Dit voelt goed – een pelgrimsverslag

Al jaren wilde ik een tocht lopen waar ik stil kon staan bij mijn levensvragen.
Met wie wilde ik gaan, welke tocht wilde ik gaan lopen. De stap te nemen om het echt te gaan doen was groot en heeft jaren op zich gewacht.

Walk of Wisdom, een pelgrimstocht van 136 kilometer door heuvels, bossen, rivieren rondom Nijmegen kwam op mijn pad. Mijn man zag deze tocht als een mooi avontuur en wilde graag meelopen.

Op de site staan verhalen van pelgrims die deze tocht al eens gelopen hebben. Maar ja dan komt de vraag wat wil ik zelf, 8 dagen van huis is voor mij te lang. Ik ben een echte huismus.

Om toch uit mijn comfort te komen hebben we gekozen om deze tocht in delen te lopen. De tocht begon thuis op het moment dat we de stap genomen hebben om deze pelgrimstocht te gaan lopen. Wanneer gaan we lopen, waar gaan we slapen, hoeveel kilometer op een dag gaan we lopen, allemaal vragen die we thuis konden bepalen en vastleggen.

Dan komt het moment dat we gepakt met een rugzak op weg gaan. Mijn man met nordic -walking stokken op zijn rugtas vast gemaakt, ik zou zelf wel zonder kunnen. Met de bus en trein zijn we op pad gegaan naar Nijmegen. In de Stevenskerk konden we ons inschrijven en kregen we de plattegrond en een pelgrimsveter waar we vogelringetjes aan kunnen hangen met de namen van de 11 gemeenten langs de route. Met volle moed gaan we onze tocht beginnen. Een meneer hangend uit zijn bovenraam wenst ons veel succes. Dit voelt goed, we zijn op weg, met ieder zijn eigen doel voor ogen.

Wat we niet verwacht hadden waren de heuvels al meteen in Nijmegen zelf. Maar de tocht is mooi en we hebben de tijd aan ons zelf. Genietend kijk ik rond van al het moois om me heen.
Ik word stil van binnen als ik de oude bomen rondom me heen zie, een klein riviertje langs het pad loopt. Mijn man vindt een mooie stok die hij gebruikt om de heuvels te beklimmen. Na een zware heuvel geeft hij de stok aan mij en gebruikt hij zijn nordic walkingstokken die nog ongebruikt op zijn rugzak zitten. Dat voelt goed, de stok geeft me net dat beetje steun om de heuvel te trotseren. Dan merk je pas dat Brabant echt vlak is en daar de heuvels geen heuvels zijn.

Bij een bankje aangekomen gaat de rugzak af en gaan we even rusten en de route doornemen. Als we stil zitten om ons heen kijken komt er een roodborstje aan getrippeld. Ze vliegt op en gaat op een paal zitten. We kijken samen naar het roodborstje en mijn man zegt zacht “daar is ons Marleen, ze is hier bij ons”. Marleen is zijn zusje die 2 maanden geleden overleden is. Marleen had rode haren. Samen halen we herinneringen op die ons troosten met dit verlies. We voelen ons geliefd door het roodborstje dat bij ons blijft zitten. Het is net of de liefde van Marleen via het roodborstje naar ons toekomt.

De tocht gaat verder, ik verwonder me zo, dat ons Nederland zoveel mooie natuur heeft. Foto`s maak ik niet, mijn man gelukkig wel. Ik neem de natuur in me op om hier later nog van te genieten.

In onze pelgrimstocht slapen we bij particulieren, we worden in hun huis hartelijk opgenomen en worden verwend met hun gastvrijheid. Zelfs toen we verregend bij het adres aankwamen als koning ontvangen. Het voelt zo goed om de mensen te vertrouwen en er voor elkaar te zijn.

Binnenkort ga ik mijn tweede gedeelte van deze pelgrimstocht plannen. Ik weet nu wat me te wachten staat, de heuvels zijn mijn stappen die ik neem in het leven. Bij de top aangekomen zie je de horizon om je heen maar ook delen van je levensweg. Geniet hiervan.

Hanny van Rooy (pelgrim 4190)