Verhalen van markeerders: Annet Kooijmans

Onze markeerder Annet Kooijmans woont pal aan onze route in Groesbeek (kaart 7, bolletje 10). Pelgrims zijn bij haar welkom voor een kopje koffie tegen vrijwillige bijdrage. Ze heeft een huisje om te overnachten dat zeer gewild is, vaak kun je mee eten. “Zou je het leuk vinden om eens een stukje te schrijven?” vroeg ik haar. Dezelfde dag had ik een bericht in mijn mail. “Leuk idee, ik heb het gelijk maar even geschreven”.

“Onze B&B staat op 20.7 km vanaf de Stevenskerk. Aan de route. In de winter is het rustig, maar in het voorjaar gaat de telefoon af en aan. Hebt u een overnachting voor ons? Vaak moet ik ‘nee’ verkopen en kan ik doorverwijzen naar de achterburen (1 km verderop), soms vragen mensen door. Of ze dan misschien op de bank mogen slapen? Nee dus. Daar zouden ze zelf thuis toch ook geen zin in hebben, in een wildvreemde op de bank, denk ik.

Vandaag is het zo’n voorjaarsdag. Een dag waarop veel pelgrims de Waldgraaf passeren, richting het Duitse woud.  Het is al 19.00 uur en mijn gasten zijn er nog niet. Het wordt al een beetje donker. Zouden ze wel komen? Zouden ze het wel kunnen vinden? Zijn alle markeringen nog in orde? Nee, dat is onzin, we hebben ze pas nog nagelopen.

Om 19.30 uur gaat de bel. Ze zijn er. Bezwete hoofden en bestofte schoenen. Heerlijk, een bed, stoelen, badkamer. Wel ver hoor, en vooral dat laatste stuk, vanaf Beek. Veel klimmen. Poeh poeh…  

Het kan ook anders. Dan gaat om 16.00 uur de bel. “Ben ik hier goed? B&B? Fijn. Prachtige wandeling, mooi weer ook. Wat een mazzel, ik heb zelfs nog gezwommen in de BisonBaai. Heerlijk gelopen. Ja, inderdaad, wel heuvelachtig, maar lekker hoor.

Nog anders. De bel gaat. Twee vrouwen, bezweet, wanhopige blik. Kunnen we hier alsjeblieft overnachten? Nee, we zitten vol, sorry. Drink even een kopje thee of koffie. Ze hebben in het dorp geboekt, dat is echt ver buiten de route en vanaf ons nog een klein uur lopen. Ai…. We brengen ze wel even.

En zo loopt iedereen zijn of haar eigen pelgrimage, goed voorbereid of een beetje op de gok, zwaar bepakt of wat minder op de rug, goede schoenen of oude stappertjes, een vol hoofd of een leeg hoofd.

Iedere gast vraag ik of de markering in orde was. Bijna altijd is het antwoord: Vanaf de Stevenskerk is het moeilijk, maar eenmaal in de Ooijpolder is het duidelijk.

Een paar keer per jaar loop ik de route vanaf de Duivelsberg tot ons huis even na. Knip hier en daar een takje weg, plak een nieuw stickertje op of doe wat maar nodig is om de route duidelijk te houden. Het is een afgelegen gebied, niemand vraagt mij ooit wat ik aan het doen ben. En toch zou dat een goede vraag zijn, want echt, ze bestaan… mensen die dit soort bordjes meenemen als herinnering.”  

Annet Kooijmans

Pelgrims die langskomen, kunnen aanbellen voor een kopje koffie of thee voor een vrijwillige bijdrage. Je bent uitgenodigd..!