Henri Bos: Via ad cogitandum – De weg naar bezinning (verslag)

Henri Bos liep de Walk of Wisdom deze zomer en schreef onderstaand verslag.

Latijn, doet het altijd goed. Spreek ik dat? Nee, maar zoals altijd is Google je vriend, in meer dan één opzicht. De weg naar bezinning.

Ik ben geen sociaal dier die de drukte van het leven op zoekt. Ik hoef niet met mijn neus vooraan te staan. Zo ben ik door mijn ouders opgevoed. Ik ben enig kind, misschien verklaart dat de hang naar rust, weg van drukte, weg van discussie en strijd. Ik ben een loper die de rust opzoekt, die de natuur opzoekt. Rust om je heen, geeft rust in je hoofd, en dat is nodig in deze hectische tijd.

Al jaren liep ik delen van lange afstand wandelpaden, de zogenaamde LAW’s, nam ik deel aan georganiseerde tochten. Een blessure in mijn onderbeen heeft er voor gezorgd dat ik een groot aantal jaren het wandelen vaarwel heb moeten zeggen. Sinds corona het leven in Nederland beheerst, heb ik mijn passie weer op kunnen pakken. En dat gaat gelukkig goed.

Samen met mijn wandelmaatje, laat ik haar maar gewoon Hann noemen, zoeken wij de laatste jaren geregeld naar mooie, maar ook uitdagende tochten. Dat zijn in de regel toch wel tochten waar veel mensen op af komen. Zo hebben wij de Mammutmarsch in Duitsland ontdekt, lopen wij geregeld tochten van Le Champion en staat de Nachtmarathon op het programma. Vaak al lang van te voren gepland en geregeld, het geeft je iets om naar uit te kijken. Maar ik zei al, die drukte, die massaliteit is lang niet altijd fijn. Ergens in het voorjaar van 2022 kwam mijn wandelmaatje via internet, Google is je vriend, terecht bij de Walk Of Wisdom, een pelgrimstocht rond Nijmegen. Mijn eerste reactie, “een pelgrimstocht loop je toch als je met pensioen bent?” Ik moet nog 9 jaar. Maar de Walk of Wisdom, de WOW, is compact en in een vakantie goed te doen. Ik werk in het onderwijs en heb in de zomer dan ook meer dan genoeg tijd.

We slaan aan het plannen en besluiten ruim de tijd te nemen. Het is geen wedstrijd, er moet genoeg tijd zijn om te genieten. Wij kiezen ervoor om de tocht aaneengesloten te lopen, het wordt voor ons de eerste meerdaagse tocht. Kamperen is aan mij niet besteed, denk ik, daarom plannen we etappes van hotel naar B&B, naar trekkershut, naar berghut, naar boot. Dat plannen en uitzoeken, met behulp van Komoot, geeft heel veel voorvreugde. Komoot is een tracking app die je kan helpen om een totale afstand in kleinere, aanpasbare, etappes op te delen. Omdat veel mensen enthousiast zijn over het Emmaus klooster, moet dit van ons één van de overnachtingsadressen worden. Sterker nog, we kiezen ervoor om voorafgaand aan onze WOW twee nachten in het klooster te verblijven. Dat was een zeer goede keus!

Op donderdag 21 juli, mijn vakantie is twee dagen oud, rollen we thuis de matten op en gaat ons avontuur beginnen. Twee volgepakte backpacks gaan achterin de auto. Het is volop zomer, gewoon bloedheet weer, dus lichte sneldrogende kleding is voldoende. Natuurlijk nemen we veel te veel mee, zoals altijd. Het zij zo. De reis gaat vandaag linea recta naar Velp, naar het Emmaus klooster. De reis vanuit Hengelo verloopt voorspoedig. Na de brug over de Waal, we lopen de laatste dag van de WOW onder deze brug door, en de Maas, verlaten we de snelweg en dompelen ons langzamerhand onder in de rust die gaat komen. Over de oude Maasdijk rijden we naar Velp. Het Emmaus klooster is snel gevonden en de deur staat uitnodigend open. We zijn welkom.

Mark brengt ons naar de refter waar we een koffie van het huis, krijgen. Zijn collega Maarten komt ons zo verder helpen, hij was even de hond aan het uitlaten. Na inchecken worden we naar onze kamer, gebracht. Eenvoud, maar lekker rustig en een fantastisch uitzicht. Een donders fijn en rustig begin van ons avontuur. Om zes uur staat het avondeten klaar. De mooie refter is helemaal voor ons alleen. Het eten smaakt goed en het lijkt erop dat de kok iets speciaals voor ons heeft gemaakt: risotto en tuinboontjes met rode poon. Een fijn begin! De kok komt zelf nog even vragen of toch echt alles wel naar wens is. Volgens ons was het haar eerste dag hier.

Na een onwennige nacht een heerlijk ontbijt met vers gebakken brood van Erik, die op het kloostercomplex een kleine bakkerij heeft. Erik verkoopt dat brood in een middeleeuwse kerk aan het eind van de straat. We gaan Erik vaker zien, en hebben via de socials nog steeds contact. Tijdens het ontbijt zijn we niet langer alleen. Een oudere mevrouw is per fiets op weg van klooster naar klooster en de jonge dame is de 4-Daagse ontvlucht. Zij woont in Nijmegen en is klaar met een muzikale “loop”. Telkens weer hetzelfde vervelende nummer… ze wou toch al eens overnachten in het klooster. Dit was haar kans.

De eerste volle dag in Velp gaan we naar de Duivelsberg. Even terrein verkennen, we komen er later met de WOW weer langs en willen graag weten waar we aan toe zijn. Omdat de 4-Daagse de laatste dag beleeft, worden we via omwegen naar ons doel van de dag geleid. Vanaf een parkeerplaats buiten Beek volgen we een rondwandeling. Het is klimmen en dalen, lekker pittig, maar nog wel zonder backpack. Hoe gaat dat straks met volle bepakking? In het pannenkoekenhuis smullen we van verse munt- en gemberthee, natuurlijk met een fijne pannenkoek. Dat gaan we zeker herhalen als we hier weer langskomen. Op de terugweg naar het klooster doorkruizen we de “Via Gladiola”, wat een massaliteit, ik ben in ieder geval blij dat ik daar niet tussen loop. Terug in het klooster hebben we de tijd om in alle rust op de kamer de zonden van de dag te overdenken. Rond zes uur maken we de refter weer onveilig, we zijn weer met ons tweeën.

En dan is het zaterdag 23 juli, de start van de WOW. De Stevenskerk is gesloten en blijft helaas gesloten. Later, op de laatste dag van onze WOW horen we dat er een renovatie aan de gang is. Een beetje teleurgesteld gaan we toch maar lopen. Er heerst nog een beetje chaos in Nijmegen na afloop van de 4-Daagse met als gevolg dat de route niet overal gevolgd kan worden. Het lukt ons met behulp van Google, je vriend, om de route na de Waalbrug weer op te pakken. Onder de Waal brug is een soort van festivalletje aan de gang waar we aan het eind van de tocht ook zeker nog even gaan buurten. Het is er lekker kleinschalig en donders gezellig. Maar zoals gezegd, na de Waal brug en over de voetgangersbrug de Ooijpolder in, eindelijk de rust waar ik voor kom, eindelijk weg uit de stad. De volle zon brand goed en er is niet veel schaduw. Het wordt een dag van afzien. Hoewel er berichten zijn dat er op dit stuk van de tocht vervelende aandacht trekkende mensen kunnen lopen, “omronden” wij de Bisonbaai zonder veel mensen tegen te komen.

Bij Oortjeshekken krijgen we ons eerste officiële ringetje en nuttigen we onze lunch. Het is deze eerste dag wel even wennen om een ritme te vinden. Uiteindelijk steken we bij Persingen, met de nodige inspanningen, op een handpontje het water over en lopen zo Beek binnen. Ons eerste overnachtingsadres.

De volgende ochtend worden we na het ontbijt bijgepraat. “Jullie gaan zo de bergen in”… en dat was al snel duidelijk. Nog maar net het hotel verlaten, de bocht om, en klimmen. We zijn bij de Duivelsberg. Een hele mooie maar pittige omgeving. We houden woord en lunchen bij het pannenkoekenhuis. Genieten geblazen. Dan gaat de reis verder naar Kranenburg. We wandelen langs mooie groene glooiende weilanden met grazende koeien. Je kunt ze gewoon horen grazen, zo stil is het!

Onderweg is het stuivertje wisselen met een stel dat de WOW in etappes loopt. Dan hebben zij een korte stop, dan wij, dan zij. Ze hebben een “Bello” bij zich en die heeft het op deze warme dag duidelijk te zwaar. Het stel had hun watervoorraad al aan de hond gegeven. Het zijn duidelijk dierenvrienden. Maar of het nu zo diervriendelijk is om met deze hitte te gaan lopen met een hond? Ik vraag het me af. De bezinning en overweging slaat toe.

Omdat een stukje van de route wordt “beschermd” door een bijtgrage hond nemen we de alternatieve route langs het spoor naar Kranenburg. Lang recht stuk, eindeloos en vermoeiend. Onderweg krijgen we van een mevrouw op de fiets een sinaasappel en mandarijn aangeboden. Die heeft zij niet meer nodig, ze was bijna thuis. Die stukjes fruit waren welkom. In Kranenburg pakken we een ringetje en lopen naar ons overnachtingsadres. Dag twee zit erop.

Het Reichswald staat vandaag op het programma. Weinig route aanwijzingen in het veld. Toch lopen we hier soepel doorheen. Op de Brandenberg nemen we even de tijd voor een korte pauze. Eén of andere tor maakt een indrukwekkende tocht van vele meters naar een banenschil. Het lijkt erop dat hij die schil als prooi ziet. Vele minuten en aanmoedigingen later lukt het hem, of haar, die schil te bereiken, en hapt er lekker in weg. Na dit sportspektakel lopen we verder in de richting van onze “uitgang” uit het Reichswald en zijn dan ook zo bij ons overnachtingsadres. Deze nacht moeten we het doen met een trekkershut.

Zo rond ons avondeten hoor ik ineens iemand mijn naam roepen: Henri?! Het blijkt oud collega Sabine te zijn die het Pieterpad loopt met een vriendin. Na even bijpraten vervolgen we beiden onze eigen weg. In de avond lopen we nog even naar Milsbeek. Op het oorlogskerkhof grijpt de tekst op één van de stenen mij aan. Ik word er droevig van en moet zelfs een traantje wegpinken. De tekst op de steen van een 19 jarige jongen zegt: “Good Bye Mickey, dad, mum and Bimbo”.

Die jongen had hier nooit moeten zijn. Deze dag pakken we weer een ringetje.

Na een wat onrustige nacht, getrippel op het dak van de hut, gaan we rond 9 uur beginnen aan onze langste etappe, we gaan naar Malden. We lopen al snel na de start de heuvels in. Niet zo erg als rond de Duivelsberg, maar het is best wel weer pittig. Onderweg raken we even aan de praat met vier mensen uit de kop van Overijssel. Drie hebben interesse in een soort van stuw, de vierde gaat een gesprek met ons aan. Zij hadden net de 4-Daagse gelopen en pakten nog even één of meerdere etappes van het Pieterpad mee. Ze waren er nu toch. En zo snel en spontaan als het gesprek begon, was het ook weer afgelopen.

In tegenstelling tot de voorgaande bloedhete en zonovergoten dagen begint het vandaag te regenen. De regenjas gaat voor het eerst aan, en de regenhoes gaat over de rugzak. Fijn dat we deze toch bij ons hebben. Op de Mookerheide schuilen we even en lopen dan verder, we kunnen niet blijven wachten. Bij het Jachtslot pakken we weer een ringetje en lopen door naar het zweefvliegveld van Malden. Hier een korte pauze met weer verse munt- en gemberthee. Dan treffen we, in ieder geval ik, de spreekwoordelijke man met de hamer. Het laatste stukje naar Malden over lange rechte paden is zwaar. De koppijn slaat toe. Bij onze B&B aangekomen mag ik een fiets lenen. Wandelen naar de winkel was voor mij even geen optie. Terug in de B&B eten, heet douchen en vroeg plat. De kop knalt.

Na een fijne nacht geslapen te hebben als een prinsesje voelt het lichaam weer fijn aan. Ik kan er weer tegen. Na ons ontbijt beginnen we aan een korte etappe. Mijn rechter kuit voelt stram aan, alsof er een knoop in zit. Op de brug over het Maas-Waal kanaal even goed strekken en een paar kilometer verder, op een bankje, even goed insmeren met Perskindol. Dat lijkt goed te helpen, ik heb verder geen last meer van mijn kuit.

Via de Hatertse vennen lopen we naar de lapjesboom van Walrick. In de buurt nuttigen we onze lunch. Na deze pauze lopen we verder en steken bij het Mariakapelletje, halverwege de WOW, een paar kaarsjes op. In de verte is de kerk van Nederasselt al te zien. Het duurt echter nog wel even voordat we er zijn. Onze “host” zit in de tuin te wachten. Vandaag zijn we zeer gelukkig met onze B&B. Zeer veel aandacht en liefde voor de gasten. Alles is gewoon top en de regendouche is op dat moment even het summum van genot. Eten doen we aan de overkant, bij een shoarmazaak. Zelfs dat smaakt nu hemels. Gewoon genieten met een hoofdletter G. ’s Avonds lopen we nog een klein ommetje om te kijken waar dat vervelende geluid toch vandaan komt. Het blijkt dat er aan de brug over de Maas naar Grave wordt gewerkt. Het lijkt wel het gekrijs van een dino uit Jurrasic Park. Ons B&B voor deze nacht ligt op een steenworp afstand van deze brug. Morgen moeten we daar overheen.

En dan denk je de volgende dag zo bij de brug te zijn. Fout, via een mooie omweg, onder andere langs het Kroonwerk van Coehoorn, een fraai stukje geschiedenis, komen we na een aantal kilometers dan toch wel uit bij de brug over de Maas. Ook hier heel veel geschiedenis, met name uit WW2. Zeer interessant! Na het oversteken van de Maas volgt een minder stukje over een industrieterrein naar het centrum van Grave.

We zijn in feite nog maar net aan het lopen, zijn juist bewust later begonnen omdat de route van vandaag zeer kort is, maar pakken hier toch een momentje voor …. jawel, verse munt- en gemberthee, met als extra een heerlijk stukje appelgebak. De wetenschap dat Velp zeer dichtbij ligt geeft even rust. Na Grave verlaten te hebben is het nog maar een paar kilometer tot Velp.

In de eeuwenoude kerk, waar Erik zijn broodjes verkoopt, drinken we een bekertje koffie en eten daar één van zijn heerlijke broodjes. Erik kent ons nog. Na een fijn gesprek lopen we de laatste 100 meter naar het Emmaus klooster, we zijn weer thuis. Voor mij voelt dat zo. Tijdens het inchecken raak ik aan de praat met een echte Kapucijner Broeder, zo’n eentje met volledige klederdracht zoals je ze ook verwacht. Jammer dat er dan om zijn arm een smartwatch blinkt. Als wij als pelgrims onze telefoon…. dan hoort er om de arm van een Kapucijner broeder geen…

Dit laatste is natuurlijk ongein. Christophorus Goedereis kan mooi vertellen over zijn “opdracht”, het bekijken of er in het klooster weer een kapucijner orde kan functioneren. De beste man komt oorspronkelijk uit Nordhorn, dat ligt bijna om de hoek bij Hengelo. Een stukje herkenning van beide kanten.

Om 6 uur is het weer tijd voor het avondeten. In de refter staan twee tafel gedenkt. De eerste, zo blijkt niet veel later, is voor Christophorus en zijn gasten. De andere tafel is voor ons gewone volk. Er is voor zes personen gedekt, stijf naast elkaar. Dat is wel weer even een dingetje. In de huidige maatschappij wordt er meer langs elkaar geleefd, ieder zijn of haar eigen ding, eigen leven. Nu worden we “gepushed” om vlak bij elkaar te zitten, weg vrije keus. Al snel na ons komen er twee jonge dames binnen, die ook de WOW lopen. De jonge dame naast mij komt uit Groningen en gaat morgen weer terug naar huis. Zij loopt de WOW in delen.

De volgende dag stond Leur op het programma. Een totaal andere omgeving door de uiterwaarden en over de dijk. Door een ervaring met koeien tijdens één van onze vorige wandelingen, staan we niet te springen om gebieden te doorkruizen waar koeien loslopen. In de buurt van Persingen ging dat overigens prima. Nu was er geen noodzaak om de confrontatie te moeten aangaan, gelukkig, want één van de dames hield ons goed in de gaten, keek ons zelfs beoordelend na. Ergens op de dijk voor Ravestijn eten we ons kaneelbroodje van Erik op. Vlak voor de overtocht met het pontje nuttigen we onze lunch. “Vera” komt dan aanlopen en sluit zich bij ons aan. Via Niftrik en Wijchen lopen we uiteindelijk naar leur. Na inchecken bij onze B&B voor de nacht gaan we een hapje eten. Vera komt dan ook net aanlopen om een ringetje mee te pikken. Ze loopt door naar de camping en daarna is Vera voor ons uit beeld.

De andere jonge dame komt uit de buurt van Heerenveen en voelt zich, zegt ze zelf, het fijnste als ze op haarzelf is. Ze is een scout en heeft een tarp bij zich. Daar maakt ze veelal gebruik van. Weken na het voltooien van de WOW wordt ik op één van mijn Facebook berichten genoemd door Frouke, de jonge dame die naast mij zat. Ik noemde haar in mijn berichten op Polarsteps steevast Carolien. Bij dat gezicht heb ik nu een echte naam. Frouke steunt zelfs mijn sponsorloop voor het Spierfonds. Ik heb nog ergens de hoop dat de naam van de jonge scout ook ergens boven water komt. Op Polarsteps heet ze voor mij “Vera”. Zij liep een etappe achter ons aan, hebben zelfs nog samen geluncht bij Ravestijn en hebben haar nog kort gezien in Leur. Stom om niet naar de naam te vragen. Zou dat een beetje het manco van deze tijd zijn? Langs elkaar leven? De andere twee plaatsen aan tafel waren voor twee oudere dames die een zangcursus volgden. Zij bleven nog een aantal dagen. De gesprekken aan tafel waren zeer leuk en gaven een beeld van hun belevingen.

Wie kent “Vera” de jonge scout uit de omgeving van Heerenveen en werkzaam bij een stoffeerdersbedrijf?

De volgende dag staat Bergharen op het programma. We overnachten daar in de “berghut” en weten dat er in die buurt weinig te beleven is. Geen winkels en restaurants, voor ons de schone taak om onderweg ergens iets te scoren zodat wij ook deze avond iets in de maag krijgen. Voor de zekerheid even contact gezocht met onze host voor de nacht. Wij kunnen wel met hen mee eten. Dat is fijn en we gaan daar dan ook op in. In Hernen, een plaatsje met een mooi kasteel, houden we een korte stop en nuttigen we onze lunch, natuurlijk weer met verse munt- en gemberthee. Na de lunch pakken we de route snel weer op. In de buurt van Bergharen nemen we een kijkje bij de Kapelberg. Zeer de moeite waard, en ook hier weer een kaarsje opgestoken.

Via een mooi natuurgebied dwalen we om Bergharen heen en lopen naar ons overnachtingsadresje. De berghut staat iets hoger tegen een heuvel aan, en heeft een donders mooi uitzicht. Vanuit de tuin beneden worden we geroepen voor het avondeten. Hoewel niet verwacht, voor ons nogal vreemd om zomaar bij wildvreemden aan tafel te
gaan zitten, wordt het een zeer geslaagde en super gezellige avond. Een heerlijk voorafje met zeer veel aandacht en liefde gemaakt, zalm met aardappeltjes en boontjes uit eigen tuin en een heerlijk toetje na. Een heerlijke wijn erbij en alles was deze avond perfect. Ik ben geen wijndrinker, maar echt, alles was top. De nacht was minder, we zijn aangevallen door de derde divisie van het zesde muggenleger. Maar wat veracht je, een berghut waar de muggen een thuiswedstrijd hebben. A Night To Remember.

Na deze zeer bijzondere ervaring zijn we aan onze voorlaatste etappen begonnen. Na een meer dan fijn ontbijt gaan we op pad. Winssen is ons doel voor vandaag. Het gebied dat we vanaf de berghut al hebben gezien, doorkruizen we vanmorgen. In Afferden halen we nog een ringetje en draaien dan de oude Waaldijk op. We vervolgen deze dijk, lopen langs “wielen” en oude dijkmagazijnen. Boudewijn de Groot kan er mooi over zingen: “onder de groene hemel in de blauwe zon” maar niet vandaag. Het gaat regenen!

In Deest schuilen we even en krijgen dan een kleine teleurstelling te verwerken. Onze geplande lunchlocatie is gesloten. Er rest niet veel anders dan maar weer door te lopen. We vervolgen de dijk en lopen uiteindelijk de uiterwaarden in. Het is drukkend warm door de regen. Vlak voor Winssen besluiten we om de route te verlaten en rechtstreek naar onze B&B te lopen. We zijn lichtelijk gesloopt. Op dat punt waar we de route verlaten staat een kapelletje op de dijk, de symbolen komen ons zeer bekend voor. Na het inchecken lopen we toch even Winssen in om bij de plaatselijk supermarkt iets voor de innerlijke mens te scoren. Heel langzaam daalt het besef in dat we bijna aan het eind van de WOW zijn. Welterusten.

Na weer een prima nacht en dito ontbijt beginnen we vandaag aan onze laatste etappe. Vanaf ons tijdelijke adres zijn we zo weer op de dijk en zien de brug over de Waal al liggen. Over deze brug zijn we gereden toen alles nog moest beginnen, nu lopen we er onderdoor. Op een keuze moment kiezen we ervoor om het klompenpad langs de Waal te volgen. Wildroosters en klaphekjes doen vermoeden waar we niet al te happig op zijn. Loslopende grazers. Deze komen we echter niet tegen. Het loopt vermoeiend, zeker als je telkens weer die ruige golfbrekers over moet klauteren. Er lijkt geen einde aan te komen. Dan zien we iemand boven over de dijk lopen. Met een beetje moeite lukt het ons dat pad te bereiken. Dat loopt iets fijner.

Ergens op dat pad besluiten we om de route te verlaten, het is weer eens tijd voor een pannenkoek, en daarvoor moeten we naar Beuningen. Deze omleiding van de route stelt niet heel veel voor. Voor dat we het in de gaten hebben staan we voor het restaurant. Het heeft niet echt het uiterlijk van een pannenkoekenrestaurant, maar ze smaken wel, en dat is het belangrijkste. Het lijkt erop dat dit een dag van keuzes wordt. Gaan we terug zoals we gekomen zijn, of nemen we een andere route terug naar de dijk. Dat laatste is dus het geval. We stampen lekker door langs de “grote weg”, een keer iets anders dan zand, gravel of noem maar op, en is tevens een mooi moment om even weer “feeling” te krijgen met deze manier van lopen. Het volgende weekend staat er voor ons een Mammutmarsch in Wiesbaden op het programma. Aan de kilometers zal het niet liggen. Binnen de kortste tijd zijn we weer op de dijk en lopen zo richting Weurt en al meanderend door een altijd leuk industrieterrein Nijmegen in. De “Oversteek”, de beroemde nieuwe brug is al in zicht. Tijdens de schemering, het moment dat de verlichting aan gaat, lopen hier militairen de brug over ter nagedachtenis aan de overtocht door de geallieerden tijdens WW2. De interesse van ons is er zeker, maar we lopen nu stevig door de brug over. Het is ook nog lang geen schemering. Eenmaal de brug over dalen we af en lopen over het eiland richting de spoorbrug. Daar gaat de reis weer omhoog om vervolgens de spoorbrug over te steken naar het centrum van Nijmegen. De Stevenskerk is al volop in beeld.

De tijd begint aardig te dringen als we nog op tijd de kerk willen bereiken. Wat zou het jammer zijn als we niet het laatste ringetje te pakken kunnen krijgen. Maar belangrijker, wat zou het jammer zijn als ons Walk Of Wisdom boekje niet afgetekend zou worden. Bijna op de laatste minuut bellen we bij de witte deur aan, en deze gaat open. Wat zijn we blij, wat ben ik blij. Tijdens de wandeling alle ringetjes kunnen pakken en nu de afsluitende handtekening en stempel. Wat met een kleine teleurstelling begon, eindigt met een grote glimlach. We hebben het gehaald, wij zijn pelgrims.

Maar ons avontuur is nog niet voorbij. Opoe Sientje wacht op ons. We slapen in de kapiteinshut en hebben zowaar een bad op pootjes ter beschikking. We eten heerlijk aan dek, drinken een paar lekkere biertjes en lopen nog even over dat al benoemde kleine festivalletje onder de brug over de Waal. Ook daar smaken de biertjes fantastisch. De nacht verloopt prima, het ontbijt smaakt weer goed. Het zit erop. Waar we zo lang naar uit hebben gekeken, waar we onderweg soms hebben gevloekt omdat het even goed tegenzat, waar we leuke mensen hebben ontmoet. De Walk of Wisdom, de WOW is gewoon WOW. Met weemoed kijk ik terug, en nu al schrijvend komen alle herinneringen weer naar boven. Ik wil nog een keer!

Google is je vriend, heb ik meerdere keren geschreven. Of het internet nu ook daadwerkelijk je vriend is waag ik te betwijfelen. Maar een leven zonder internet is tegenwoordig bijna ondenkbaar. Hoe had ik anders geweten dat Carolien eigenlijk Frouke heet. Hoe had Broeder Damiaan mij anders kunnen vragen om een stukje voor de site te schrijven? Heb ik mijn telefoon tijdens de WOW uitgezet, nee. Mijn telefoon is mijn dagboek, ik maak er foto’s mee die mij na jaren helpen herinneren aan hele mooie momenten. Heb ik mijn telefoon minder gebruikt? Ja. Dat is voor mij al een grote winst. Heb ik op stille momenten mijn gedachten laten gaan en heb ik nagedacht over zaken die mij bezighouden? Ja! Na het voltooien van de WOW sta ik wel anders in het leven. In de huidige maatschappij racen wij teveel langs elkaar heen, we moeten meer aandacht hebben voor elkaar, we moeten er meer voor elkaar zijn. Dat was voor mij een reden om aan een sponsorloop voor het Prinses Beatrix Spierfonds deel te nemen. Met hulp van het internet, met hulp van Google heb ik in korte tijd al een mooi bedrag bij elkaar gesprokkeld. En mijn dagboek, die staat op Polarsteps. Daar staat ook de Walk of Wisdom. Zoek maar eens op mijn naam.

Beste pelgrims, wie weet tot een volgende keer,

Henri Bos

P.S. Wil je mijn sponsortocht 2023 op het Oranjepad een beetje vooruit helpen? Hiermee steunen we het onderzoek naar spierziekten. Kijk op Oranjepad.