Magisch de momenten
Soms voel ik me alsof ik word opgeslokt door de tijd: zoveel dingen te regelen voor de opening van de Walk of Wisdom op 21 juni… die en die bellen … dat en dat aanpassen op de website …. zus en zo op de rails zetten. Zelfs op momenten van rust vallen ideeën binnen wat ik kan doen om de route beter op de kaart te zetten, betekenisvoller te maken, soepeler te laten verlopen.
Het prettige van werken aan een pelgrimsroute is dat het karakter ervan relativeert: deze ´weg naar binnen’ gaat niet over het najagen van deadlines of het sluiten van deals, maar om de realisatie van vrede met jezelf en je plaats in het grotere geheel. Soms moet je daarvoor even rennen. Een andere keer kun je luieren op het gras. Het heeft allebei zijn plaats en functie.
Functie.
Ik verlang ernaar méér te zijn dan dat: een functie, een radertje in een machine. Dat verlangen is de grondslag van deze route. Tien jaar geleden was ik in Den Haag begonnen met een praktijk in speechschrijven, ik reed daar op mijn fietsje en kwam van een afspraak met het hoofd van een communicatie-afdeling. We hadden een deal gesloten dat ik een paar toespraken zou schrijven voor een Minister of Staatssecretaris. Het gesprek was goed verlopen, het hoofd was tevreden over mijn kwaliteiten. Maar diep van binnen was ik ongelukkig. Ik fietste langzaam en ineengezakt en keek omhoog naar de nieuwe gebouwen. Het waren mooie gebouwen, ze straalden iets uit van toekomst en gezag, van waardigheid en flair, ik had daar graag bij willen horen. Nu hoorde ik erbij, maar het deed me niet veel meer.
Inwisselbaarheid – dat was de afknapper. Plotseling, daar op mijn fiets, zag ik dat wat ik deed evengoed door een ander gedaan zou kunnen worden. Och, ik zou misschien op mijn manier het verschil kunnen maken, maar het schrijven van toespraken voor de geest van een ander kostte me veel moeite en ik was verbijsterd toen ik een keer ging luisteren hoe mijn tekst werd uitgesproken. Wat ik hoorde was zo ver verwijderd van de ziel die ik er had in gelegd. De gloed die ik voelde bij het schrijven, was totaal niet zichtbaar. En – besefte ik op mijn fiets, omhoog kijkend naar het spiegelglas van een van de grootste gebouwen – eigenlijk ook overbodig. De tekst had net zo goed door iemand anders geschreven kunnen worden. Beter nog zelfs, omdat deze waarschijnlijk niet zo gedreven werd om in de tekst iets tastbaar te maken van wat ons in deze tijd met elkaar verbindt.
Ik heb de zaken daar in Den Haag nog een paar maanden volgehouden en netjes afgerond. Daarna heb ik koers gezet naar een andere stad om uiteindelijk terecht te komen in Nijmegen. Ik kom hier bij veel mensen iets van de ruimte en hartelijkheid tegen die ik mijn toespraken tot uitdrukking had willen brengen. Ik kan hier doen wat weliswaar een functie heeft, maar wat tegelijk – zover ik weet – niet door een ander wordt gedaan. Ik hoef maar de straten uit te wandelen en loop de natuur in: de stad is er mee omringd. Ik geniet en ontspan als ik word begroet door de vogels en het groen, de heuvels en de bomen. De stilte, maar ook de adelheid van toen er rijke mensen waren die met geld iets Goeds en Zuivers wilden maken.
Het is de omgeving van de route die we op 21 juni openen. Vier tot zes dagen lopen met telefoon en internet zoveel mogelijk uit, in symbolische verbondenheid met andere mensen en “het Leven”. Dat ik daar aan mag werken doet me goed – net als die steeds weer nieuwe mensen die me komen helpen. Dat voedt mijn geloof. Daardoor weet ik mij gedragen. Dankzij die steun ben ik ervan overtuigd dat we hier iets moois kunnen laten ontstaan.
Vrijheid en verbondenheid: magisch zijn de momenten waarop ze samen komen. Daarvoor zet ik mij van harte in.
