Walk of Wisdom in de winter – Sheila Olsthoorn

Mijn Walk of Wisdom – door Sheila Olsthoorn

Van zaterdag 3 tot en met zaterdag 10 december 2022

In alle vroegte naar Nijmegen gereden voor de vertrekceremonie bij zonsopgang: de pelgrimslauden op deze zaterdag. Dat leek me een goede start en een mooi begin van de Walk of Wisdom. Als enige pelgrim was deze ceremonie speciaal voor mij. Hulde aan de vrijwilligers die de Stichting Walk of Wisdom zoveel leven geven. Na nog een kop koffie en een broodje in de stad ben ik op pad gegaan, Nijmegen uit de Groenlanden en Ooijpolder in voor mijn Walk of Wisdom.

Wat me gelijk al opvalt, is de rust en stilte in de natuurgebieden, terwijl je Nijmegen nog ziet liggen wanneer je achterom kijkt. Slechts een enkele wandelaar en hardloper tegen gekomen, maar hoe verder van Nijmegen af hoe rustiger het werd. Er zijn dagen en dagdelen geweest dat ik geen enkele wandelaar ben tegen gekomen en ik de natuur volledig voor mezelf had. Op dag 1 heb ik geen route markering van de WoW gespot, ik was veel te druk met kaart lezen en hoe dit nou allemaal werkt. Ik had nul ervaring met langere wandeltochten, uiteraard wel getraind, maar in de eigen omgeving. Op dag 2 ging de combi van kaart lezen en route markeringen volgen uitstekend, en aan het eind van de route kreeg ik een glimlach op m’n gezicht elke keer dat ik de WoW engel op een paaltje zag staan. Het is de engel die je de weg wijst en veruit de leukste routemarkering die je onderweg tegen komt.

De eerste dag zat vol avontuur. Van een enorm Galloway rund dat op “mijn” route lag en lekker lag te herkauwen, dat werd voor mij omlopen via het strandje aan de Waal. En modderpaden bij Persingen en na het pontje voor het Bronnenbos tot het handbediende veerpontje aan toe. Dit is hard werken op dag 1. Ook de diversiteit aan natuur op 1 dag, het rondje Bisonbaai, prachtig. Dat maakt wandelen in een andere omgeving zo fantastisch mooi.

Dag 2 was grijs en guur, maar mijn favoriet de Duivelsberg stond al vroeg op het programma. Prachtige foto’s van het bos heb ik hier geschoten. Ook de markering Duitsland – Nederland en de tekst daarbij “wat grenzen deelen, laat vriendschap heelen” is er een voor op een tegeltje.
Het bankje “voor Iris” heb ik omgedoopt tot “voor Jeroen” om hem hier symbolisch achter te laten. Tranen gehuild, foto’s gemaakt en nog tig keer achterom gekeken. De rust in het bos maakt het fijn om het verdriet even te laten gaan.

Dag 3 was een regenachtige dag met het Reichswald en Freudenberg op het programma, zoveel bos op 1 dag en bijna niemand tegen komen. De Sint Jansberg deed me aan Droomvlucht in de Efteling denken. De afstand van Kranenburg naar Mook was lang, en door de regen was t echt wel bikkelen en afzien vandaag.

Dag 4 was er eentje om van te genieten met nog een stukje Mookerheide en Mookerschans, Heumense Schans en de Hatertse Vennen. Getrakteerd op een zonnetje zag het er allemaal zo mooi uit. Wat is Nederland toch prachtig en wat zie je met deze wandeling veel verschillende gebieden in 1 dag.

Op dag 5 had ik een overnachting in het Emmausklooster geboekt, dus op naar Velp. Vandaag het halverwege punt gepasseerd. In de Mariakapel stond duidelijk zichtbaar een boek met daarop het WoW-markeringsteken. Wat een leuk gebaar en het maakt deze reis compleet. Halverwege even stil staan bij waarom doe je dit en wat heeft het je tot nu toe gebracht. Ik heb mijn verhaal en motivatie erin opgeschreven. Op een weg door het weiland brak daarna het zonnetje door, recht in mijn gezicht, zodat ik werd verblind. Dat moet Jeroen zijn geweest, dat hij het heeft gezien en begrepen. Vandaag liep ik op wolken, de fysieke pijntjes waren verdwenen. Hierdoor had ik ruimte voor het emotionele. Het over de helft zijn geeft vleugels. Ik heb voor het eerst van elke meter genoten.

In het Emmausklooster was ik de enige gast in het Dormitorium. Dat maakte het in combinatie met de zeer sobere kamerinrichting wel een beetje spooky om te overnachten. Ik heb daar dan wel weer voortreffelijk gegeten en genoten van een heerlijk diner met groenten uit eigen tuin en een vorstelijk ontbijt met versgebakken kloosterbrood.

Dag 6 vroeg vertrokken om via De Keent in pittoreske dorpjes Ravenstein, Niftrik en Leur uit te komen. ’s Ochtends in de natuur gelopen en ’s middags over de weg en door dorpjes. Vandaag begint de eenzaamheid toe te slaan. Het wordt de 6e dag en nacht dat ik niet echt mensen gesproken heb. Gelukkig zijn er lieve vrienden die me volgen en steunen gedurende mijn WoW en die een luisterend oor bieden in zo’n geval. Het is absoluut ook de vermoeidheid, na een slechte nacht in het klooster, die me zo doet voelen.

Dag 7 was een pittige dag en ook een lange afstand van Leur naar Deest. Het gebrek aan horeca op dit deel van de route en de kou buiten maakt het tot een pittige tocht. Even snel pauzeren op een koud bankje en dan weer door. Aan zo’n dag lijkt geen einde te komen. Gelukkig wilde de lieve B&B eigenaresse mijn bestelde pizza wel even met de auto ophalen, zodat ik na een warme douche niet meer door de kou hoefde.

En dan is daar dag 8, op naar de finish! De dag die je op wilskracht, en al doet alles pijn, wil volbrengen, zeker nu je al zo ver gekomen bent. Alle ringetjes tot nu toe gespaard en ook de laatste bij het dijkmagazijn van Beuningen kunnen ophalen. Vanaf hier begon het te sneeuwen en in Nijmegen, op het stuk tussen De Oversteek en spoorbrug, lag een mooi wit laagje dat voelde als de rode loper op weg naar de finish. Hier kon ik alvast weer wennen aan wat meer mensen om me heen voordat ik in hartje Nijmegen arriveerde bij de Stevenskerk. Het laatste ringetje, een stempel op mijn certificaat, bijgeschreven worden in het pelgrimsregister en een foto bij het WoW symbool. Voor mij is de cirkel van mijn Walk of Wisdom rond en keer ik trots en voldaan terug naar huis.

De route van de Walk of Wisdom is prachtig. Je komt in korte tijd door zoveel prachtige natuurgebieden en knusse dorpjes dat je het idee hebt nog veel langer weggeweest te zijn dan 8 dagen. Veel gezien en beleefd deze 8 dagen. Dit is voor mij een unieke reis geweest door een prachtig stukje Nederland.

Ik liep de WoW ook met een doel, een stukje verwerking en het loslaten van een recent overleden dierbare. Ik heb er tijdens het wandelen in elk geval meer tijd voor genomen dan dat me thuis lukte. De symboliek van de WoW, de engel die je de weg wijst, de mooie plekken onderweg, het pelgrimsboek in de Mariakapel, de vertrekceremonie en het hartelijke onthaal bij terugkomst, hebben allemaal bijgedragen daaraan. Hartelijk dank Walk of Wisdom!

Sheila Olsthoorn
10 december 2022

Ook een verslag insturen? Mail [email protected].