Een pelgrimstocht van 700 meter – verslag van Hermine Oldhoff

Hermine Oldhoff liep de eerste 700 meter van de Walk of Wisdom. Meer kon ze niet. Toch was de tocht voor haar belangrijk en een symbolische afsluiting. Hieronder haar bezielde verslag. Dankjewel voor je mooie bijdrage Hermine! Er zijn veel meer mensen voor wie een tocht van 136 kilometer te hoog gegrepen is. Voor ons gevoel liep je ook een beetje voor hen.

Toen ik te horen kreeg dat ik na een jaar of 15 rolstoelafhankelijk zou worden, beloofde ik mezelf dan in elk geval zo veel mogelijk te gaan lopen, zo lang als dat nog kon.

Ik had nooit veel met lopen gehad maar nu werd het ineens een doel op zich.
Mijn dagelijkse rondjes met de honden werden heuse pelgrimstochten door Drenthe met flesjes water, wildplassen en de weg kwijtraken.

Toen ik zo’n 6 uur achter elkaar kon lopen besloot ik er een pelgrimage te maken.
Ik leende een ezel, sjorde daar een mini-tent en wat bagage op, koos een hond uit, doopte mezelf Donna Quichot en ging op pad.

Het werd een prachtige tocht met heel mooi weer, een eigenwijze ezel die zich niets aantrok van mijn routekaart (‘bruggetje? Ja jammer dan, ik doe niet aan bruggetjes. Loop maar 5 kilometer om’) en veel bekijks.

’s Avonds maakte ik een kraal met wat stokken en een touw en ritselde ergens wat hooi voor het ezeltje, voerde de hond, zette mijn tent op die net iets groter was dan mijn slaapzak, at een boterham met kaas, dronk 2 glazen whiskey, kroop met enorme hond in de mini tent en sliep als een blok.

Volgende ochtend vroeg weer verder.
Het was fantastisch en smaakte beslist naar meer.

Enkele jaren later maakte mijn man het mogelijk voor mij om naar Santiago de Compostela te lopen, een grote wens van mij.
Niet vanuit Nederland hoor, zo dapper ben ik niet maar hij bracht me met de auto naar Spanje en ik liep de rest, sliep in herbergen, verzamelde mijn stempels op mijn Credencial, haalde mijn Compostela en was diep dankbaar.

Ik heb Galicië met elke stap door mijn voetzolen opgezogen terwijl mijn hoofd tolde van alles wat ik hoorde, zag, rook; kikkerkoren, kristalheldere beekjes, eucalyptus.
Mijn gedegen Gereformeerde opvoeding verdween met elke zonnestraal, alsof de mist optrok.
In Galicië werd ik animist.

En toen werd het lopen slechter.
Jammer maar natuurlijk geen verrassing en ik besloot ter afsluiting van mijn ‘lopende leven’ nog één laatste pelgrimstocht te maken.

Ik hoorde over The Walk of Wisdom en het leek of alles op zijn plek viel.
Elk woord op de website klopte met mijn wens; de verbinding met de natuur, onafhankelijk van religie maar ook dat het eigenlijk betrekkelijk dichtbij was.
Galicië zit in mijn ziel maar ik heb Nederland ook nog lang niet uit…….

Deze tocht zou het sluitstuk van mijn pelgrimstochten worden.
Maar in de voorbereiding op deze grande finale kwam ik te vallen en het werd duidelijk dat ik die 136 kilometer niet meer ging lopen.

Wat nu?

Via Facebook vroeg ik om wijze raad en iemand gaf mij de tip om alleen de vertrekceremonie te lopen. En dat heb ik gedaan.
Het was maar 700 meter maar voor mij was het alles.
A small step for mankind but a giant leap for me.

Gelukkig toch voor mij moeilijk genoeg met de heuveltjes, trappetjes en kasseien.
Gelukkig ging het niet helemaal vanzelf.
Gelukkig kreeg ik alle hulp van broeder Damiaan die mijn rollator tegenhield als ik een heuveltje afging. Fijn zo’n sterke arm.

Zoals ik bij mijn ezeltocht een sterke arm kreeg toen mijn hond niet meer verder kon.
Zoals ik op weg naar Santiago een sterke arm kreeg toen ik middenin een beekje op een kei stond en er niet meer af durfde.

Sterke, onverwachte armen die me verder hielpen. Ze zijn er heus wel.

De ceremonie in de Valkhofkapel zette alles op zijn plek.
Alles klopte en was zo ontroerend mooi.
De muziek, de verhalen, de kapel.

Een paar dagen na mijn eigen Walk of Wisdom heb ik het symbool van de pelgrim op mijn voet laten tatoeëren.
Een pelgrim op mijn voet en voor altijd pelgrim in mijn ziel.

Hermine Oldhoff