Stilstaan bij… de Walk of Wisdom: terugkomdag (verslag van pelgrim Simone Venderbosch, deel 4 van 4)

,

Tekst & beeld: Simone Venderbosch

‘Een plek om nog eens terug te komen’,  schreef ik afgelopen zomer in het gastenboek hier. En, tadaa, hier ben ik dan! M’n telefoon herkent zelfs de wifi nog, haha.

Onderweg hier naartoe, was ik nog maar een paar kilometer onderweg of daar kwamen de tranen al. Nu al werd ik geraakt door de elementen en hun troostende uitwerking op mij. De nog zichtbare maan in de verte aan de hemel, een groepje vogels die er voorlangs vliegt, de bossen zorgen nu al voor ontroering. Ik heb alle tijd, maar toch jakker ik met 130 over de snelweg en voel me opgejaagd. Wat doe ik toch? Me haasten om te gaan ontspannen?? Dit beseffend schakel ik een tandje terug en plak achter een vrachtwagen met slingerende Roemeense chauffeur. Slow down, relax, luister muziek, gas terug. Net als op de Duivelsberg afgelopen zomer toen ik me realiseerde dat je met een zware rugzak en code oranje niet zomaar een ‘berg’ kunt lopen.

Verbinding zoeken
Zo langzaam keer ik met m’n gedachten terug naar mijn wandeling. Wat heeft het me veel gebracht. En wat worstel ik nu om m’n draai weer te vinden in het dagelijks leven, de verbinding te zoeken met mezelf en m’n omgeving. Ik heb heimwee naar het goede gevoel van toen en zoek naar wat maakte dat ik me zo toen compleet voelde. Dit weekend is zoveel meer dan alleen verhalen delen voor mij. Het is ook even een terug gaan naar mezelf en naar de plek waar ik zoveel geluk en tevredenheid gevoeld heb. Zo rijd ik mijmerend naar m’n bestemming. Als ik in de buurt van Grave kom, merk ik dat ik nog geen zin heb om er te zijn. Ik ben nog niet klaar met m’n mentale rit. Dus ik rijd een paar keer verkeerd en het is heerlijk. Ik dender de dijk af, kom door leuke dorpjes en gun mezelf nog een paar liedjes tijd.

Bij het klooster aangekomen, zie ik dat het gezelschap van de organisatie er ook net aankomt. We schudden elkaar de hand en de bel wordt geluid. Ik stap het klooster weer binnen, oh yesss, ik ben er weer. Wat heerlijk. Op mijn kamer is een kleine wijziging aangebracht, maar ik zet me er overheen ;-) Het uitzicht is weer prachtig, groener ook dan afgelopen zomer. De lakens zijn nog steeds lakens en de dekens zijn nog steeds lekker ouderwets. Beneden in de refter hoor ik het gerommel van de voorbereidingen. Het klinkt gezellig en tevreden lig ik op mijn bed.

Verwonderende middag
Als ik beneden kom, tref ik een gezellige mengeling van mensen aan. De muzikant speelt een fijn melodietje op z’n gitaar en de zon schijnt naar binnen. Ik voel me goed. Kom maar op. Er volgt een fijne, verwonderende middag en ik voel me op m’n gemak. Ik kijk en geniet, luister naar de mensen en de muziek en zing het pelgrimslied mee, drink kruidenthee met m’n mede pelgrims en voel verbondenheid. Buiten gaan we in tweetallen wandelen door de kloostertuin. Ik luister en neem waar. Een klankschaal klinkt, de moestuin floreert in z’n herfsttooi, groepjes mensen in stilte in gesprek dwalen door de tuin, glimlachende mensen die de WoW allemaal met een bepaalde diepgang hebben ervaren. De groep wordt stiller en er heerst een mooie sereniteit.

Tijdens de pauze zet de muzikant een zelfgemaakt lied in. Mensen wiegen, neuriën of zingen mee. Wat een memorabel moment. Er volgt nog meer thee en een schrijfworkshop. En dan is de dag voorbij en zo langzamerhand loopt de zaal leeg. Er worden nog wat knuffels, handdrukken, tevreden blikken en korte verhalen uitgewisseld. En dan blijf ik over met Mark van Avant Spirit en een andere pelgrim. Zij besluit om toch ook maar te blijven slapen nu ze hoort dat ik ook blijf. Ze wou namelijk niet in haar eentje hier zijn. Dat snap ik wel en achteraf ben ik erg blij met haar. Het is fijner om samen te zijn ’s avonds. Ik ben blij met haar gezelschap.

Spruitjestaart
De beheerder had ondertussen een spruitjestaart in de oven staan voor mij. Maar nu bleef er nog iemand slapen en eten en er was niet genoeg voor 2. We overleggen even. Ik kon óf in m’n eentje in de koude eetzaal m’n maaltje verorberen of met mede pelgrim naar Grave wandelen en samen eten in een warme en gezellige bistro. Ik koos toch maar voor het laatste. Het werd een gezellige avond en het was goed donker toen we terug liepen naar het klooster. We besloten de WoW route terug te nemen. Een goede beslissing blijkt later. We lopen buitenaf langs boerenland en het water. Het is donker en stil en de maan geeft zoveel licht dat we schaduwen veroorzaken. We lopen in stilte in onszelf gekeerd en genieten van de frisse lucht, de heldere hemel en het feit dat we een stukje van de route lopen. Wat is het mooi. Wat een mooie afsluiting van de dag.

Bij thuiskomst ga ik heerlijk tevreden liggen tussen die echte lakens. ’s Ochtends wil ik ook eigenlijk niet opstaan, maar Mark heeft ons ontbijt klaar. Hij eet met ons mee en vertelt over pelgrimeren, pelgrims die hij heeft ontmoet en dat de stilte retraites altijd overboekt zijn. Er zijn volgens mij steeds meer mensen die behoefte hebben aan stilte en de kracht daarvan ervaren. Wat een inspirerend gesprek zo in de ochtend!

We mogen de kamer nog even gebruiken vandaag, dus ik pak wat spullen mee en ga naar buiten. Het is fris op de dijk, maar de zon schijnt en alles klopt. Alles is in balans. Ik voel me kwetsbaar en emotioneel, maar sterk. Ik ben alleen, maar niet eenzaam. Ben dankbaar en nederig, zonder dat het kleinerend is. En de zon is vandaag m’n vriend en niet m’n vijand. Het is een fijne wandeling en al wandelend denk ik na over wat de WoW me gebracht heeft. Het zaadje voor een nieuwe wandeling is dit weekend gezaaid. Het wat en het hoe en met wie worden vanzelf ingevuld, ik wacht geduldig af. Dit weekend is ook de aanzet geweest voor mij om een gedicht te schrijven over de Walk of Wisdom. Een gedicht dat later geplaatst is op de pagina en die zo onderhand een eigen leven is gaan leiden op het internet. Dit had ik niet voorzien, maar ook niet dat mensen zich in mijn gedicht zouden herkennen en geraakt worden door mijn woorden.  Mooi dat mijn woorden een doel gevonden hebben. Mooi dat ik de Walk of Wisdom heb ontdekt. Mooi dat ik zingeving heb ervaren. Mooi dat een wandeling nooit ver weg is.

Even voorstellen:
Ik ben Simone Venderbosch. Ik houd van wandelen, in m’n eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent.  Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.

Lees het eerste deel van de serie van vier hier.

Lees het tweede deel van de serie van vier hier.

Lees het derde deel van de serie van vier hier.