“Niets blijft hetzelfde” – Anneke Scholten
Mijn Walk of Wisdom: “Niets blijft hetzelfde”. Door Anneke Scholten.
Van donderdag 27 oktober tot en met vrijdag 4 november 2022 heb ik de Walk of Wisdom
gelopen. Pelgrimnummer 12051. Ik had nooit gedacht dat ik blij zou zijn om een nummer te
krijgen.
De aanleiding
De aanleiding van de pelgrimage is het plotselinge overlijden van mijn schoonzus Claudia op 8
mei van dit jaar. Ik heb geen woorden voor wat dat voor ervaring is. Niet weten, stil, heftig,
kwetsbaar, verbondenheid. Het heeft van alles in mijn leven geraakt. Er is zomaar een wezenlijk
onderdeel uit mijn, uit ons leven weg. En dat kan zo weer gebeuren. We gaan allemaal een keer
dood. Een kantelmoment.
Na de zomervakantie merkte ik dat ik somberder werd, niet meer ergens warm voor liep. Steeds
veel mensen om me heen, te weinig tijd om tot mijzelf te komen. Op 31 augustus heb ik
besloten de tijd te nemen en de Walk of Wisdom te gaan lopen. En dat voelde meteen goed en
maakte me ietsje minder somber. Met dat besluit begon de pelgrimage al.
Voorbereiding
Voorbereiding van de pelgrimage: de praktische vorm en welke vragen voor de innerlijke reis.
Er waren twee lijnen. Hoe wil ik de pelgrimage praktisch vorm geven? En wat wil ik met mijzelf,
de innerlijke reis? Beide lijnen hadden invloed op elkaar.
Hoeveel kilometer is het? Hoeveel dagen doe je daar over? Hoeveel dagen denk ik erover te
doen? Hoe zit het met overnachtingen en hoeveel bagage kan en wil ik dragen? Wil ik alleen of
regelmatig met mijn man of een vriendin samen lopen, vooraf overnachtingen boeken of het van
mijn eigen tempo af laten hangen, wel of niet bereikbaar zijn via Whatsapp? Starten na de
ceremonie in de Stevenskerk of niet? Starten bij mijn coach Nathalie Roovers van De
Veroovering in Ravenstein (heeft een prachtig tuinhuis en is sponsor van de route)?
Ik voelde al snel: Alleen lopen, want ik had tijd en ruimte nodig om tot mijzelf te komen. Wat
gebeurt er met mij als ik langere tijd alles zelf bepaal zonder invloed van anderen? In ieder
geval zonder invloed van wie dichtbij mij staan? Wie ben ik dan eigenlijk? Ik wil dit ervaren en
onderzoeken: Wat is mijn dagritme? Sta ik vroeg op of blijf ik lang liggen? Tut ik aan of doe ik
alles lekker vlot? Ga ik laat naar bed? Vind ik het naar om ‘s avonds alleen te zijn? Welke
afstand past bij mij? Hoe snel loop ik? Om een aantal van deze vragen te kunnen
beantwoorden, leek het mij het beste de overnachtingen niet vooraf te boeken.
Durf ik dat aan? Uiteindelijk durfde ik het aan, omdat ik erop vertrouwde dat er altijd een
oplossing komt en ik stiekem de uitwijkmogelijkheid had om mijn man te bellen en me op te
laten halen (half uurtje met de auto). Maar ja, dat wilde ik niet.
Als ik alleen loop, voel ik me dan eenzaam of ongemakkelijk?
Wat wilde ik met de innerlijke reis? Ik heb al drie maal de Latifa-leerweg doorlopen bij Nathalie
Roovers van de Veroovering in Neerlangel, gemeente Ravenstein. Ik besloot een nieuwe
leerweg te doorlopen. Voorafgaand aan de pelgrimage heb ik een leervraag aangenomen. In
het licht van deze vraag doorloop je op de leerweg in een vaste volgorde 7 aandachtsgebieden
(aanvaarden, verlangen, hoop, vertrouwen, loslaten, liefde, vrije wil). De Walk of Wisdom viel
in de eerste subtiliteit: Aanvaarden. Hoe is mijn leven nu. Zien en doorvoelen wat er is en wat er
niet is. Terugkijken op mijn leven en benoemen wat er is gebeurd dat ik niet had gewild. En
benoemen wat er niet is gebeurd, wat ik wel had gewild. Zonder oordeel. Emoties laten gaan
die komen. Het laten stromen.
Ik had me voorgenomen iedere ochtend de bijbehorende meditatie te doen voordat ik ging
lopen.
En toen was het zover: De pelgrimage
Ik heb hem alleen gelopen en het heeft me heel erg goed gedaan.
Dag 0: In Nijmegen aangekomen, met mijn man uit eten geweest en geslapen bij Opoe Sientje.
De volgende ochtend is hij naar huis gegaan en ben ik aan mijn eerste dag begonnen.
Dag 1 14 km van de Stevenskerk tot Beek, Sous les Eglises.
Dag 2 14 km naar Kranenburg, pension Derks
Dag 3 19 km naar Mook, Vrienden op de fiets bij Wil Bloemen en gegeten bij Ryon Groen.
Dag 4 16 km en rustdag 5 Overasselt, bij Machteld en Ronald als laatste pelgrim van dit
seizoen (wat een superplek!)
Dag 6 16 km Velp, in het klooster (de kamer was me veel te kil qua sfeer, wat was ik blij dat ik
mijn rustdag bij Machteld en Ronald had doorgebracht)
Dag 7 17 km Leur, bij Bed en breakfast Landelijk Leur met voetreflexmassage. Een cadeautje.
Dag 8 18,5 km Deest, bij Vrienden op de fiets adres
Dag 9 21,5 km, aankomst bij de Stevenskerk, die helaas dicht was vanaf 3 november. Maar wat
een timing, toen ik aankwam bij de kerk, kwam daar mijn man aan lopen. Om weer te verbinden
en bij te praten zijn we aansluitend 2 nachten in een blokhut bij De Diepen in Milsbeek geweest.
Samen de N70 gelopen, goed bijgepraat en genoten van het prachtige herfstweer. Een mooie
overgang om daarna het dagelijkse (werk) leven weer in te gaan.
Voor mij klopte het aantal km per dag. De eerste dagen niet te lange afstanden en een goede
verdeling aan het eind. De opmerking “Neem er de tijd voor!” heb ik ter harte genomen.
Ik las zo vaak 7 dagen, dat het me moeite kostte om van 9 dagen uit te gaan.
Een belangrijk doel was mijn eigen ritme te vinden, mijn eigen looptempo. De tijd te hebben om
in mijzelf te zakken. Om stil te staan, te zitten, te kijken of zelfs om op de grond te liggen en
naar de boomtoppen te kijken. En om onderweg rustig een cappuccino te drinken. Ik ben blij dat
ik naar mijn gevoel heb geluisterd, mijn grenzen niet ben overgegaan.
Het dagelijks starten met de meditatie heeft me geholpen om steeds te ervaren en te voelen wat
er op dat moment bij mij speelde. Daarna kon ik het loslaten en lekker gaan lopen. En al
lopende kreeg ik regelmatig inzichten. En iedere dag plopte wel weer weer een nieuw aspect uit
mijn leven op, dat ik onder ogen heb gezien.
Het mooie was dat ik op de rustdag twijfelde over het mediteren. Ik heb het wel gedaan en er
was alleen stilte en leegte. Alles zei: Je hebt toch een rustdag? Ik vond dat zo grappig en
verrassend om te ervaren.
Het is me opgevallen, dat ik als ik met andere pelgrims even opliep, dat ik dat een tijdje prettig
vond, maar merkte dat ik dan bij mijzelf vandaan ging. Ik zag minder of vrijwel niets van de
omgeving. Na een waardevolle ontmoeting op de eerste dag ben ik daarna terughoudend
geweest en heb na korte gesprekken weer afscheid genomen om alleen te lopen. Het was goed
om dit te ervaren.
Ik heb veel stilgestaan en gezeten. Veel foto’s genomen. Een flink aantal zijn een beeld voor
wat mij wel of juist niet aanspreekt in mijn leven. Of wat mij een inzicht gaf.
Het viel me op dat ik ontroerd raakte als mij iets werd aangeboden. Kan ik een boodschap voor
je meenemen? (Dank je wel Machteld!). Hulp aanvaarden en hulp vragen gaat mij niet altijd
makkelijk af.
Het allergrootste inzicht ontving ik de tweede wandeldag: Niets blijft hetzelfde, alles verandert
voortdurend. Wat geweest is, is geweest. Het is voorbij. Heimwee, opluchting, verdriet. En
tegelijkertijd neem ik dat wat van waarde is weer mee. Rijk gevoel, liefde, dankbaarheid. Het is
zo’n cliché. Het gaat diep als je dit volledig tot je door laat dringen, gekoppeld aan
levensgebeurtenissen, het ervaart met alle emoties die erbij horen.
En dat in de prachtige natuur, de ruimte van het buiten zijn. De beschutting van de bossen, de
vergezichten, de rivier, de landgoederen, de weidsheid van de uiterwaarden. En ook de
rauwheid van de industrie, de bruggen. En maar wandelen. Indalen, en stromen en tot mijzelf
komen.
Het was voor mij de ideale manier om stapje voor stapje alles te kunnen laten komen. In de
natuur zijn geeft mij veel ruimte en vrijheid om alles te laten stromen zonder dat het
beklemmend is. Het lost weer op. Even stilstaan en weer verder gaan.
Dag 1 was een inloopdag, dag 2-8 waren voor mij de echte pelgrimage dagen. De laatste dag
was een uitloopdag. Het was goed zo. Het voelde alsof wat voorbij hoorde te komen voorbij is
gekomen. Het was niet te kort en niet te lang. Het was genoeg.
De Walk of Wisdom
Iedereen die zich inzet:
Heel erg bedankt voor deze mooie route die mij goed in contact met mijzelf heeft gebracht.
Heel veel dank voor de warme ontvangst op de gastadressen.
Mijn leven onder ogen gezien. Aanvaarden wat niet is gebeurd wat ik wel graag wilde,
aanvaarden wat wel is gebeurd en wat ik niet heb gewild. Het riep emoties op. Het heeft
inzichten opgeleverd.
Ik aanvaard mijn leven zoals het nu is.
Het heeft mij rust gegeven. Bij terugkomst merkte niet alleen ik dat, maar ook mijn omgeving. Ik
zag er rustiger en ontspannen uit.
Op naar nieuwe ervaringen. Wat verlang ik nu?
Anneke Scholten