“Een kunpaŝado (samenloop) van opstandigheden” – pelgrimsverslag in Nederlands én Esperanto
Walk of Wisdom – Keent door Sylvain leLarge
Samen-lopen. Men zegt wel: een samenloop van omstandigheden. Dat betekent dan ook bijeenkomen. Ook het bijeenkomen van opstandigheden. Mijn vrouw en ik hebben – vóór wij ervoor kozen samen eenzelfde route te volgen heel verschillende paden gevolgd. Zij, Katalin, in Hongarije in het gedisciplineerde communistische tijdperk. Ik, Sylvain, als vrije, vreemde vogel vanuit Frankrijk via Schotland – Findhorn – naar Nederland gekomen.
De internationale taal Esperanto heeft ons samengebracht, maar, op vele opzichten, zijn we als de dag en de nacht. Het is dat wij van elkaar zoveel houden dat wij het volhouden. En kijk, op een dag kruist ons pad de ‘Walk of Wisdom’. Nooit eerder hadden wij echt gelopen. Maar 60 is de nieuwe 40 – nietwaar? – dus vooruit dan maar.
Ik met het routeboekje in handen, zij, die altijd van technologie houdt, met haar GPS. Zij wil vooral lopen. Ik wil graag de tijd nemen, naar bloempjes en vogeltjes kijken. Na een tijdje gaat het toch erg goed: zij stopt af en toe om iets moois te bewonderen, en ik krijg de smaak van het lekker marcheren te pakken – ‘hoeveel stappen hebben wij al gemaakt?’ vraag ik dan, en zij kijkt gretig op haar passenteller. Wij voelen ons in harmonie… met elkaar, met de weg, die zich vrij en leeg voor ons ontrolt… tot de twee mappen, de analoge en de digitale, plotseling niet precies dezelfde richting aangeven.
Eerst denken wij dat de ander niet goed kijkt, maar na goed vergelijken zien we in dat het echt anders is. Wij beslissen het boekje te volgen, want dat is de bron. Ik word dus de gids, en zij voelt zich een beetje onzeker. In mijn oriëntatievermogen heeft zij namelijk geen onbeperkt vertrouwen. Wij zijn midden in het Duitse bos. En ja, op een bepaald moment weet ik het inderdaad niet echt meer… Links of rechts? Nu wordt Katalin echt nerveus.
En dan, komt er uit het niets en slanke oudere man met zijn twee hondjes. Hij is Duits, maar spreekt prima Nederlands, en wijst ons op alleraardigste wijze de weg. Een tweetalige reddende engel. Ik complimenteer hem, en hij antwoordt: ‘Het is belangrijk, als buren, om elkaars taal te leren spreken; zo bouw je de vrede’.
Veel mensen zijn wij tijdens onze tocht niet tegen gekomen, vele dieren wel (onder anderen een hele kudde Schotse koeien met bijhorende kalveren en zeer lange hoornen, die pal op onze weg aan het grazen waren… en wij wilden liever niet te grazen (mee)genomen worden). Maar eenieder van die ontmoetingen heeft ons iets waardevols gegeven, schoonheid, zachtheid, wijsheid. Of zou het zijn dat het lopen ons weer ogen en oren geeft?
Sylvain en Katalin (pelgrims 3164 – 3165)
Esperanto is de internationale taal van de vrede: link Wikipedia
Esperanto-versio:
Kune-paŝi. Oni diras en la nederlanda: ‘een samenloop van omstandigheden’ (la kunpaŝado de situacioj). Tio signifas ankaŭ ‘kunvenado’. Kaj sekve: la kunvenadon de malsimilaj ribelemuloj. Mia edzino kaj mi – antaŭ ni decidis la saman vojon kune sekvi – paŝis laŭ tre diversaj itineroj. Ŝi, Katalin, en Hungario dum la disciplinita komunista periodo. Mi, Sylvain, kiel liberema strangulo de Francio tra Skotlando – Findhorn – al Nederlando.
La internacia lingvo Esperanto kunigis nin, sed, en multaj aspektoj, ni estas kiel tago kaj nokto. Kelkfoje, estas vere la amo kiu ebligas al ni elteni unu la alian. Kaj vidu, iom kruciĝas nia vojo kun la ‘Walk of Wisdom’ (la 136 kilometrojn longa ‘Paŝvojo de saĝeco’ ĉirkaŭ Nimego). Neniam antaŭe marŝis ni vere. Sed la 60a jaraĝo estas nun la nova 40a, ĉu ne? Do ni iru.
Mi kun la papera vojpriskribo en la manoj, ŝi, kiu ĉiam ŝatas la teknikaĵojn, kun siaj paŝkalkuliloj kaj apo kun mapo. Ŝi volas paŝi. Mi preferas preni la tempon por observi birdetojn kaj floretojn. Tamen, post iom da tempo, iras tute bone: ŝi fojfoje haltas por admiri ion belan, kaj mi komencas valorigi bonan marŝritmon – ‘Kiom da paŝoj ni jam faris?’ mi demandas, kaj ŝi kun evidenta plezuro konsultas sian paŝkalkulilon. Ni sentas nin en harmonio… unu kun la alia, kun la vojo, kiu elruliĝas antaŭ ni, nur por ni… ĝis la du mapoj, la papera kaj la diĝitala, subite ne plus indikas precize la saman vojon.
Unue kredas ĉiu el ni ke la alia ne bone legas, sed, post atenta komparado, evidentas ke ili jesja malsimilas. Ni decidas la paperan mapon sekvi: ĝi estas la fonto. Do nun estas mi la gvidanto, kaj ŝi eksentas sin iom nesekura. Mian orientiĝkapablon ŝi nome ne senlime fidas. Ni troviĝas meze de germana arbaro. Kaj jesja, je iu momento, mi ne plus vere scias ĉu dekstren aŭ maldekstren pluiri. Tiam iĝas Katalin vere maltrankvila. Sed vidu: ĝuste tiam aperas el nenio longa magra maljunulo kun siaj du hundetoj. Li estas germano, sed ege bone parolas la nederlandan, kaj tre afable indikas al ni la vojon. Dulingva savanĝelo. Mi komplimentas lin, kaj li respondas: ‘Gravas bone lerni la lingvon de la najbaro; tiel konstruiĝas la paco.’
Ni ne renkontis multajn homojn dum nia marŝado, sed multajn bestojn jes (inter aliajn, meze de nia vojo, tutan skotan bovinaron kun iliaj bovidoj kaj tre longaj kornoj… kies efikecon ni imagis sed ne spertemis). Sed ĉiu el tiuj renkontiĝoj donacis al ni ion valoran: belecon, tenerecon, saĝecon. Aŭ ĉu estas tiel ke paŝi redonis al ni okulojn kaj orelojn?
Sylvain kaj Katalin (3164 – 3165)
Marja Hakkoer
Pelgrimsroute Walk of Wisdom