Het dagboek van een vreemdeling

Rob van Sprang vormt sinds begin juni met Manja Bente de coördinatie van onze kleine stichting. Ter voorbereiding liep hij als een “vreemdeling” (pelgrim in het Latijn) de Walk of Wisdom. Hij werd uitgeleid door Manja en aan het eind opgewacht door pionier Damiaan, die de stichting binnenkort verlaat.

Dag 0: Deze pelgrim ’to be’ trof zijn voorbereidingen: hij wilde uit zijn doe- en prestatie modus stappen. Ondertussen nam de druk toe. Had hij er wel tijd voor? En hoe kon hij het internet zomaar vaarwel zeggen! Hij had weken achtereen zitten zoomen, mailen, verschillende projecten lopen en hoe zou het verder gaan met … Onderwijl ging zijn blik uit naar zijn starterspakket en las hij onderaan deze zin: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Op dag 1 begon zijn tocht: zijn vertrek was aangekondigd, maar nog niet doorleefd. Het internet nog aan. Zijn excuus! Verantwoordelijkheid nemen, loyaliteit, dat maakt een man van je. Al lopend keek hij toe op de beelden die hij over zichzelf in de lucht wilde houden: wie hij was. Hij herinnerde zich de sterrenstof die Manja hem had toegefluisterd uit de astrologie. Pluto heerste, de planeet van de omwenteling… In gedachten drong deze zin zich op: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Op dag 2 ging de telefoon uit. Wat er al lopend in het Reichswald voor in de plaats kwam was een lied: “Ein Bißchen Friede, ein Bißchen Liebe” en daar achteraan  “voor een paar uren kun je me huren”, de invulling van zijn moeder. Deze tekst bleef zich opdringen tot hij inzag dat hij zelf deze tekst was. Hij, freelancer, conflictvermijder ook, waardoor hij zich aan een ander gaf voor een beetje… Na dit besef hoorde hij nog slechts de woorden: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Op dag 3 voelde hij zich vrij! Vrolijk liep hij hier en daar wat om tot hij besefte hoeveel kilometers er die dag echt op het programma stonden. In het Reichswald had het geregend en de bladzijden waren aan elkaar geplakt geraakt. De spierpijn bouwde zich op in zijn onderbenen. Waggelend, slenterend, liep hij verder. Gedachten had hij niet, maar in zijn binnenkamer klonk vol goede moed: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Op dag 4 ging hij het klooster tegemoet waar een rust- lummeldag op het programma stond. De pijn in zijn onderbenen was te verdragen en zijn voeten hadden er wonder boven wonder zin in. Hij had zich welkom gevoeld in het Bakhuisje en was opgebloeid dankzij de liefdevolle ontvangst van Machteld en Ronald. Zij hadden hem uitgezwaaid, toegesproken alsof ze wilden zeggen: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Dag 5 bracht hij door binnen de muren van klooster in Velp (Grave). Hier ontmoette hij Mark die de leiding had over de kloosterzaken. Hij had hem toegefluisterd wat zijn belangrijkste taak was: “de stilte bewaken”. Om dat te doen, moest hij het klooster in stand houden en de systeemwereld in met het doel: betaald zorg verlenen aan mensen met een burn-out. De pelgrim luisterde, maar hoorde vooral zijn voeten spreken: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Op dag 6 wachtte een oude vriend, ook Marc, hem op: “Hé Pelgrim, …” Onderweg vertelde Marc dat hij een tweede burn-out had gehad en van plan was als onderdeel van zijn herstel de Walk of Wisdom te lopen nog voordat hij had gehoord dat zijn kameraad … In het hoofd van de pelgrim maakte de stilte plaats voor de gedachte: Zou Marc ook conflicten mijden? En… JA, dat was het! Opgewekt riep hij Marc toe: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”.

Dag 7 brak aan en de pelgrim keek naar de boer op het weiland. Hij zag het opwassende jonge graan en het land dat in bloei stond. Vandaag kwam hij aan in atelier “Tempelhof” van de ontwerpers van het symbool “Pelgrim”, dat op zijn rugzak pronkte en hij 6 dagen had gevolgd, om het nu terug te zien te midden van diens beeldenfamilie: 25 broeders, zusters. Letters waren het! Samen werden zij een alfabet en vertelden één verhaal over de kwantumfysica, de getallenleer en nog meer universele wijsheden. De pelgrim nam er de tijd totdat het stof dat in hem was neergedaald, werd opgeschud: “Ga pelgrim ga, iedere stap die je gaat, is een droom en een daad, dus ga pelgrim ga …”. 

Op dag 8 stond de pelgrim opgewekt op. Hij wilde Damiaan tegemoet lopen en vertellen over zijn ontmoetingen, de tocht. Vertellen hoe dankbaar hij was voor alle prachtige, onvergetelijke, maar vooral ook leerzame momenten. Zijn rugzak was geleegd en opnieuw gevuld. Alle pelgrims voor hem, maar in het bijzonder Manja en Damiaan, hadden hun deel gedaan. De ene helft van de eeuwigheid ∞, de wijsheid, was bijna volbracht. De andere helft was de liefde. Halverwege de brug ontmoetten ze elkaar: beiden nog een lange weg te gaan, maar ademend dezelfde woorden:

“Fijn Pelgrim, dat je er weer bent!”

Bezinningsbijdrage pelgrim 5615