Eindelijk op mijn schrijfplek

Aan het eind van mijn eerste dag Walk of Wisdom, 2,5 jaar geleden, zat ik op een bankje met dit uitzicht. Dit pelgrimspaadje had ik net gelopen, terwijl ik onderuitgezakt in de verte een man zag naderen. Ik vroeg me af of hij ook de tocht liep en keek hem aan hopende aan zijn loop te kunnen zien of dit zo was. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij uit de diepte voor me langs afboog en me in het voorbijgaan vriendelijk toe knikte. Met de zaailing op zijn rugtas gespeld, liep hij door. Ja, het was een pelgrim! Graag had ik een stukje met hem mee op gewandeld en een praatje gemaakt, maar hij was duidelijk beter in vorm dan ik. Met stevige pas liep hij Beek tegemoet, terwijl ik deze plek nog eens goed in me opnam en besloot: vanaf deze bank ga ik schrijven. Over ontmoetingen langs de route, over verhalen van mensen, hun intentie, …  deze bank wordt mijn schrijfplek.

Nu 2,5 jaar later ben ik er eindelijk echt en herinner ik me de tekst die ik een paar dagen geleden kreeg toegedicht: “de minnaars van God raken hun geduld nooit kwijt, want zij weten dat de wassende maan tijd nodig heeft om te veranderen in een volle maan”. Ik zit nog vast in verhalen van mezelf: de zorg voor ouders, het afbetalen van mijn hypotheek en vervolgens de verkoop, voorbereidingen voor mijn vertrek, nieuwe liefde en tja, ik zou een wandeldag begeleiden. Last minute ging het wandelen niet door. Dat ik hier zou zijn en nu dan eindelijk kan schrijven, stond dus niet in mijn agenda. De opening is er op eens, de deur naar de tussentijd gaat los en ik besluit binnen te gaan. Onderweg voel ik alles in elkaar schuiven en krijg ik adem – lucht – voor verhalen van anderen. Passanten onderweg naar wijsheid, liefde.

Het lijkt rustig vanaf het bankje. Een paar prachtige koeien, hier en daar een wandelaar. Ik word regelmatig aangesproken, maar voorlopig geen pelgrims. Geduld, schrijf ik mezelf toe, terwijl ik geniet van alle geluiden van het bos en niet te vergeten: het grazen van de koeien, wat een mooie dieren. Ik besluit een stukje te lezen uit het boek dat ik heb meegenomen. De ziener van Patmos van Hans Stolp, een vertelling naar de Openbaring van Johannes. Hij neemt me mee in de grot waar Johannes gevangen is gezet door de keizer, en het geheim dat liefde in zich draagt probeert te ontvangen. In de stilte ontvouwt het zich. Hij voelt de warmte van Zijn nabijheid, Zijn majesteit, en worstelt met de grootsheid ervan. Zijn onbescheiden rol. Zijn kinderen, het zijn er zoveel en ook zij hebben het moeilijk om in die Liefde te blijven.

Ik laat de woorden wat bezinken, kijk -terwijl de laptop op mijn schoot bungelt- even naar mijn laatste zin. Vandaar kijk ik naar een jonge vrouw met engelachtig blonde haar die me vragend aankijkt. Mooie plek om te schrijven, zegt ze. Ja, zeg ik terstond en vraag haar of ze de Walk of Wisdom loopt. Ze zegt: nee en vertelt me waarom niet. Haar verhaal grijpt me aan. Soms zit het ook gewoon echt niet mee, deelt het leven rake klappen uit. Positief, maar met een lichte trilling in haar stem zegt ze: ik ben voor het eerst weer met rugtas aan de wandel. Niet gevuld nog, want dat trekt mijn schouder niet. Dus ja echt de route lopen, dat gaat hem niet worden. Maar ik volg de Walk of Wisdom al vanaf het begin hoor, o.a. via de nieuwsbrief daar ben ik op geabonneerd. Zelf schrijft ze ook over liefde voor de natuur www.heartfornature.com, vandaar dat ze omkeek. Een heerlijke plek om te schrijven, ging ze ook doen. En ja, of het zo moest zijn. Plots begon het te regenen. Enthousiast stond ze op. Niet om te zoeken naar een schuilplek. Terwijl ik mijn laptop afsloot, was zij op zoek naar een regenboog. Dat zou wat zijn :).

Een paar minuten later is het weer droog. Geen regenboog te zien, helaas. We wisselen nog wat gedachten en levensverhalen uit totdat ze zegt: de pijn in mijn arm speelt weer op, ik moet gaan. We stellen ons nog aan elkaar voor, ze heet Eline. Tevreden, kijk ik even naar het pad voor me: het is leeg. 100% pelgrim was ze niet, of toch wel? Een pelgrim wannabe noemde ze zichzelf- maar ja wat doet het ertoe. Evengoed is zij onderweg op haar levenspad. Enigszins beperkt, maar vanuit liefde hopend op regenbogen. Ook haar maan is wassende, heeft nog wat tijd nodig.

Dankbaar voor deze kleurrijke ontmoeting, kijk ik om me heen. Eindelijk op deze plek! Ondertussen voel ik me dankbaar, wat is mooier dan schrijven tussen Hemel en aarde.