“Een pelgrim voor altijd” – verslag Ria van Laarhoven

Dan is het eindelijk zover 29 april 2024 het begin van mijn eigen-wijze wandeling!
Ik heb het boekje en de veter al 5 jaar in huis, maar steeds is er wel iets waardoor ik niet kan beginnen aan mijn pelgrimstocht.
De mantelzorg voor mijn moeder, mijn schoonzusje waar het niet goed mee gaat. En meneer van den Broek die ik echt niet zo achter kan laten.
Helaas zijn ze alle drie overleden.
Ik heb tijd nodig voor mezelf. Verwerken, maar ook weer rust vinden. Even geen boze wereld om me heen. Even geen nieuws en geen oorlog.
Even niet zorgen.

7 jaar geleden deed ik dit ook, toen ben ik 6 weken op pad geweest.
Camino Santiago de Compostella. 2 jaar na het overlijden van mijn man. Ook toen moest ik even los, even alleen met mijn eigen rauwe verdriet.
En net als nu met een telefoon waar maar 4 mensen het nummer van hebben die me alleen mogen bellen of appen als het echt niet anders kan.
Ik nam toen geen contact op met niemand. 1x in de week een berichtje dat ik er nog was.
Nu geef ik elke avond een duimpje dat alles goed is.
En ja ik vroeg me af of ik nog wel alleen durfde,  toen had ik het idee dat het ergste me toch al overkomen was.

Ik begin in Weurt. Overnacht bij vrienden op de fiets. Op zondag avond ga ik er al naartoe, om maandag vroeg te kunnen beginnen.
Wat een geluk heb ik met het weer. Het heeft weken geregend en vanaf deze maandag is daar ineens de zon.
Dat geeft een goed gevoel.
Ik ga het hele stuk in 6 dagen lopen, met alles wat ik nodig heb in mijn rugzak.

Wat heb ik genoten, maar zeker ook afgezien. De afstanden waren best lang en ik moest steeds door naar m’n slaap adres natuurlijk.
Maar wat was het het waard.
Wat een prachtige tocht hebben jullie uitgezet.
Met alles erin. Schoonheid, zwaarte, eenzaamheid en rust.
Ik ben weer helemaal even bij mezelf geweest.
Hang er een rugzak op en trek wandelschoenen aan en ik kan de hele wereld aan.
Ik ben bijzonder weinig pelgrims tegen gekomen. Misschien was het nog te vroeg in het jaar.
Maar het was helemaal goed zo.
Vooral het ontdekken dat ik mezelf nog leuk genoeg vind om een hele week alleen mee te zijn.
Opladen noemen ze dat.  Even dichtbij degenen kunnen zijn die er niet meer zijn. Even 100 % jezelf kunnen en mogen zijn.
Vol dankbaarheid keer ik terug naar het “normale” leven.
Om dan ook weer te zien dat ik een goed leven heb.
Met mensen die veel om me geven en me veel geven.

De eenzaamheid die ik voel sinds mijn man is overleden zal altijd bij me horen.
Maar het leven is zeker het leven waard.
Je moet het willen zien en verder willen. Je bent daar zelf verantwoordelijk voor.
Met vallen en opstaan.
Met de verplichting naar degenen die er niet meer zijn en naar degenen die me zoveel geluk gunnen en nog wel om me heen zijn.

Lieve groet van een pelgrim voor altijd
Ria van Laarhoven

Ook een verslag insturen?

Draag bij aan onze beginnende pelgrimstraditie en stuur ook je verslag in. Vinden we fijn en je inspireert er anderen pelgrims ook mee. Mail ons op [email protected].