Rob van Sprang: het wonder van kiemkracht

Rob van Sprang was bijna 3 jaar mede-coördinator van de Walk of Wisdom. Begin maart nam hij afscheid om zich voor te bereiden op een lange schrijfretraite. Als afscheid liep hij de Walk of Wisdom en schreef een verhaal over “kiemkracht”. Kiemkracht is het thema van het tweede hoofdstuk van ons nieuwe getijdenboek Op weg naar wijsheid.

Lentekriebels

Het is maart, we naderen de lente. Het wonder van kiemkracht hangt in de lucht en daalt neer voor mijn voeten. Met iedere pas raak ik haar aan. Mijn voeten willen intuïtief dieper de aarde in, ze vinden daar inspiratie of beter gezegd: bezieling. Daar gebeurt het! Daar wordt “het leven” ingeademd, wij mensen ademen slechts mee. Alles is verbonden. 

Terwijl ik in een bos loop over eeuwenoude wortels, buigen de takken zich naar me toe. Ze beschermen mijn hoofd, zo lijkt het. Komen zij mij toe, omdat ik hen nu pas ‘echt’ zie? Ik aarzel even en adem diep in. Ook ik ben verbonden. 

Één stapje terug! Ga je mee?

Nog voordat ik al wandelend filosofeerde over kiemkracht, was ik mede coördinator van de Walk of Wisdom. Kort voor aanvang van mijn contract liep ik de Walk of Wisdom en schreef hierover. Tot verbazing van mijn collega Manja deed ik dat in de derde persoon: “Het dagboek van een vreemdeling”. 

Een vreemdeling, dat ben ik niet meer. En gelukkig schrijf ik nu ook gewoon in de ik-vorm. Ik ben in de afgelopen drie jaar gesnoeid en heb geploegd totdat ik vruchtbaar werd, kwetsbaar ook. Dat wortelen, besefte ik, is gewoon niet mijn ding: bij iedere stoot tegenwind (werk, relatie) sta ik te wiebelen. Ik moet gewoon bewegen, niet te lang op één plek zijn, alleen dan daalt die kiemkracht neer en voel ik bezieling. 

“Zonder route, kaart of plan.”

Rigoureus besloot ik tijd te reserveren om mijn eigen verhaal te gaan schrijven. Mijn eerste daad: Ik kocht een camper, Ford Transit 1981, een (schrijf)huis op wielen. Wat er niet in past, geef ik weg. Leuke trui, zei iemand, waarop ik hem uittrok met een “dan-is-ie-nu-van-jou”. Heerlijk! 

De grootste vraag van mijn leven is nu: Wat heb ik ‘echt’ nodig? Een ‘echt’ antwoord op deze vraag heb ik niet, “maar ooit als kind ben ik vertrokken. Zonder route, kaart, of plan.” (uit het prachtige lied “Onderweg” van Willem Vermandere). 

Dwalen, verdwalen, als voorwaarde om ‘echt’ te kunnen ontkiemen. Terug naar de oerkracht waarmee ooit mijn leven begon. Ooit was ik een mosterdzaadje! Hoe het zaadje ontkiemt, laat zich niet vooruit schrijven. Deze belofte bewaart het zaadje voor onderweg. 

“Het zal er zijn zodra ik er ben.”

Wie of wat ik meende te zijn – echtgenoot, collega, … – het doet er niet meer toe. Wat ik onderweg ben? Zigeuner, vagebond, nomade, pelgrim? Ik wilde schrijven: “dat maakt ook niet meer uit”. En toch is dat niet zo! Bij het woord pelgrim krijg ik het gevoel dat mijn Ford Transit uit 1981 even in balans is; goed afgeladen. De verhoudingen kloppen weer. Ik voel vertrouwen. Wat ik ‘echt’ nodig heb, komt onderweg zoals het bij mij altijd gekomen is. Het zal er zijn zodra ik er ben. 

Nu ik dit schrijf komen mijn gedachten tot stilstand, ik ervaar rust, en hoor vanuit mijn binnenkamer opnieuw de woorden: “Ga pelgrim ga, je eerste stap is een droom, en een daad….”

We gaan weer vooruit! Ga je mee?

Het is maart, we naderen de lente. Het wonder van kiemkracht hangt in de lucht en daalt neer voor mijn voeten. Met iedere pas raak ik haar aan. Mijn voeten willen intuïtief dieper de aarde in, ze vinden daar inspiratie of beter gezegd: bezieling. Daar gebeurt het! Daar wordt “het leven” ingeademd, wij mensen ademen slechts mee. Alles is verbonden. 

Terwijl ik in een bos loop over eeuwenoude wortels, buigen de takken zich naar me toe. Ze beschermen mijn hoofd, zo lijkt het. Komen zij mij toe, omdat ik hen nu pas ‘echt’ zie? Ik aarzel even en adem diep in. Ook ik ben verbonden. 

Alle Goeds, In vriendschap, Rob 

Meer over Rob van Sprang

Bekijk het facebook profiel van Rob van Sprang: link. Of zijn linkedin: link.