Ontvangen door een beukenlaantje – verslag van een ‘walk of wisdom’
Onze symbolische eerste pelgrim Manja Bente heeft haar ‘walk of wisdom’ afgerond en schreef dit verslag.
Ontvangen door een beukenlaantje
Wandelen met wat komt. Mijn pelgrimstocht staat voor de deur en ik heb me een dag eerder ingeschreven in de stevenkerk in het logboek als pelgrim nummer 1. Ben benieuwd hoe het is om nu de route te gaan lopen na aan de organisatorische kant te hebben geholpen met het ontwikkelen van deze tocht. Het wordt mijn derde pelgrimservaring maar nu op een route die ik ken en voor het grootste gedeelte al een keer heb gelopen. Maar ik ga alleen op pelgrimstocht en dat is nieuw.
Mijn vriend maakt een opmerking of ik er eigenlijk wel klaar voor ben, maar wat is dat nu eigenlijk er klaar voor zijn. Er zitten inderdaad geen verhalen van filosofen of een ander boek wat me op het spirituele pad zou kunnen helpen in mijn half ingepakte tas, geen dagboek waar ik elke dag mijn verhaal in ga opschrijven. Dat heb ik op eerdere tochten wel gedaan, maar ik heb toen ook ervaren dat het lopen zich vanzelf ontvouwt net als het leven zich aan je ontvouwt. Ook tijdens een pelgrimstocht zijn het de dagen die zich opvolgen en voorbijtrekken met alle gemoedstemmingen die zich aandienen. Alleen heb je tijdens deze tocht de omstandigheden mee en kan ik aandacht besteden aan alles wat langskomt. Zo wil ik het doen.
Omdat de kerk nog dicht is brand ik een vredeskaarsje buiten bij de Stevenskerk en daar doemt een vraag op: ik vraag om ondersteuning me onderweg geen zorgen te maken. De eerste zorgen komen echter al snel opzetten. Bij het lopen krijg ik gelijk pijn aan mijn been (ik had voordat ik vertrok een liesblessure gehad) en ja hoor het brengt een regiment aan gedachtes op gang: zie je wel daar is het weer kan vast de tocht niet lopen en is het dan wel goed voor mijn pees dat ik nu loop? Ik word ook wel ouder en stel je voor dat ik nooit meer zulke lange afstanden kan lopen. Het maalsysteem deed al goed zijn werk en ik was nog niet eens bij de Bisonbaai.
Ik heb gelukkig de hele pelgrimstocht prima kunnen uitlopen en bijzonder was dat ik me na de eerste dag ook steeds minder kleine zorgjes heb gemaakt. Ik maakte me bijvoorbeeld niet druk meer over de slaapplaatsen die ik niet op voorhand reserveerde en die pas ´s avonds opdoemden als ik op de plaats kwam waar ik graag wilde slapen en het mooie was dat het zich als vanzelf aandiende.
Uit wat Désanne van Brederode zo mooi vertelde in het verhaal over out of de box waren sommige dingen herkenbaar en ik heb er tijdens mijn pelgrimstocht regelmatig aan gedacht. Ook ik heb afgezien; doodmoe maar toch nog door “moeten” lopen, dorst gehad en geen water meer op de Mookerheide, terwijl het 31 graden was. Wakker gelegen van de kou in mijn tentje met jas aan. Op zulke momenten is het in het “nu “zijn even helemaal niet zo aantrekkelijk of makkelijk te doen en het verzet speelde regelmatig de kop op.
Misschien zijn hierdoor de andere ervaringen wel zo mooi en zuiver en ik werd bijvoorbeeld ontroerd door een statige oude beukenlaan die daar opeens was en waar ik doorheen liep alsof je onthaald werd en de beuken voor je klaar stonden. Het betoverende kleine beukenlaantje als in een sprookje dat je omhulde. De druppels dauw op de grassprieten die wegspatten toen ik door het gras liep. Blij het kapelletje weer te zien en daar een kaarsje te branden en te schuilen voor de regen. Mooi om alle lapjes aan de boom te zien hangen en je verbonden te voelen met alle wezens die daar hun leed delen. Dat het niet uitmaakt hoe mijn haar eruit ziet en mijn T-shirt stinkt en ik het gewoon weer aantrek. Mijn rugzak die steeds lichter en mijn matje in de tent dat steeds comfortabeler leek. Ik heb mijn moed gezien, maar ook mijn vooringenomenheid, mijn doorzettingsvermogen en ik heb ervaard dat er eigenlijk maar heel weinig nodig is om op reis te zijn aan de binnen- en buitenkant.
Het was prachtig onderweg op de paden en je kon voelen dat ze niet zomaar zijn uitgekozen maar met liefde aan elkaar geweven. Ook de verscheidenheid is zo mooi. Eerst de bossen en dan de weidse blik van de uiterwaarden. Bij de Maas en de Waal. Al is het maar een week, het voelde echt als een pelgrimstocht, samen met al mijn vogelringetjes die stukjes vormen van mijn ervaringen. Ik werd onthaald in de Stevenskerk door mensen die me lief zijn. Dat was fijn thuiskomen. Daarna is er weer het gewone leven, internet, mails maar toch weer een beetje anders.
Manja.
Foto: Bart Kouwenberg
Out of the box: overweging Désanne van Brederode tijdens de opening van de Walk of Wisdom op 21 juni 2015
