‘Onverwacht compleet’, pelgrimsverslag van Eline Kuijpers
Vorig jaar al liep Eline de Walk of Wisdom. En zoals iedere pelgrim weet, is dat niet altijd gemakkelijk. Hoe ga je daar dan mee om? In haar verslag van de tocht deelt Eline hierover een mooi inzicht met ons. Dankjewel Eline!
Voor mij was mijn Walk of Wisdom een reis die me heel veel inzichten en zelfvertrouwen heeft gegeven. Het waren bijzondere dagen in de natuur gevuld met verwondering en toen op de laatste dag van mijn tocht de verwondering plaatsmaakte voor verwachting liet de Walk of Wisdom me nog iets heel moois inzien. Iets waar ik in de drukte van het leven, hopelijk nog vaak aan terug blijf denken.
De laatste dag van mijn pelgrimstocht, wat had ik hem me anders voorgesteld: een mooie zonsopkomst, herfstbomen uitgelicht door de zon, een energiek lijf en nog net geen fanfare die voor me uit liep. De realiteit was net even anders: de lucht was donker, het regende, de paden om te struinen waren spekglad, mijn lijf voelde stram en ik liep moederziel alleen over de dijk. 23 Kilometer moest ik vandaag lopen om de Stevenskerk te bereiken. Kilometers die op dat moment voelden als oneindig en zwaar. Moppergedachten hadden hun weg gevonden in mijn hoofd en liepen ongezellig met mij mee, terwijl de regen op mij viel. Was dit dan echt hoe ik de Walk of Wisdom af ging sluiten?
De voorgaande wandeldagen waren voor mij juist gevuld met verwondering, avontuur, stilte en bezinning en hadden mij zo gelukkig gemaakt, waarom was dat er nu dan niet? Mopperend over alles wat er niet was, vervolgde ik mijn weg en ergens, na vier heel lange kilometers, brak het zonnetje in mijn hoofd voorzichtig door toen ik besefte dat ikzelf degene was die de slingers op moest hangen tijdens mijn laatste dag. En al kostte me dat vandaag meer moeite dan de andere dagen, met mijn gedachten op standje positief lukte het me. Hardop zingend over de dijk met de schapen als publiek, verbeterde mijn gemoed en had ik de ruimte om ondanks de regen de mooie dingen om mee heen weer te zien. Zo vervolgde ik mijn weg langs het water, tussen de wilde paarden door, over gladde paadjes en grijs, strak asfalt. Door een ontmoeting met een medewandelaar kwam ik erachter dat ik op mijn eerste kilometers van die dag een vogelringetje had gemist. Voor mij waren die ringetjes al die dagen kleine trofeeën, dus een beetje balen deed ik wel.
Aan het einde van mijn tocht, met de fanfare die in mijn hoofd voor me uitliep, werd het ringetje me bij de Stevenskerk alsnog aangeboden. Een lief aanbod, maar ik besloot dat mijn koord compleet was zonder dit ringetje en dat dit missende ringetje symbool was voor de keuze die ik heb hoe om te gaan met alles wat op mijn pad komt. De laatste les die de Walk of Wisdom mij bracht.
Dank voor deze meer dan prachtige tocht.
Eline Kuijpers
