Hoofdstuk 46 uit de bundel pelgrimsverhalen: “gast in het Paradijs”
Machteld en Ronald zeiden het al jaren “al die pelgrimsverhalen, we kunnen er een boek van schrijven” en dat hebben ze gedaan. Inmiddels voor de 4e keer. Vandaag laten we één van deze verhalen oplichten, rechtstreeks uit hun paradijs, hun B&B of beter gezegd: Bakhuisje, Heideweg in Overasselt.
Nummer 46: Rugzak
Wanneer je van plan bent een langere wandeltocht te gaan maken, kun je natuurlijk zelfs besluiten dit kamperend te doen. Je moet dan wel een lichtgewicht tentje, slaapzak en matrasje mee zeulen. Aan de route van de Walk of Wisdom zijn campings te vinden. De prijs van een overnachting is minder dan bij een B&B, maar voor iets meer geld heb je ook een fijne douche en een lekker bed.
Ook tijdens de laatste zomers was het zelfs zonder bepakking afzien. Temperaturen van ruim boven de dertig graden, vaak hele trajecten in volle zon en dan met een bepakking waar ook nog kampeerspullen in zitten, het wordt afzien. Een dame met hond en bepakking reserveerde voor een nachtje bij ons. Ze had al drie dagen gelopen, daarbij twee nachten gekampeerd en nu was ze toe aan een echt bed. Het werd die dag heel warm, ze moest zeker een 25 km afleggen, met bepakking. De rugzak die we naderhand op de weegschaal hebben gezet woog wel 18 kg!
In de loop van de dag had ik haar al via een berichtje laten weten dat ik haar zo nodig op zou kunnen halen. Het laatste traject gaat langs een industrieterrein, over twee bruggen en daarna nog zeker twee kilometer langs de zonnige bosrand. Rond half zes ging mijn telefoon. Het was de loopster. Ze zag het niet meer zitten en was heel dankbaar voor mijn aanbod, want het zou nog een uur lopen zijn voordat ze bij ons zou arriveren.
Ik reed richting Malden waar ik haar net buiten de bebouwde kom aantrof. Ze liep zwaar gebukt onder haar bepakking langs het fietspad. Dankbaar stapte ze in, het huilen nader dan het lachen. De hond kroop met staart tussen zijn poten op de achterbank. De rugzak, die nauwelijks te tillen was, achterin. Thuisgekomen plofte ze op het bed en brak in tranen uit. Het was zo zwaar geweest! Waarom was ze aan deze tocht begonnen en waarom met zo veel bepakking. Ik probeerde haar te troosten, bracht een kopje thee en beloofde iets te eten voor haar te maken.
Doodmoe kroop ze even later in bed. De volgende morgen ging het weer iets beter met haar. Een rustdag zou haar goed doen, besloot ze en gelukkig had ik plaats voor een extra nachtje. De dag daarop kon ze meelopen met een andere wandelaar. Mijn aanbod om de bepakking naar de camping in Ravenstein te brengen, nam ze gretig aan.
Aan het eind van de dag stond deze pelgrim me daar bij de ingang van de camping op te wachten. Haar staanplaats was naast die van een ouder echtpaar met auto. De volgende stop zou in Bergharen zijn, toch ook weer meer dan twintig kilometer lopen in volle zon en bij meer dan dertig graden. Ze zag er tegenop hulp te vragen, maar ik moedigde haar aan het echtpaar aan te spreken. Zeker als je al wat ouder bent, veel levenservaring hebt, de nodige tegenslag hebt gehad, vind je het helemaal niet erg om iemand te helpen.
Dàt bleek naderhand toen ze nog een lief berichtje stuurde toen ze de eindstreep gehaald had. Dit echtpaar had de Camino gelopen, had veel meegemaakt in hun leven en wilde niets liever dan deze pelgrim helpen de Walk of Wisdom af te maken. Ze was zo blij, dat het toch gelukt was om de zware tocht met haar hond te maken en dat ze tot dit verrassende inzicht was gekomen. Dat mensen het fijn vinden om iemand te helpen. Deze week waren er op haar weg reddende engelen geweest.
Een andere loopster had het plan opgevat om de tocht kamperend met haar 9 jarige zoon te maken, alleen in Coronatijd bleek dat niet mee te vallen. De meeste campings waren nog gesloten en alleen met eigen sanitair was kamperen toegestaan. Of ze bij ons in de tuin mocht kamperen. Ik had haar het bakhuisje aangeboden zodat ze voor zichzelf en haar zoontje een lekker bed zou hebben. Maar nee, ze wilde echt kamperen en zou alleen van het sanitair gebruik maken.
Die twee hebben een heerlijke middag en avond gehad. De twee hangmatten waren een schot in de roos. De pannenkoeken bij St. Walrick hadden lekker gesmaakt en de nacht was niet te koud geweest. Opgewekt vertrokken ze de volgende morgen weer, met bepakking. Op naar de volgende kampeermogelijkheid.
Zo bijzonder in deze tijd. Een onbespoten mama, een zoontje dat nog stripboeken leest en zonder mokken een stuk van deze tocht meeloopt.
Deze drie wandelaars konden hun rugzak na een dag lopen afleggen. Ze hoefden maar een week met bepakking te lopen. Een geestelijke rugzak, die bovendien loodzwaar blijkt te zijn, leg je echter niet zo maar af. Een andere loopster van de Walk of Wisdom liep om haar hoofd leeg te maken. Haar jongste kind was net uit huis, haar oude leven kon ze eindelijk oppakken. Toen de jongste van haar drie kinderen twee jaar oud was geweest, besloot haar man uit het leven te stappen. Haar lief, waarvoor ze door hun huwelijk alles opzij had gezet. Hoe ze haar stadse leven ingeruild had voor het leven op het platteland. Haar werk als verpleegkundige had opgegeven voor een boerderij met vee. Ze had het met liefde gedaan, maar na zijn dood had ze heel veel moeite gehad haar leven weer op de rit te krijgen. Het was haar gelukt! De dieren waren destijds verkocht en ze had haar oude beroep weer opgepakt.
Nu was ze echt alleen. Ze genoot van alles wat op haar pad kwam, maar onderhuids was nog zo veel verdriet. Zo’n rugzak leg je echt niet zo maar af. De banden waarmee hij aan je vast zit, zijn bijna vergroeid met je lijf, zo diep zijn ze naar binnen gedrongen.
Ik hoop dat het haar lukt.
Deze week werd het begin van een nieuw leven, zei ze.
Wil je verder lezen? Dat kan in het Bakhuisje of op bestelling. Machteld’s emailadres is [email protected] (kosten 12,95 exclusief verzendkosten)
