Wilma: ‘Ik wilde dit zo graag, voor mezelf. En voor niemand anders’

Een verslag van pelgrim Wilma van Oudheusden

Eindelijk, na al weken een kriebel in mijn buik gevoeld te hebben was de dag daar.
Ik ging wandelen, ruim 130 km in 6 dagen. Op reis met mezelf, naar mezelf.
Dat het wel erg warm was om intensief te wandelen schoof ik voor het gemak maar even opzij.
Dat het heuvelachtig was en de looproutes zanderig en onberekenbaar waren, kon geen probleem zijn.
Ik wilde dit zo graag, en als ik iets wil….

En ik hoef niet uit te leggen hoe zwaar het was om te wandelen, met rugzak, bij een temperatuur van gemiddeld 35 graden.
Ik kwam mezelf tegen, ging een grens over, en nog één en nog één… en nog één.
Prachtig om te kunnen ervaren hoe sterk en krachtig het menselijk lichaam is, we kunnen echt zoveel meer dan wat we denken.

En dan de natuur, een dikke wauw
De vennen, de Waalse stranden de bossen en de prachtige paarse heide, echt adembenemend mooi.

Maar bij mezelf kwam ik niet
Want ik moest door
Door de vermoeidheid
Door de hitte
Door de pijn
Ik wilde dit zo graag
Voor mezelf
En voor niemand anders
Opgeven was geen optie
Doorgaan wel

Toen ineens
Midden in de week
Tussen 2 stappen door
In de ruimte van het in en uit ademen
Was het stil
Stilte tussen de beweging
Als in het oog van de storm
Een ogenschijnlijk kleine ruimte
Zo groot als het universum
Je hoeft niet te reizen
Om deze ruimte te ervaren
Stop maar met zoeken
Want het is er al

Zondag heb ik de Walk of Wisdom uitgelopen en ik voelde mij moe maar voldaan.
Het heeft mij laten beseffen dat niets vanzelfsprekend is. Dat we dankbaar mogen zijn voor de kleine grote dingen.
We hebben water uit de kraan, een bed om in te slapen, een gezond lichaam om in te wonen, en om ons heen alleen maar mooie lieve mensen.
Ja…. ik ben een dankbaar mens.
En wat is het fijn, om weer thuis te zijn.
Leef gelukkig in de tevredentijd

Liefs, Wilma