De Walk of Wisdom solo-non-stop: pelgrimage op een bed van ijskristallen
Door Jan Fokke Oosterhof
Al sinds de lancering op 21 juni 2015 staat hij in mijn bucketboek, het non-stop rennen van de Walk of Wisdom, een 136-kilometer lange pelgrimsroute. Een pelgrimsroute met mijn eigen stad Nijmegen als basis, die los staat van specifieke religies en draait om de wijsheid van het leven. Op de route kun je nadenken over je leven en je plaats in het grotere geheel. Met mijn bedrijfsnaam Bestaansverwondering kan ik dat natuurlijk enkel toejuichen en vanaf de lancering voel ik een speciale verbinding met dit initiatief. Mijn gevoel van verbinding wordt enkel versterkt als ik vlakbij de start- en finishlocatie – de Stevenskerk – een kop koffie drink met initiatiefnemer Damiaan Messing.
Hij merkt op dat hij een zoektocht naar zingeving waarneemt in de maatschappij en dat dit soort pelgrimsroutes ontzettend populair zijn. In 2017 lopen bijna 300.000 mensen de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, vijftien keer zoveel als tien jaar geleden. Onder hen 3.600 Nederlanders en ook dat aantal groeit. De route voert langs rivieren, heuvels, bossen en oude cultuurlandschappen rond Nijmegen en knoopt mooie gebieden als de Ooijpolder, de N70-stuwwal, het Reichswald en de Hatertse Vennen aan elkaar. Het is een wandeling van vier tot acht dagen die start en finisht bij de Stevenskerk in Nijmegen. Daarmee wil de route uitdragen dat de weg belangrijker is dan het doel en dat je uiteindelijk weer terugkomt daar waar je begon. Bij mij maakt het feit dat ik een rondje loop en nergens heen ga ’s ochtends om drie uur in de koude een weifelende sensatie los van ‘waarom deed ik dit ook alweer’.
A-religieus rondje om de kerk
Damiaan vindt het mooie aan een pelgrimstocht het op zoek gaan naar jezelf en je tijdelijk afsluiten van de wereld en de dagelijks beslommeringen. Ik vertel Damiaan over mijn gevoel dat ik deze pelgrimsroute graag wil rennen, een a-religieus rondje om de kerk. Hij is enthousiast en in het zonnetje delibereren we over het leven, een mooie ontmoeting. Damiaan vindt dat ieder de route op zijn eigen manier moet kunnen lopen, de een in een week en anderen in etappes verdeeld over verschillende weekenden. Enkele weken later lees ik een reportage over de Walk of Wisdom in de Volkskrant getiteld ‘De weg naar inkeer voor iedereen’ waarin Damiaan melding maakt van mijn intentie: ‘er is iemand die de tocht in één dag rennend wil afleggen’.
Als ik Damiaan later nogmaals spreek blijkt hij reacties op die passage te hebben gehad in de hoek van ‘weerstand’ en ‘afkeer’. De Walk of Wisdom is volgens velen immers een tocht van bezinning. Damiaan vraagt hoe ik daarin zit. Ik vertel hem dat volgens mij juist een kenmerk van een pelgrimstocht boetedoening is en daarmee nederigheid. Ik wil mijn tocht volbrengen en totaal afgemat, nederig de Stevenskerk in de verte zien opdoemen.
Bovendien is het hardlopen juist een manier om je hoofd leeg te maken zodat gedachten kunnen komen en gaan. Was het niet Kierkegaard die zei ‘Er is geen probleem zo groot, dat ik er niet van weg kan lopen’. In mijn geval rennen. Het neemt de ruis weg en maakt ervaringen en gevoelens puur. Ik ben niet op zoek naar een FKT (fastest known time) en heb niet de ambitie iets neer te zetten. Dit nog los van het feit dat ‘grote hardlopers’ hier in hun vuistje om zullen lachen. Een tijd is niet aan de orde. Het wordt gewoon mijn langste (on)bezonnen training.
Sterker nog: ik wil mijn tijd nemen voor alle rituelen die onderweg zijn ontstaan: jezelf reinigen in de Bisonbaai, een boodschap achterlaten in het Mariakapelletje halverwege, een steentje achterlaten op het Kitty van der Wijze-plein en een lap achterlaten in de Koortsboom. Ik heb geen doel, ik ervaar, ik beleef en bezin, ik presteer zonder gewin. Ik ren zonder haast; dat is mijn pelgrimstocht.
Jacco Evers
