Wandelen voor Vrede; een reflectie
Het is de Week van de Vrede. Door het hele land worden verschillende activiteiten rondom vrede georganiseerd. Zo liep ik deze week een stuk mee met de wereldvredesvlam die over de Walk of Wisdom gedragen wordt en organiseerde een viering rondom die vlam. Het was tijdens die viering dat ik me afvroeg waar het allemaal aan bijdroeg.
Een uitgeprocedeerde asielzoeker vertelde een indrukwekkend verhaal over zijn leven en de reden waarom hij moest vluchten. Hij vertelde ook dat hij geraakt was door de avond. Hij voelde vrede over zich heen komen. Een groot compliment. Maar het werd me ook pijnlijk duidelijk dat door deze avond zijn landgenoten niet meer vrede kregen. Mijn wandelen de volgende dag zorgde er niet voor dat de mensen uit Syrië niet meer hoefde te lopen. Zij moeten blijven vluchten, reizen en lopen tot ze een veilige haven bereikt hebben. Zij lopen pas echt naar de vrede. Wat zou ik dan nog lopen voor de vrede? Ik liep voor innerlijke vrede en dacht diep na over hoe gestrest mijn schouders waren. Ik genoot van de wolken die overdreven en de schapen die ons nastaarden terwijl we langsliepen. We schrijven intenties op gebedsvlaggetjes en hangen die in een kapel. We waken bij een vlam en wisselen uit hoe bijzonder het is wat we ervaren.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dankbaar dat ik, dat we, met z’n allen mogen ervaren hoe vrede voelt. Dat we al deze activiteiten in vrijheid en rust kunnen uitvoeren en bijwonen. Maar de vraag wat die duizenden mensen die op de vlucht zijn eraan hebben kon ik niet loslaten. Vanmiddag liep ik een stuk in stilte. Innerlijk en uiterlijk was ik stil. En toen besefte ik me, de rust en vrede die ik nu ervaar, die moet ik proberen te behouden. Het is een voorrecht dat ik ze mag ervaren. Dat ik zo onbezorgd kan lopen. Niet op de vlucht, niet ergens naartoe onderweg. Maar het heeft alleen dan nut als ik die gemoedstoestand kan meenemen. Als ik overal mijn stukje vrede mee kan nemen en kan overdragen, als een symbolische vredesvlam. Dat is de kracht van deze week. Maar de kunst is onze aandacht op de vrede te blijven richten, ook als we volgende week de week van de eenzaamheid ingaan, de week van de ondernemer, de week van de psychiatrie, de Boekenweek, de week van de klassieken, de week van de… enfin. Dan begint het echte werk, zou ik willen zeggen.
‘Vrede is een werkwoord.’ Om met een cliché af te sluiten. En niet slechts één week per jaar. Ik ben benieuwd wat vrede voor jou betekent. Laat een bericht achter op www.vredevooriedereen.nl
