De Walk of Wisdom lopen, een interessante gedachte

,

Een paar jaar geleden werd ik door Jolanda, een Limburgse, op het idee gebracht om de Walk of Wisdom te lopen. We zouden hem eigenlijk samen gaan lopen, maar daar was het niet van gekomen totdat ik op het Katalpalifecenter, een mooi stilte- en retraitecentrum van Bart en Janneke in België bij Namen, Manja Bente ontmoette. Manja was vanuit Nijmegen komen fietsen en ik liep daar al enkele dagen rond. Al kletsend en samen kokend, inspireerde zij mij om de pelgrimstocht te gaan maken.

Het vertrek

Zo gezegd zo gedaan. 19 September vertrok ik op een mooie zaterdagmorgen vanaf de Stevenskerk naar de Valkhofkapel, alwaar een vertrekceremonie voor de deelnemers werd gehouden. Bijzonder mooi deze ceremonie in het oude kapelletje: knus, gezellig, intiem en integer. Een pelgrim vertelde zijn verhaal, we deelden onze intentie, staken een kaarsje aan, de voeten werden in de aarde geplant om vervolgens met een open hart op weg te gaan. Meteen Nijmegen uit langs de Waal, de uiterwaarden op, over het strand van de Bisonbaai, door de Ooijpolder richting Beek de Duivelsberg op. Een echte kuitenbijter die Duivelsberg gelegen in een prachtig bosrijk gebied.

Je loopt zoals je leeft

Mijn intentie bij de vertrekceremonie was “Je loopt zoals je leeft en je leeft zoals je loopt”. Daarmee wil ik zeggen dat je levenstempo en je looptempo met elkaar vergelijkbaar zijn. De Camino naar Santiago heb ik in een behoorlijk hoog tempo gelopen en ook nog eens over lange afstanden. Daar ontdekte ik dat ik ook in mijn leven, en op mijn werk, meestal met een hoog tempo bezig ben en daarbij ook nog lange dagen maak. Dat wilde ik nu op de Walk of Wisdom anders gaan doen: vertragen was daarom het toverwoord. Toch, dit viel de eerste twee dagen enorm tegen. Dat wat je gewend bent om te doen, verander je niet zo maar even. De eerste dagen ging ik dus behoorlijk voortvarend van start: veel meters in relatief korte tijd. De overige vier dagen ging het telkens wat rustiger. Dat voelde een stuk beter. 

De tocht

136 kilometer staat er geschreven in het overigens héél duidelijke Pelgrimsboekje. Het werden er uiteindelijk ongeveer 160. Soms moet je namelijk weleens van de route af voor een bak koffie, een lunch of om je slaapplek te bereiken. 

De gehele Pelgrimstocht is werkelijk heel knap uitgedacht en uitgezet door Manja Bente en Damiaan Messing, geestelijk moeder en vader van de route. Wat een vrijheid heb ik ervaren en wat heb ik me rijk gevoeld al struinend over de heuvels, de dijken, door de bossen, de heide en over het platteland. Ik heb nu al een enorme heimwee. Het is werkelijk een must voor iedere wandelliefhebber óf voor diegene die een aantal dagen in stilte met zichzelf wil zijn en niet in een klooster wil gaan zitten mediteren, maar liever met zichzelf buiten in de weer is. 
Geslapen heb ik bij mensen thuis, in een hotelletje, in een B&B, ergens in een blokhut, in een Pipowagen op een minicamping bij twee lieve zorgzame zussen en in het Kapucijnerklooster in Velp. Onderweg van alles gezien. Veel kerken, kastelen, oude boerderijen met rieten daken, een kudde schapen met herder, wilde paarden en vriendelijke ossen. Mooie dorpen ben ik gepasseerd zoals Grave, Ravenstein, Ewijk, Beuningen, Kranenburg (Duitsland), Limburg en Brabant om uiteindelijk weer terug te keren naar en te finishen in Nijmegen. Nét voor de finish heb ik nog even het labyrint gelopen aan de Waalkade, heel bijzonder en zeker de moeite waard ondanks vermoeide benen en zere voeten. 

Hoogtepunten

Ik heb echt ontzettend lekker gelopen en met volle teugen genoten van de wonderschone omgeving. Je loopt volop in de natuur, in de oerbossen rondom Nijmegen, door het Duitse Reichswald (bij Groesbeek) en over de prachtig in bloei staande Mookerheide. Héél bijzonder. Hét hoogtepunt van de tocht was de St. Jansberg, een mystieke verstillende serene plek omringd door oude bomen met veel wijsheid en sprankelende bronbeekjes. Kortom, een plek om een moment halt te houden en terug te gaan, te zijn.

De aankomst

In de Stevenskerk wachtte me een warm welkom en aldaar mocht ik mijn Pelgrimscertificaat in ontvangst nemen, bestempeld en ondertekend. Mijn Walk of Wisdom zat erop, voldaan nam ik plaats op een terrasje in de overigens zeer leuke binnenstad van Nijmegen. Glunderend van trots met mijn onderweg verzamelde ringetjes aan de veter. Rondom mijn pols, 11 stuks, één van elk gepasseerd dorp. 

Zes dagen met mezelf, soms naar binnen gekeerd, soms juist naar buiten contact makend met een andere wandelaar of een toevallige passant. 

Tip!

Het Pad van je eigen Wijsheid, Pelgrimsroute, loop je in je eigen tempo, ieder met een eigen rugzakje. Mijn tip: loop hem in één keer, niet in stukjes. Neem gewoon een week vrij en wandel deze mooie tocht aaneengesloten voor een diepere pelgrims beleving. Want:

Hoe zachter je loopt hoe meer je geniet

Hoe minder je loopt hoe meer je ziet

Ja, zelfs stilstaan is op deze manier vooruitgaan.

Wandel ze,

Herman