Synergie in de veldkapel

Door Simone Venderbosch

‘Blessed are you, Pelgrim, when you lack the words to be grateful for all that surprises you at each corner of el Camino’

Een belangrijk facet van mijn wandeltochten, is het zoeken naar verdieping. Als ik loop, maak ik niet alleen maar stappen met mijn voeten of in mijn hoofd, maar maak ik ook stappen op een ander niveau. Via eenvoudige handelingen zoek ik naar manieren om een moment te bekrachtigen, om indrukken te verwerken of om simpelweg even stil te staan. Noem mij een romanticus, analyticus of dromer, maar wandelen is voor mij onlosmakelijk verbonden met persoonlijke  groei en verdieping. Het gaat vanzelf. Het maakt dat elke wandeling me een les leert en me verrijkt.

Die verdieping vind ik niet alleen in de ervaringen die ik tijdens mijn wandeltochten op doe en de inzichten die ik daardoor krijg. Bij het verwerken en inbedden van deze ervaringen zoek ik ondersteuning van rituelen, muziek en schrijven. Dit zijn voor mij drie vaste onderdelen van mijn wandeltochten. Dit is langzaam gegroeid. Op mijn eerste wandelweekenden was ik zo druk met de logistiek en alle indrukken, dat ik vooral behoefte had om ’s avonds de dag van me af te schrijven. De Walk of Wisdom bood me later onderweg veel kansen om verschillende rituelen te doen. Later vond ik mijn eigen rituelen om momenten te bekrachtigen.

Eén van de mooiste momenten van synergie die ik ervaren heb, was toen ik neerstreek in de veldkapel halverwege de Walk of Wisdom. Het was de zevende dag van mijn wandeltocht. Ik had in die tijd veel te verwerken en had wat dat betreft al een hele reis achter de rug.

Het is een rustige dag vandaag. De natuur ruist rustig mee op mijn pad en mijn belletje rinkelt lieflijk achter op mijn rugzak. Ik voel me rustig en bedeesd en ik loop in een prettige cadans. In mezelf gekeerd loop ik de eerste kilometers weg en kom dan aan bij een Mariakapelletje. Het is een kleine, maar goed onderhouden veldkapel. Volgens mijn routeboekje ben je op deze plek halverwege de route. Het is stil en er waait een warm, zacht windje de kapel binnen. In stilte steek ik een kaars aan en ik zoek een mooie plek waar ik deze op het altaar bij het beeld van Maria kan neerzetten.

Ik staar even in de vlammen en kijk  op naar het beeld van Maria. Er komt een kalmte over me heen, die me raakt en een tijdje blijf ik roerloos staan en is er gewoon even helemaal niets. Het lijkt of ik even helemaal alleen op de wereld ben. Na een tijdje ga ik in de kerkbank zitten, dat met de rugleuning tegen de muur staat. Tegenover me is een glas- in- lood raam waar het licht doorheen valt. Onder het raam staat een tafeltje. Mijn oog valt op de Walk of Wisdom sticker met het symbool van de pelgrim, het teken waar ik ondertussen al zo vertrouwd mee ben geraakt. De sticker zit op een logboek voor pelgrims. Met het boek in de hand, ga ik weer zitten en lees in alle rust de verhalen van al diegenen die mij voor zijn gegaan. Wat mooi om de verhalen van anderen te lezen. Ook een mooi moment ook voor mij om even stil te staan bij wat de tocht me tot nu toe gebracht heeft en ik probeer dat samen te vatten en onder woorden te brengen in het logboek.

Ik zie mijn hand bewegen, terwijl de woorden uit mijn vingers vloeien. Ik kijk nog even naar wat ik geschreven heb en glimlach tevreden. Nu staat het daar, op papier. Het is heel tastbaar. Als ik opkijk en me klaar maak om weer op te staan, zie ik dat Maria aan m’n voeten lag terwijl ik schreef. Althans, de zonnestralen schenen door het glas-en-lood raam met de beeltenis van Maria, waardoor ze reflecteert op de natuurstenen vloer vlak voor mijn voeten. Ik zie ook dat op het altaartje Maria met haar hand naar mijn kaars wijst. Wauw, wat mooi dit! Als ik de serene plek verlaat, doe ik dit langzaam en bedachtzaam, dankbaar voor dit mooie moment. Ik glimlach weer als ik me nog een keertje omdraai en een laatste blik werp op mijn brandende kaars. Er rolt een traan over mijn wang als ik langzaam de deurpost loslaat en ik weer op pad ga.

Op andere momenten vind ik kracht in het luisteren naar muziek. Een mooi nummer kan me door lastige momenten heen helpen. Als je veel alleen bent, mis je soms de troost van die arm om je heen, het samen lachen of gewoon even simpelweg een uitlaatklep. Zo zing ik tijdens mijn wandeltochten soms lekker onder de douche op de camping als ik denk dat ik alleen ben, huppel ik door het veld als ik denk dat niemand mij ziet, drum ik mee met de muziek of laat ik me meevoeren met een liedje.  Het lucht op. En ik weet dat ik niet de enige ben die dit doet.

Laatst liep ik op een pad langs een beek die parallel aan een zandpad liep. In de verte hoorde ik al vrolijke tonen van iemand die floot, gevolgd door een lage stem die een mooi lied zong. Ik werd er helemaal vrolijk van, wat heerlijk dit. Toen het geluid dichterbij kwam, zag ik dat de zanger een oude man op een fiets was. Hij verontschuldigde zich toen hij mij zag. ‘Nee joh, ga vooral door, klinkt goed!’, riep ik de man na terwijl hij doorfietste. Hij maakte mijn dag. Ik hoop dan ook dat als iemand mij onverhoopt een keer heeft horen zingen of zien huppelen, dat ik zijn of haar dag ook een stukje leuker gemaakt heb. Dat ik gezorgd heb voor een sprankje synergie.

Wie ben ik?
Ik hou van wandelen en van schrijven. Mijn wandelverhalen zijn persoonlijk, eenvoudig en beschrijvend. Soms diepgaand, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.

Foto: Simone Venderbosch