„Ein Zusammenfluss von Rebellionen“ – Pilgerbericht auf Englisch und Esperanto
Walk of Wisdom – Keent von Sylvain leLarge
Zusammenlaufend. Man sagt, das sei ein Zufall. Das bedeutet, zusammenzukommen. Auch das Sammeln von Rebellionen. Meine Frau und ich sind sehr unterschiedliche Wege gegangen, bevor wir uns entschieden haben, gemeinsam den gleichen Weg zu gehen. Sie, Katalin, in Ungarn in der disziplinierten kommunistischen Ära. Ich, Sylvain, kam als freier, fremder Vogel aus Frankreich über Schottland – Findhorn – in die Niederlande.
Die internationale Sprache Esperanto hat uns zusammengebracht, aber in vielerlei Hinsicht sind wir wie Tag und Nacht. Es geht darum, dass wir uns so sehr lieben, dass wir durchhalten. Und siehe da, eines Tages kreuzt unser Weg den „Weg der Weisheit“. Wir waren noch nie wirklich gelaufen. Aber 60 ist das neue 40 – oder? – also los geht’s.
Ich mit dem Streckenbuch in den Händen, sie, die schon immer Technik liebte, mit ihrem GPS. Vor allem will sie laufen. Ich lasse mir gerne Zeit, schaue mir Blumen und Vögel an. Nach einer Weile läuft es sehr gut: Sie bleibt ab und zu stehen, um etwas Schönes zu bewundern, und ich komme auf den Geschmack des Marschierens – „Wie viele Schritte haben wir schon gemacht?“, frage ich, und sie schaut gespannt auf ihren Schrittzähler. Wir fühlen uns in Harmonie… miteinander, mit der Straße, die sich frei und leer vor uns entfaltet… bis die beiden Ordner, der analoge und der digitale, plötzlich nicht mehr genau die gleiche Richtung zeigen.
Zuerst denken wir, dass die andere Person nicht genau hinschaut, aber nach einem guten Vergleich sehen wir, dass es wirklich anders ist. Wir beschließen, dem Büchlein zu folgen, denn das ist die Quelle. Also werde ich zur Führerin, und sie fühlt sich etwas unsicher. Sie hat kein unbegrenztes Vertrauen in meinen Orientierungssinn. Wir befinden uns mitten im deutschen Wald. Und ja, ab einem gewissen Punkt weiß ich es nicht mehr genau… Links oder rechts? Jetzt wird Katalin richtig nervös.
Und dann, wie aus dem Nichts, kommt ein schlanker älterer Mann mit seinen beiden kleinen Hunden. Er ist Deutscher, spricht aber ausgezeichnet Niederländisch und zeigt uns auf eine sehr nette Art und Weise den Weg. Eine zweisprachige Rettung. Ich mache ihm ein Kompliment, und er antwortet: „Es ist wichtig, als Nachbarn zu lernen, die Sprache des anderen zu sprechen, so schafft man Frieden.“
Wir haben während unserer Reise nicht viele Menschen getroffen, aber wir haben viele Tiere getroffen (darunter eine ganze Herde schottischer Kühe mit begleitenden Kälbern und sehr langen Hörnern, die direkt an unserer Straße grasten… und wir wollten nicht zum Grasen mitgenommen werden). Aber jede dieser Begegnungen hat uns etwas Wertvolles geschenkt, Schönheit, Sanftmut, Weisheit. Oder könnte es sein, dass uns das Gehen wieder Augen und Ohren schenkt?
Sylvain und Katalin (Pilger 3164 – 3165)
Esperanto ist die internationale Sprache des Friedens: Link Wikipedia
Esperanto versio:
Kune-paŝi. Oni diras en la nederlanda: ‚a coincidence‚ (la kunpaŝado de situacioj). Tio signifas ankaŭ ‚kunvenado‘. Kaj sekve: la kunvenadon de malsimilaj ribelemuloj. Mia edzino kaj mi – antaŭ ni decidis la saman vojon kune sekvi – paŝis laŭ tre diversaj itineroj. Ŝi, katalin, en hungario dum la disciplinita komunista periodo. Mi, Sylvain, kiel liberema strangulo de Francio tra Skotlando – Findhorn – al Nederlando.
La internacia lingvo Esperanto kunigis nin, sed, en multaj aspektoj, ni estas kiel tago kaj nokto. Kelkfoje, estas vere la amo kiu ebligas al ni elteni unu la alian. Kaj vidu, iom kruciĝas nia vojo kun la ‚Walk of Wisdom‘ (la 136 kilometrojn longa ‚Paŝvojo de saĝeco‘ ĉirkaŭ Nimego). Neniam antaŭe marŝis ni vere. Sed la 60a jaraĝo estas nun la nova 40a, ĉu ne? Do ni iru.
Mi kun la papera vojpriskribo en la manoj, ŝi, kiu ĉiam ŝatas la teknikaĵojn, kun siaj paŝkalkuliloj kaj apo kun mapo. Ŝi volas paŝi. Mi preferas preni la tempon por observi birdetojn kaj floretojn. Tamen, post iom da tempo, iras tute bone: ŝi fojfoje haltas por admiri ion belan, kaj mi komencas valorigi bonan marŝritmon – ‚Kiom da paŝoj ni jam faris?‚ mi demandas, kaj ŝi kun evidenta plezuro konsultas sian paŝkalkulilon. Ni sentas nin en harmonio… Unu kun la alia, kun la vojo, kiu elruliĝas antaŭ ni, nur por ni… ĝis la du mapoj, la papera kaj la diĝitala, subite ne plus indikas precize la saman vojon.
Unue kredas ĉiu el ni ke la alia ne bone legas, sed, post atenta komparado, evidentas ke ili jesja malsimilas. Ni decidas la paperan mapon sekvi: ĝi estas la fonto. Do nun estas mi la gvidanto, kaj ŝi eksentas sin iom nesekura. Mian orientiĝkapablon ŝi nome ne senlime fidas. Ni troviĝas meze de germana arbaro. Kaj jesja, je iu momento, mi ne plus vere scias ĉu dekstren aŭ maldekstren pluiri. Tiam iĝas Katalin vere maltrankvila. Sed vidu: ĝuste tiam aperas el nenio longa magra maljunulo kun siaj du hundetoj. Li estas germano, sed ege bone parolas la nederlandan, kaj tre afable indikas al ni la vojon. Dulingva savanĝelo. Mi komplimentas lin, kaj li respondas: ‚Gravas bone lerni la lingvon de la najbaro; tiel konstruiĝas la paco.‘
Ni ne renkontis multajn homojn dum nia marŝado, sed multajn bestojn jes (u.a. meze de nia vojo, tutan skotan bovinaron kun iliaj bovidoj kaj tre longaj kornoj… Wählen Sie efikecon ni imagis sed ne spertemis). Sed ĉiu el tiuj renkontiĝoj donacis al ni ion valoran: belecon, tenerecon, saĝecon. Aŭ ĉu estas tiel ke paŝi redonis al ni okulojn kaj orelojn?
Sylvain kaj Katalin (3164 – 3165)
