Mariette’s Walk of Wisdom, ‘één worden’.

Tekst: Mariëtte

Al wandelend ben ik op zoek naar mezelf gegaan om dingen te overwinnen. De Walk Of Wisdom paste daar goed in. Ik liep de tocht in twee delen van eerst 4½ dag en daarna na twee weken pauze ertussen 4 dagen. Ik wist namelijk niet of ik de hele tocht achter elkaar zou kunnen lopen.

Een pad van wijsheid, een weg naar binnen, naar je eigen hart. Tijd nemen om over je ervaringen na te denken en ruimte tot bezinning. Mijn eigen weg – letterlijk en figuurlijk – moeten vinden en ook vinden en dat vanuit een eigen verlangen.

Mijn eigen weg vinden

Ik kwam erachter dat ik letterlijk alleen mijn weg kan vinden (met de nodige hulpmiddelen zoals de WOW-bordjes, mijn telefoon en GPS), maar ook zover kan wandelen, dat ook alleen kan. Ik vind het heerlijk om buiten te zijn, te wandelen, me te laten verwonderen door alles om me heen. Het is wennen aan de geluiden om me heen, buiten maar ook bij de overnachtingsadressen. De prikkelgevoeligheid die ik heb door Niet-Aangeboren-Hersenletsel, NAH, komt dan om de hoek kijken. Maar mijn oordoppen zijn inmiddels een van beste vrienden, net als mijn overzet bil trouwens die het licht extra filtert, omdat mijn hersenen dat felle zonlicht ook niet goed meer kunnen filteren/verwerken.   

Een weg naar binnen

Volgens Jos Alferink, in een boek wat ik las in een van de overnachtingsadressen – bij hotel Oortjeshekken in de Ooijpolder – langs de WOW, is er “een natuurlijke ordening in de weg naar binnen. Zoals het water zich in bochten moet wringen om naar de zee te stromen, zo moeten wij mensen langs de krachten van onze remmingen en belemmeringen om bij onze essentie te komen”.   

De WOW hielp mij deze weg naar binnen te vinden en bij mijn essentie uit te komen.

Tijdens mijn pelgrimstocht maakte ik kennis met mediteren in het Emmausklooster in Velp, bij Grave. Door te chanten, een soort zingen, kun je in een soort trance komen. Ook heerlijk om te doen als je net wakker bent of juist voordat je gaat slapen dan wel in bad ligt, legio mogelijkheden. Nam MYO Renge KYO (‘Ik wijd me aan de mystieke wet van oorzaak en gevolg’), that’s it, dit riedeltje opzeggen voor jezelf hardop of in jezelf en dan een paar minuten achter elkaar. Niet zo moeilijk zou je denken, maar ik ervaar er wel rust door. Dit is moeilijk te bevatten, het is iets wat je eigenlijk alleen kunt ervaren door het te doen.

Eén worden

Een zijn, een zijn met wat er is, was en komt. Een zijn met de ander, samen en alleen. Een zijn met de natuur, het bos, de zee, het strand. Een zijn met de situatie, waarin je bent beland…

De fysieke en mentale uitdaging aangaan. Je weg, letterlijk en figuurlijk vinden, met of zonder hulpmiddelen. Kilometers maken, door een mooi landschap, in de natuur, de bruggen bij het Nijmeegs gemaal, Heumen en bij Grave en Nijmegen over, om iets in mezelf te overbruggen. Je weer laten verwonderen door wat je tegen komt op je pad.

Jezelf een korte retraite gunnen, door het klooster in te gaan, d.w.z. daar te overnachten en met hulp van een vrijwilliger, die me ophaalde op de route, je weg te vervolgen.

Wat doe ik met de pijn, het verdriet, maar ook hoe omhels ik mezelf als ik me weer terug vind? Niet alleen fysiek maar ook mentaal met jezelf, één zijn. Dit resulteerde in Mijn Walk of Wisdom.

PS: Mariette heeft haar regenboog-gedicht, ervaring, laten graveren in een glas-in-lood raam, ze doneerde dit onlangs aan het Emmausklooster