Un miracle de confiance

,

Quelle belle expérience Elke Keuterick partage avec nous dans son magnifique rapport de pèlerinage. Très personnellement, elle écrit comment la peur peut vous frapper lorsque vous perdez ou menacez de perdre quelqu’un ou quelque chose. Et comment, d’un instant à l’autre, la confiance peut soudain jaillir dans ce même cœur, comme une source claire.

Photo : Elke Keuterick

Pour comprendre mon histoire, je dois vous raconter brièvement mon passé.

Été 2015 – mon monde s’effondre. Je suis une jeune femme de 34 ans avec un diagnostic de cancer du sein.

Je suis faible et frêle.

Je trouve la paix dans la nature. C’est à cette époque que j’ai fait mes premiers pas dans la médecine non conventionnelle, sans suivre le courant dominant – dans le spirituel, en lien avec la terre.

Un bon ami marche jusqu’à Lourdes pour moi, pour prier pour ma guérison. Et même si je ne suis pas croyant dans ce sens, cela a touché mon cœur et mon âme.

Quand il revient, je reçois un collier avec une sorte d’ampoule avec de l’eau bénite à l’arrière, pour me protéger. Une amulette que je chéris.

Quelques mois plus tard je me réveille et je remarque que l’ampoule d’eau bénite n’est plus suspendue au dos du pendentif. La panique me gagne. Je cherche dans mon lit, sur le sol. Ce qui était là la veille n’est plus là.

Et soudain, je deviens inténs heureux.

Je n’en ai plus besoin. Ça va bien se passer !

Photo : Elke Keuterick

Zomer 2025 – Ik ben op zoek naar een fysieke uitdaging om de 10 extra jaren die ik tot hiertoe heb mogen ontvangen, te vieren. En om de zwakke en frêle vrouw van toen achter mij te laten.

Via vrienden ontdek ik ‘The Walk of Wisdom’ die nu ook ‘toevallig’ 10 jaar geleden in het leven is geroepen.

Samen met mijn man ga ik op pad.

In het begin ging het vooral om de fysieke uitdaging, maar hoe meer de tocht vorderde, ging dit over in vertraging, bezinning, geluk, terug connecteren met de natuur.

Mijn goede vriend, die ondertussen overleden is, heb ik de hele tocht met me meegedragen.

De duif doet me aan hem denken door het liedje  »Oh mijnen blauwe geschelpte » dat hij zo vaak voor me zong. 😊

De duivenringetjes schoof ik met liefde om de veter.

Na het genieten, genieten, genieten, verloor ik in de laatste 10 km mijn pelgrimsspeld. Mijn eerste reactie was ook hier teleurstelling, spijt. Nee toch… ! 

En dan geluk – puur geluk.
Het verleden herhaalt zichzelf.
Alles komt goed.

Mijn vriend ging op pelgrimstocht voor mij en ik voor hem. Anders en toch gelijk.

Zoals Toon Hermans het ooit zei:

ZIEN
Het leven heeft mij dag aan dag
heel duidelijk laten blijken:
de mooiste dingen die je ziet
die zie je, zonder te kijken.

Ze blijven bij je bovendien,
je hebt ze met je hart gezien.

Vol vertrouwen vat ik de rest van mijn leven aan. Het komt goed.

Dankjewel ‘Walk of Wisdom’ voor dit inzicht.

Elke – Pelgrim 20553