Proosten op het leven en op de bijzondere etappe van Grave naar Wijchen
Pelgrim Nathalie Koumans laat werkzoekenden letterlijk in beweging komen via ‘Met Wandelen naar Werk’. En tijdens de netwerkwandelingen loopt ze met hen ook stukken van de Walk of Wisdom. Wat kwamen ze tegen op de zesde etappe?
Tekst: Nathalie Koumans
Een paar weken geleden liep ik met een aantal werkzoekenden de zesde etappe van Grave naar Wijchen. Dat leverde mooie momentjes op.
“U heeft er een dochter bij”, dat zei de oude man tegen mijn collega toen hij de trein uitliep. Even daarvoor was ik voor hem opgestaan en bood ik hem mijn plaats aan in de overvolle trein van Utrecht naar Amsterdam. Ik was op weg naar huis. Het einde van een bijzondere wandeldag naderde. Die dag had ik met Anja van Diest de zesde etappe van het Walk of Wisdom traject voor werkzoekenden begeleid. Het was een bijzondere etappe, die in het teken stond van zingeving, humor, kleine momentjes en bijzondere ontmoetingen.
“De replica van het horloge zou onder de brug hangen”, dat hoor ik mezelf nog tegen de groep zeggen. Het leverde hylarische momenten op. Met zijn allen speuren naar dat horloge. Terwijl dat horloge achteraf ergens bij de brug bleek te hangen. Of die roofvogel die opeens moest poepen. Gewoon flatsch en vervolgens vloog hij weg.
Puur natuur
Maar ook de ontmoeting met Kees, van de Loonse Schuur, staat nog op mijn netvlies. In deze tijd van het jaar is de Loonse Schuur gesloten voor een kopje koffie. Echter daar hangt wel een potje met vogelringetjes. Terwijl een van de deelnemers er een paar uit het potje haalde, kwam Kees naar buiten. Spontaan vroeg een van de deelnemers of wij een kopje koffie konden krijgen en voordat wij het wisten zaten wij met zijn allen aan een lange tafel en vertelde Kees over zijn switch van een echt commerciële B2B-functie naar het runnen van de Loonse Schuur en zijn thuisrestaurant Eten bij Kees. Gewoon puur natuur koken voor kleine gezelschappen, dat is wat hij nu doet en dat is waar hij zo van geniet.
Ben jij het?
Of die gedichten op de muren in Ravenstein. Een van die gedichten is van Pieter Bokma en dat gaat over hoe de dichter zijn geliefde mist. Ben jij het, liefste, ben jij het nu? Het was een bijzonder klein gedichtje, dat mij raakte.
Even dacht ik aan mijn eigen dierbaren en aan wat een van die deelnemers die dag had gezegd. Dat gedachten ook maar gedachten zijn. En met dat in mijn achterhoofd ging de route verder in de richting van Wijchen. Vlak voor Wijchen stopte we nog even om het jaar af te sluiten en te proosten op het leven. Om te proosten op die bijzonder etappe van Grave naar Wijchen, die in dit in het teken stond van zingeving en voor mij dus in het teken van al die kleine momentjes.
Terwijl ik nog steeds in de trein van Utrecht naar Amsterdam zat, kwam er een jonge man met een cape de overvolle trein binnen: “al die treinstellen zijn vast opgegeten”. En weer was daar even die lach op mijn gezicht.
Wil jij ook eens met een netwerkwandeling van Wandelen naar Werk mee, kijk dan even begin 2017 op de agenda van Wandelen naar Werk. En als jij op Facebook zit, wordt dan lid van de groep.
Gedicht geschreven op weg naar huis van die etappe
Hoe donker is de tijd
als je in de trein zit.
Hoe donker is de tijd
als je door het raam het licht op ziet komen.
Hoe donker is de tijd
als jij fiezie anders schrijft.
Hoe donker is de tijd
als de tijd niet donker is,
maar slechts seconden, minuten en uren op een dag zijn.
Een vriend op weg naar het licht.
Als jij daar voor openstaat.