Ivanhoe!
Vorige maand viel ik in als de ‘Stevenspedel’, degene die onze vertrekceremonie bij zonsopgang in de Stevenskerk begeleidt. Op de eerste zaterdag van de maand ging ik daarom iets na zonsopkomst in een brokaat blauwe mantel en met een chique wandelstok en moderne bolhoed voorop bij een stille omgang door de Nijmeegse Stevenskerk (1273). De omgang leidde naar een bijzondere uitgave van ons getijdenboek Seizoenen van het Leven, waaruit een speciaal uitgenodigde ‘voorlezer van dienst’ een tekst voorlas.
Het was leuk om de ceremonie een keer te begeleiden, maar ook een beetje vreemd. Ik draag zelf doorgaans geen bolhoed of brokaat blauwe mantel, en al zeker niet in het bijzijn van anderen. De mantel bij de ceremonie verwijst naar de kleding van rijke hertogen uit de Middeleeuwen. De tijd waarin drie Nijmeegse broers – de Gebroeders van Limburg – inmiddels beroemd geworden getijdenboek illustreerden, op welke ons eigen getijdenboek Seizoenen van het Leven is geïnspireerd.
Op driekwart van de omgang door de Stevenskerk hield ik halt bij de bijzondere uitgave van Seizoenen om deze voorzichtig uit zijn bekisting te tillen. Van de uitgave bestaat slechts één exemplaar. Het bevat alle originele kunstwerken die in de populaire uitgave als reproductie te zien zijn. Het prijsverschil is navenant: de populaire uitgave kost €19,95 en de bijzondere €15.000,-. De opbrengst verdelen we over de stichtingen Stevenskerk en Walk of Wisdom.
Zo’n bijzonder boek pluk je niet zomaar uit de kast. Vandaar deze maandelijkse bezinningsceremonie erom heen. Het boek staat náást het grote beeld van ons symbool Pelgrim. Slechts één keer per maand slaan we een pagina om – bij de pelgrimslauden. Welke pagina dat is, wordt bepaald door de ‘voorlezer van dienst.’ Dat was dit keer Manja Bente, mede ontwikkelaar van de Walk of Wisdom. Ze koos een beschouwing van Leyla Cakir, de eerste vrouwelijke voorzitter van een moskee in Nederland.
Kus
We waren er vroeg bij dit keer: het was de pelgrimslauden van juni en de zon komt dan al vroeg op (05.34u). Maar net als andere keren verbaasde ik me hoe licht het al is als je rond zonsopgang naar buiten gaat. Het is een mooi en zacht licht. De sfeer in de verlaten, oude kerk voelde als het rijk van Doornroosje waar alles en iedereen wacht om te worden wakker gekust.
Wij waren deze ochtend die kus: onze voetstappen die door de hoge ruimte galmden; mijn stok tikkend op de grond, Manja die haar stem verhief om te spreken. Na de overweging stonden we voor de grote ramen van de kerk stil om naar het opkomende zonlicht te kijken.
Eenmaal buiten kreeg ik de geest en bood aan om in vol ornaat als Stevenspedel de pelgrims te begeleiden over de eerste 700 meter van de tocht. De straten waren uitgestorven op een enkele nachtbraker na en een paar marktkoopmannen die verderop hun kraampjes opbouwden. Een groep musjes rolde kwetterend door de lucht, en tuimelde in de weelderige klimop van een muur. Bij het Valkhofpark zwaaiden Manja en ik de pelgrims uit.
Op de weg terug naar de kerk passeerden we een kraampje. Een van de koopmannen keek op, verrast en blij: “Ivanhoe…!.” wuifde hij me na.
Volgende pelgrimslauden: agenda
Meer over Seizoenen van het Leven: een hedendaags getijden- en pelgrimsboek: link.