Pelgrimeren in eigen land – verslag door pelgrim Ineke Kets
Ineke Kets ontdekte noodgedwongen het pelgrimeren in eigen land en schreef onderstaand verslag.
Na ruim 1 jaar heb ik deze bijzondere tocht, deze bijzondere ervaring, afgesloten. Afgesloten? Nee, het gaat met me mee, verder in mijn leven. Het inspireert me tot het maken van meer van deze tochten.
Al sinds jaren had ik het verlangen om alléén een pelgrimstocht te maken. De nodige reserves, angsten en twijfels had ik, maar eind 2011 was ik zo ver dat ik tegen mezelf en tegen enkele anderen durfde te zeggen: “Volgende zomer ga ik de St. Olavs pelgrimstocht in Noorwegen lopen, ruim 600 km. alleen….er is 1 ding wat me er van af kan houden en dat is een kleinkind”. In januari 2012 vertelde onze dochter dat zij zwanger was en dat in juli van dat jaar ons eerste kleinkind geboren zou worden.
Getwijfeld en getwijfeld en besloten om niet te gaan wandelen. De herinnering aan die ene mooie gebeurtenis zou door de andere grootse gebeurtenis vervaagd worden, zo dacht ik.. Immers de pelgrimstocht tot juli en dan in diezelfde maand een kleinkind.. Een teveel aan hoogtepunten, zo dacht ik. Daarnaast de spanning van onverwachte gebeurtenissen of een vervroegde geboorte.
Een prachtige kleinzoon en 2 jaar later een prachtige kleindochter werden geboren. Steeds bleef het verlangen om te gaan wandelen. Maar ook kwamen er, gaandeweg deze jaren, lichamelijke klachten waardoor ik onder ogen moest zien dat een tocht van 600 km. wellicht niet meer haalbaar was. Mede omdat ik dan met een heel zware rugzak op zou moeten lopen. Hernieuwde ruimte, nadat ik in 2016 gestopt was met mijn werk.
In 2017 hoorde ik over de Walk of Wisdom: dit is wat ik kan, wil en wat ik nù ga doen!
Op 19 augustus 2017 de uitzwaaiceremonie in de Valkhofkapel en een onwennig op pad gaan. Onwennig omdat er op dat moment meer mensen begonnen met de tocht en de meesten in groepjes liepen…Ik moest me leren verhouden tot de mensen om mij heen en op mijn pad…ik als eenling…
Ik ging onderweg met een paar thema’s. Bezinning en alleen zijn en daarnaast proberen geen dingen te moeten van mezelf, niet forceren en geen prestatie van zoveel kilometers…naar mijn lijf luisteren en als dat zei ‘stop’ dat ook werkelijk te doen. De praktijk is wel weerbarstiger want je kunt immers niet zo makkelijk op elk moment stoppen en een volgende dag verder gaan… Maar toch, dit bleef wel een uitgangspunt en steeds overwegende…’Soms is gepast uithouden met de pijn’ ook een weg, zowel lichamelijk als geestelijk. Een soort woestijnervaring..
Ik verlangde steeds naar de volgende etappe.. De eerste etappes heb ik per dag afgelegd. Door het Reichswald met een overnachting in Milsbeek bij een heel aardige mevrouw, via Vrienden op de Fiets. De volgende dag verder tot Malden. Een klein mijlpaaltje: 2 dagen achtereen wandelen stijgend en dalend. Zwaar, maar het lukte! Dat was najaar 2017. Toen kwam er een pauze maar in januari 2018, 2 dagen na een grote storm, liep ik van Malden naar Grave. Al bij de eerste meters viel de rust als een warme deken over me heen en ik besefte: ik heb het wandelen in mijn eentje gemist!
Jammer genoeg kwam er voorjaar/zomer 2018 een dip in mijn gezondheidstoestand en rugprobleem. Na in de zomer op een snikhete dag, toch 1 dag van Grave naar Ravenstein te hebben gelopen kon ik de tocht dit najaar af maken.
Om het pelgrimsritme te ervaren wilde ik graag 3 dagen achtereen wandelen, en dat is zo gebeurd. Van Ravenstein naar de Stevenskerk gewandeld, waarvan de middelste etappe zelfs 23 km. Steeds overleggend en met mezelf afspraken makend is dit heel goed gegaan!
Ik heb het alleen wandelen als zo louterend ervaren. Alleen met je gedachten, dwarrelend door je hoofd, weer wegebbend en weer terugkomend…tot de dingen gaandeweg wat lichter worden.. Meer rust in mijn hoofd, meer harmonie. De zorgen die er zijn kunnen relativeren, niet door dat te bedenken maar door het voelen van de wind, de zon, je zweet, je zere spieren, stap voor stap…Niet door verstandelijk denken maar door lijfelijk voelen komt er ruimte. En door de natuur, de hele dag om mij heen ik voelde me opgenomen en een onderdeel van een groter geheel.
Rust in mij hart en in mijn ziel. Ik kwam ’thuis’ en zo ging ik naar huis: opgeladen en weer meer veerkracht. Ik weet nu: alléén wandelen is heel goed voor mij, een medicijn, een manier om me weer meer ‘heel’ te voelen. Dit is wat ik mezelf ga blijven gunnen. Misschien niet de lange tocht in Noorwegen alleen wandelen, maar ik ga zeker weer een mooie tocht zoeken, hier in ons mooie wandelland! Wat een rijkdom…
Oktober 2018, Ineke Kets-Wesselink
(pelgrim 1484)