Reisverslag stiltewandeling Ravenstein-Wijchen

26 September was vanwege corona de laatste stiltewandeling in de reeks ‘De Walk of Wisdom in een jaar rond’. Deze groepswandeling is al enige tijd geleden, maar staat mij, Rob van Sprang, nog vers in het geheugen. Het was namelijk een heerlijke dag, wat mij betreft: het hoogtepunt van het jaar 2020.

Goed, waarom heeft het dan zolang geduurd om erover te schrijven?

Ik denk dat dit komt omdat ik nog niet goed begreep wat er die dag écht gebeurde, wat ik gewaar werd. In de ruimte waarvan Nathalie Roovers, die de wandeling begeleidde, zou zeggen: “die je voelt als je jezelf bevrijdt van de dwang van je persoonlijkheid”. Dat is de ruimte waarin je creëert, schept, vanuit je ziel iets teweegbrengt wat vernieuwend en bevrijdend is, óók voor anderen.

Een kort verslag van de dag:

Voor mij begon deze dag, deze 24 uur, een dag eerder op 25 september in het klooster te Grave waar ik als gastheer proefdraaide en tegen 18 uur bleek dat er geen lekenbroeder aanwezig was om de meditatie te doen. Dit, terwijl ik net de pelgrims die ik naar de kamer had geleid, hiertoe had uitgenodigd.  Dit hoorde bij de kloostertraditie, had ik hen letterlijk gezegd. Ik besloot daarop de meditatie zelf in te leiden door in een drieluik een samenhangend verhaal te houden over de Weg, de Ontmoeting en het Leven. We waren tenslotte in het Emmausklooster vernoemd naar de wandelaars die Jezus onderweg ontmoetten, maar die hem pas echt leerden kennen toen ze samen het brood deelden.

Het was 18 uur en het eten was bijna klaar toen ik het boekje opende dat op kansel lag. Ik las een tekst van Georgia Nighways, getiteld: “Ik weet iets goeds van jou…”. Hierop volgden nog twee teksten die gezamenlijk precies verwoorden wat ik de pelgrims wilde zeggen: “Ga pelgrim, ga … Deel onderweg het goede uit alsof het geen einde kent, breek het brood, wandel en leef vrij in overvloed.”

Opgewekt ging ik na het eten naar Ravenstein waar ik overnachtte in het Tuinhuis van Nathalie. Mijn tandenborstel was ik vergeten, maar mijn goede moed ging me vooruit. Na een vriendelijke begroeting (en wat uitleg over het huisje) scheidden onze wegen. Het was al laat en we wilden fit zijn voor de zevende stiltewandeling van Ravenstein naar Wijchen, 11 kilometer kort.

Na een heerlijk bakje koffie en een korte échte kennismaking verliet ik het huisje om de pelgrims op te halen op het station. Eenmaal aangekomen (lopend en met de auto) verzamelden 12 deelnemers zich in coachingspraktijk “De Veroovering”, net voorbij de kippen en schapen en het Tuinhuis waar ik geslapen had. Nathalie stelde zich voor en vertelde hoeveel waarde ze hecht aan het goed uitspreken van iemands naam, de hare in het bijzonder :). Dat hoorde je te doen met een Franse i. Daarna stelde iedereen zich voor en bleek deze gevoeligheid voor het uitspreken van je naam breder gedeeld te worden dan ik aanvankelijk dacht. Je gaat er over nadenken en dan… (zelf vond ik blijkbaar Robje erg onaangenaam klinken).

Na deze introductie verlieten we haar domein en begeleidde Nathalie ons naar een speciaal kerkje om de hoek dat door de 70 inwoners van haar dorp liefdevol wordt onderhouden en waar zij graag komt. Voorzichtig nemen we op 1,5 meter plaats in afwachting van het ‘Latifa-gebed’.

De Latifa is een eeuwenoude mystieke oefening uit het soefisme met als grondlegger de mysticus en dichter Rumi (13e eeuw). Het is een leerweg gebaseerd op een duizenden jaren oude meditatie met dezelfde naam die betekent: subtiel, verfijnd.

Tijdens het gebed worden 7 menselijke eigenschappen ‘aangeraakt’, als het ware: ‘wakker gemaakt’. Elke latif, eigenschap, heeft een eigen plek op het lichaam (en de organen die daar zitten) waar je een kwaliteit ontsluit in jezelf en luistert hoe deze zich in jou manifesteert. Deze beleving wordt versterkt door tijdens het gebed met de linkerhand je rechterhand op deze plek neer te leggen. 

Een beleving waar je, zoals ik, een tijdje voor nodig hebt om te begrijpen, je bewust te worden, herinneren waar jouw leven in essentie om gaat. Door te aanvaarden, te verlangen, te hopen, te vertrouwen, je over te geven aan de liefde en ten slotte aan je wil. Echt benoemen wat er in de kerk gebeurde, kan ik nog steeds niet, maar wat ik wel weet is dat de ruimte mij weer toekwam: dat ik deel was geworden van “de veroovering” waar Nathalie het over had.

Met tranen op de wangen (maar stief vooraan lopend, zodat niemand me zag) ging ik voorop om de wandeling in stilte te vervolgen. Tot ik me ten slotte (na afgelegd te hebben wat me vasthield bij de wensvuurbol, zie foto) omdraaide en deel had aan de ontmoeting waar ik een kleine 20 uur in het klooster geleden over gesproken had.

Eerder braken we fysiek het brood bij Hotel Restaurant De Hoogeerd en hoorde ik de ober spreken over het goede in mensen en dat we dat vaak niet zien…..  Waarop ik besloot mijn tekst uit het Emmausklooster erbij te pakken en vol overgave en liefde, daadkrachtig de eerste tekst voor te lezen: “Ik weet iets goeds van jou…”:

Zou niet de wereld beter zijn als iedereen die ik ontmoet zeggen zou: ik weet iets goeds van jou en dan spontaan iets goeds zou doen ….

Zou ’t niet fantastisch heerlijk zijn als elke handdruk zeggen zou van harte en oprecht gemeend: ik weet iets goeds van jou.

Zou niet het leven mooier zijn als men ’t goede steeds prijzen zou. Want werkelijk bij al het kwaad is er zoveel goeds in mij en jou.

Zou ’t niet een fijne houding zijn als iedereen zo denken zou: jij weet een beetje goeds van mij en ik, ik weet iets goeds van jou!

Wat een heerlijke dag! Dank.

Rob