Vertrekceremonie bij zonsopgang

Aanstaande zaterdag is weer onze vertrekceremonie bij zonsopgang: de pelgrimslauden. In de verlaten Nijmeegse Stevenskerk maken we iets na zonsopgang een stille omgang om daarna te luisteren naar een verhaal uit ons eerste getijdenboek: Seizoenen van het Leven.

Hieronder een verhaal dat werd voorgelezen tijdens een vorige ceremonie. Het is geschreven door Frans van Balveren. Het bijbehorende kunstwerk is van Judith Krebbekx. Meer over het boek: link. Meedoen met de (gratis) ceremonie: link.

LEVE DE DOOD
“Laat vooral de opluchting die uit de titel klinkt prevaleren en niet het verlangen naar de dood. Het leven is een zoeken naar de idee waarvoor men wil leven en sterven. Langs welke weg kan ik mijn bestemming bereiken, wat wil ik en wat willen dierbaren in mijn omgeving. Als spreker bij uitvaarten heb ik vele toespraken gehouden tijdens afscheidsdiensten waar de familie niet in staat was dit zelf te doen. Een uitgebreid gesprek met de naasten ging daaraan vooraf. Opvallend was hoe makkelijk levens achterwaarts worden begrepen. Tijdens die verhalen zag ik in gedachten een persoon voor mij die moeizaam het leven voorwaarts had geleefd.

Kern in de verhalen was hoe die mens heeft geleefd en wat we verstaan onder goed mens zijn. Er werd verteld over levens die met plezier waren geleefd of waren doordesemd met zwaarmoedigheid en alle variaties daartussen. Met de dode zo dichtbij werd er met mededogen gesproken over het kwade dat was geschied: in welke mate was hij schuldig aan het gebeurde en wat kan hem vrijpleiten van het verdriet dat anderen is aangedaan.

Nadenken over het leven van een ander is een aanknopingspunt om na te denken over je eigen leven. Waarom spreekt de ene manier van leven mij aan en roept het andere leven vele vragen op? Waarom kan een leven dat schurend is verlopen toch gelukzalig geweest zijn? Tegen welke levens zet ik mij af? Zeggen dat je het anders wilt doen is gemakkelijk: practice what you preach. Abraham offerde zijn zoon Isaac.

Soms doen mensen in je omgeving dingen die je niet kunt volgen. Het geeft de grens aan van je eigen inlevingsvermogen. Zaken waar je je vinger niet achter krijgt. Waar gaat het om? Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven, doen met wat je is toebedeeld, staan achter de keuzes die je hebt gemaakt, pogen om te komen tot zelfverloochening en naastenliefde, doen wat je aanspreekt, het uitspreken van schuld en berouw en het tonen van vergeving. Bijna een onmogelijkheid en daarom zie ik het als een dagelijks streven en ben ik blij met de ‘boom’ die ik ben geworden.

De dood geeft je de kans om aan dit alles te ontsnappen. In die zin een opluchting. Toch, voor anderen wellicht een cliché maar voor mij betekenisvol, een geliefde in je nabijheid, twee fantastische kinderen en het mogen ontmoeten van twee prachtige kleinkinderen geeft alle energie om er volop tegenaan te gaan!”

juli 2014
Frans van Balveren
Vader van Wouter en Frouke en grootvader van Beer en Fiep (en inmiddels ook Carlijn).