Nancy’s Walk of Wisdom, ‘Altijd bij me’.

Iemand stelde mij de vraag “Is de Walk of Wisdom niets voor jou?” Nadat ik ergens had gemeld dat ik weer een uitvaart moest bijwonen, de zoveelste dit jaar, en dat ik het echt niet leuk meer vond. Walk of Wisdom….??

Zo begon het.

Eind februari 2020 is mijn moeder zeer plotseling en onder bijzondere omstandigheden overleden. Dit heeft een enorme emotionele indruk op me achtergelaten. Ik zocht een manier om dit een plekje te kunnen geven, wat rust in mijn hoofd te kunnen krijgen. Een bekende wees mij op de Walk of Wisdom. Na wat googelen was ik gelijk enthousiast. Dit zou een mooie therapeutische wandeling voor mij gaan worden. Ik heb de datum geprikt, vrij gevraagd en kampeer overnachtingen geregeld. Deze tocht heb ik gelopen met mijn hondje Suzie als buddy, wat erg fijn was. 

De tocht.

Enthousiast gaan we op pad. Het regent wat maar dat is geen ramp. Want het is nu al mooi onderweg.

Onderweg kan je “vogelringetjes” verzamelen. Op de routekaart staan de punten waar deze verkrijgbaar zijn. Meestal horeca ondernemingen waar gelijk iets genuttigd kan worden. Maar het is een leuke uitdaging alle ringetjes te vinden. Iedere gemeente heeft zo zijn eigen kleur ringetje wat zorgt dat je aan het einde van de wandeling een leuke gekleurde ketting hebt. Suzie doet het ook goed. Ze blijft enthousiast en vrolijk, bijzonder hondje is ze toch.

In de gesprekken die ik zo nu en dan heb gehad met andere wandelaars, heb ik de reden van het lopen niet daadwerkelijk benoemd. Daaraan had ik gewoon de behoefte niet. Nu ik zo alleen door de bossen loop, kan ik gewoon huilen, verdrietig zijn, boos zijn. Kan ik de vragen stellen waarop ik nooit antwoord zal krijgen en kan ik lekker zelfmedelijden hebben en mijzelf zielig voelen.

Onderweg kom ik op een pad een groot kruis met Jezus er aan tegen. Er omheen veel kaarsjes, bloemen en een paar kinderschoentjes. Ik blijf er even bij stil staan. Het geeft me kippenvel…. bizar.

Maar het geeft me ook de gelegenheid om verder te gaan met de reden van deze pelgrimage: het verlies van mijn moeder.

Altijd bij me.

Wij zijn van huis uit katholiek. Na het overlijden van mijn moeder vond ik haar mooie blauwe rozenkrans, dat emotioneerde me enorm. Ik wilde daar iets mee doen. Tijdens het lopen van de WoW heb ik me bedacht dat deze ketting en de wandeltocht een mooie overeenkomst hebben en dat ik die wil laten vereeuwigen op een manier waarop ik er dagelijks aan kan terug denken.

Samen met de tattoo artiest, maakte ik het ontwerp: de rozenkrans in de vorm van de WoW route. En tenslotte liet ik hem zetten als tatoeage op mijn bovenbeen waar ik er zelf ook naar kan kijken.

PS: Helemaal vreemd is dit niet voor mij. In 2018 is mijn vader overleden aan kanker. Enkele maanden na dit overlijden liep ik de Fjallraven Classic in Lapland. Op de avond van de finish dag was er een soort gezellige avond waar ook een tattoo artiest aanwezig was. Zij heeft de route van de tocht op mijn arm getatoeëerd met aan het einde een sterretje. Mijn vader (en mijn moeder) stonden vaak bij de finish van evenementen waar aan ik deelnam.

Mijn beide ouders staan dus gekoppeld aan een bijzondere wandeling op mijn lichaam vereeuwigd en daar ben ik enorm trots op!