“Als iets klopt, klopt met je hart, dalen wonderen neer” – de Walk of Wisdom van Claartje

Yogadocente Claartje Bos is al vanaf de opening een van onze vrijwilligers, o.a. bij het klaarmaken van startpakketten. Dit jaar liep ze de tocht in negen dagen. Als ze op haar 9e dag Nijmegen weer binnenloopt: “De hele sfeer heeft iets apocalyptisch: de sluis, verlaten fabrieken, alles beschenen door een waterig zonnetje. Ook ineens weer veel meer mensen. Het verschil met de voorafgaande dagen is groot“. Claartje liep mede voor Vluchteling kinderen (link) en deed voor haar volgers het internet ’s avonds aan om een verslag op Facebook te zetten. Ze haalde ruim €2.000,- op. Hieronder haar verslag.

Nijmegen – Beek-Ubbergen dag 1  30-04-2021 | 16:09

Vanochtend brengt mijn man Ad me naar Lent en samen wandelen we naar het Valkhofkapelletje. (Stevenskerk – waar de tocht eigenlijk begint – is pas om 11 uur open.)

Uitgezwaaid door Ad alleen op pad. Het wandelen gaat goed. Na 2 uur kom ik bij de Bisonbaai en neem daar een ijskoude duik – heerlijk!

Het is prima wandelweer. Rustig. Vogelgeluiden, pril lentegroen, geurende bloesems… een goede tijd voor deze tocht.

Wat ontmoetinkjes onderweg:
Een stel denkt erover om een deel van de Camino te lopen, ze proberen uit hoe dit bevalt.
Iemand vertelt dat in de buurt van Beek-Ubbergen een steenarend is gesignaleerd. 

Het is fijn om zo mijn eigen ritme te volgen. Waarschijnlijk ook gedragen door alle donaties en de kinderen die we blij gaan maken.

Etappe 2: naar Milsbeek  01-05-2021 | 18:21

Vanuit het hotelletje Sous les Eglises in Beek-Ubbergen om 8:30 gestart. Door Berg en Dal, op en neer, richting Reichswald waar ik enigszins tegenop zie. (Verdwaal ik er niet? Zijn er geen ‘enge mannen’?) 

Eerst over Duivelsberg en langs een plek waar vroeger een vrouw vermoord is. Allemaal niet bemoedigend.

Op die plek staan trouwens twee jongens te kamperen… Mijn idee, maar ik ben toch blij dat ik in lekkere bedden kan slapen en niet nog meer mee hoef te zeulen. Tegelijk denk ik aan Nour die wel 5x probeerde om via Turkije Griekenland te bereiken met ‘s winters buiten slapen zonder slaapzak met enkel een plastic tas om zijn voeten. En Said die op zee tijdens zijn vlucht, bijna verdronk…
Werkelijk: waar maak ik me druk om?! Bovendien schijnt de zon en is het prille groen zó mooi.

Helaas is in Kranenburg het leuke stationscafeetje dicht, dus geen lekkere Duitse torte. Er is iemand aan het schoonmaken, ze vertelt dat het een feestdag is – ach so. Zij moet poetsen omdat ze zelfstandige is (jaja die Zelfstandigen houden toch mooi de boel draaiende…) VVV ook ‘zu’ dus geen vogelringetje als bewijs dat ik daar echt geweest ben.

Ik voel me gehaast omdat ik denk meer km te moeten lopen dan in werkelijkheid het geval is. Het valt dus allemaal mee, ook het grote boze Wald.

Herhaaldelijk houd ik mezelf voor: geniet van NU wat er ook gebeurt, het is het enige moment dat IS. En we boffen: daar zit ons leven vol mee! Feitelijk is er niks anders dan NU.

Een mooie zin uit het boekje van de Walk of Wisdom: Pilgrim, strive with whatever it takes to realize your ideals. (Voor de Vallende engelen, parachutisten die in WOII vanuit de lucht (aan)vielen. Hoe zouden we nu leven als die jonge jongens dat niet hadden gedaan?!)

Nu door Marij van ‘Vrienden op de Fiets’, gastvrij onthaald. Haar zoon die gek op koken is, verzorgt een warme maaltijd. Mmmm!

Ik zou wel foto’s bij willen voegen maar dat is zo ieniemienie en een gedoe. Dus als je wilt, komen die later.

Etappe 3: naar Malden 02-05-2021 | 21:13

Gister eindigde mijn tocht in Milsbeek bij een hartelijke, gastvrije ‘Vriend(in) op de Fiets’. Zoonlief komt met vrouw en kind en leeft zich uit in de keuken, wat resulteert in een overheerlijk, vegetarisch twee gangen diner. Toe serveert gastvrouw Marij eigengebakken appeltaart. Hierna heerlijk naar bed.

Vandaag is het helder, fris, goed wandelweer en de omgeving is prachtig: de Sint Jansberg met bronbeekjes. Het wordt al snel drukker met mensen, dat is even wennen. Twee jogsters vinden dit het mooiste deel van de route – veel mensen kennen ‘de Walk’ – en zouden later wel uitgestrooid willen worden in het beekje dat langs het pad stroomt. Iets verder kom ik een gezin tegen met drie jonge kinderen. Zij volgen ook de WoW en zijn gewend om flinke afstanden te lopen, maken ‘s zomers bergtochten. Wat mooi om dit van kinds af aan te doen! Ik denk aan de kinderen voor wie ik loop…

Als ik via de Mookerheide langs Heumensoord loop, denk ik aan het begin van de ‘Walk of Wisdom’. Pionier Damiaan Messing liep met de World Peace mijnwerkerslamp, gekregen van de Dru yoga-organisatie, de hele route, in gezelschap van wisselende mensen. Op de tocht waarbij ik hem vergezelde, kwamen we langs Heumensoord, waar toen heel veel vluchtelingen opgevangen werden/zouden worden. Ik wilde graag iets voor hen doen, en nu, zoveel jaar later, loop ik een sponsorloop voor de kinderen … grappig.

(Misschien net als met de route: soms weet je niet hoe een aanwijzing kan kloppen, pas als je ter plaatse komt, snap je hoe het zit. Misschien is dat in je levensloop ook het geval: pas als je zover bent, is de volgende stap niet vreemd, al had je het zo van tevoren niet bedacht.)

Onderweg kom ik nu ook meer alleengaande vrouwelijke pelgrims tegen, Antoinette trakteert me op cappuccino op het terras bij het zweefvliegveld (fijn dat terrassen open zijn). Zij doet alles nog meer ‘in afzondering’. Ze doet de hele route in 6 dagen. Pittig! Allebei hebben we last van onze voeten, en moeten we weer even op gang komen als we verder gaan.

Het gaat ook nog even hard regenen, gelukkig heb ik dan m’n regenponcho ook niet voor niks meegenomen.

Uiteindelijk kom ik in een heel comfortabel knus huisje achter een mooie boerderij, weg van de (Hatertse)weg. Blij dat ik m’n schoenen uit kan doen… en wat ik al dacht: op een aantal tenen heb ik blaartjes. Volgens Jacqueline (vriendin en pedicure) moet ik ze doorprikken omdat ze bol staan van het vocht. Daarna ontsmetten en intapen. Had ik nu toch maar schapenwol of vette watten meegenomen voor tussen de tenen… Op wat drukpunten van de rugzak na, voel ik me eigenlijk heel goed.

De rust is heerlijk en ik voel me sterker, fitter worden. Ook raak ik vertrouwder met de route en ben niet bang meer om te verdwalen.

Onderweg zing ik soms de Gayatri mantra voor wie het kan gebruiken en ik voel me dankbaar om de route en alles wat mijn pad kruist (In ieder geval ineens een heleboel border terriërs. Vroeger hadden wij zo één: Ringo, en ik wil ze altijd aaien als ik ze tegenkom).

Etappe 4: Malden – Grave 03-05-2021 | 19:46

Vandaag afscheid van het heerlijke huisje. Op naar de Hatertse vennen, via drukke asfaltwegen. Dit gebied ken ik. Eerder hebben we hier een vrijwilligersdag van de WoW gehad bij Machteld en Ronald in hun prachtige tuin. En samen met Denise heb ik in hun bakhuisje overnacht.

Ik kom langs de lapjesboom: ‘De roverhoofdman Walrick zou in de 8ste eeuw tot het christendom bekeerd zijn toen zijn zieke dochter werd genezen door een prediker. Dit gebeurde nadat ze een lap van een kledingstuk in de boom had gehangen’ (uit WoW). Een vrolijke boom vol lapjes. Ik sta stil bij de mensen die heling behoeven en zing de Gayatri mantra (doe ik ook onderweg, voor hen, voor de donateurs en ieder die me verder te binnen schiet).

Bij het eerste het beste (nieuwe) Mariakapelletje steek ik een kaars aan voor Syrische vrienden van Maria, en die van mij en voor de kinderen voor wie ik loop.

Het vervolg is lang en recht en asfalt. Maar ondanks dat en ondanks de blaren, voel ik me heel gelukkig en blij. Dankbaar voor alle dieren die ik onderweg tegenkom, alle vogels die vrolijk zingen, de zon, de ontmoetingen, de geuren van bloeiende bloemen, bomen, rivier, nat gras, hout en houtvuur. Dankbaar voor m’n rugzak die goed op de heupen draagt, dankbaar voor m’n winddichte jas met ventilatie gaten bij de oksels, die ik open kan zetten, dankbaar voor mijn nieuwe wandelschoenen, die me weliswaar de eerste de beste keer vloerden, maar me nu goed ondersteunen. Dankbaar dat ijverige ‘mier Ad’ mij dit uitje gunt en ik mag zingen en genieten als ‘de krekel’.

Asfalt en blaren maken kennelijk niet uit om volmaakt gelukkig te zijn.

In Grave eerst op een terras zitten blauwbekken, alle die-hards om mij heen hebben, zo te zien, zitten snakken naar het weer opengaan van de terrassen. Als ik opstap vraagt een motorrijder van alles over de Walk. Het lijkt hem wel wat om alles rustiger en beter te zien.

De Vriend op de Fiets is fietsen (ik ben te vroeg) en ik zoek mijn heil in de kerk. Op een gegeven moment worden daar veel Wees-gegroetjes gebeden door een handjevol ouwetjes.

Op weg naar de Vriend kom ik door mooi Grave en langs een supermarkt waar ik avondeten koop.

Aangekomen word ik gastvrij ontvangen en wisselen we fiets- en wandelervaringen uit. Ik mag me terugtrekken op haar meditatie kamer: een fijne zolderkamer. Ze zegt op mijn vraag, dat de energie door alle Vrienden alleen maar mooier kan worden. Dat vind ik een mooie gedachte. Ook doneert ze voor het goede doel – lief. Het World Peace Flame kaarsje ontroert haar.

’s Avonds luister ik op de zolder naar rustgevende muziek. Prettig.

Etappe 5: Grave – Ravenstein  04-05-2021 | 17:53

Vandaag maar wat later vertrokken omdat ik anders te vroeg aankom. Afscheid van de vriendelijke Vriend op de fiets.

Ik vind de gastheren en -vrouwen heel hartelijk en warm, heeft misschien te maken met het feit dat ze Brabanders of Limburgers zijn?

Het is regen- en stormachtig en ik ben benieuwd hoe dat bevalt. Meestal heb ik veel geluk met het weer maar nu lijk ik niet aan de elementen te kunnen ontkomen. Ik moet extra lopen omdat de Vrienden buiten de route liggen.

Zodra ik Grave uitkom, gaat het plenzen. Al snel kom ik bij het Kapucijner klooster (Velp) waarvan ik gehoord heb dat dat een bezoekje waard is. Ik word gastvrij ontvangen en krijg thee in het gastenverblijf (waar allemaal interessante boeken liggen, oa het boek met de titel Ubuntu: ‘Ik ben omdat wij zijn’, spreekt me erg aan). Daar ontmoet ik Femke, ook een alleengaander die zelfs niks heeft geboekt en toch steeds onderdak vindt. Geweldig en getuigt van veel vertrouwen. We delen de mening dat je krijgt wat je verwacht en dat deze hele tocht metaforen met het ‘normale leven’ in zich bergt. Zij had een bijzondere ervaring in dit klooster. Vast een fijne plek om te verblijven! (Je kunt er mee-eten en er worden meditaties gegeven.)

Omdat ik om 3 uur in ‘De Hooiberg’ in Ravenstein wil zijn – Ad komt daar ook naartoe – vertrek ik weer.

De weg is heel open en op de dijkjes vlieg ik in mijn regenponcho bijna weg. Het is eigenlijk wel grappig. Als het opklaart, is alles zo weer droog en zijn er de prachtigste luchten in combinatie met pril groen en geel van het koolzaad. Ik leef mee met de schapen en lammetjes onderweg en fietsers met een lekke band.

Trouwens dit deel van de route is nieuw voor mij. De rest heb ik met Kristine, Denise en Désirée eerder al gelopen. 

Nu gezellig met Ad luisteren naar de regen die buiten klettert❣️

Etappe 6: Ravenstein – Hernen  05-05-2021 | 17:57

Het is knus met Ad in de Hooiberg, vlakbij Ravenstein. Het is wisselvallig weer met prachtige luchten en keiharde buien. Fijn om binnen te zijn. We hoeven er pas om 12 uur uit. Even rust en zo kom ik niet te vroeg op de volgende B & B aan.

We kijken samen met Toon, de eigenaar, naar de schattige veulen Shetlanders die pas 5 dagen oud zijn. Ze crossen kris-kras en maken onverwachte sprongen. Rosemarijn, onze gastvrouw, doneert – zo zie ik later – voor het goede doel.

Dan lekker in de auto terug naar het centrum van Ravenstein. We bekijken het mooie oude plaatsje. Net als Grave, een sfeervol vestingstadje. Onder een oude poort eten we Bossche bollen. Helaas gaat het weer regenen. Ad brengt me naar de brug alwaar we afscheid nemen en ik de tocht hervat.

Het is koud en ik houd m’n regenponcho en -broek aan. Alles is vandaag zwaarder: ik voel m’n voeten, vooral m’n (grote) tenen, de route over asfalt vind ik niet zo mooi en valt me tegen en de wind maakt me een beetje draaierig. Gelukkig hoef ik maar zo’n 11 km (precies weet ik het niet: ik heb geen kilometerteller bij me).

Net als ik een bankje zie en m’n poncho uit wil doen, begint het weer te regenen. Waarschijnlijk de wet van Murphy, ik hou alles dus maar aan. Daardoor(?) heb ik verder amper regen.

Bij Leur kom ik ineens in het bos: de zon gaat schijnen, de vogels fluiten en de rust daalt weer neer. Wat een verschil!

In Hernen hoef ik niet ver van de route af te gaan voor de B & B. Er zijn al drie andere pelgrims die vandaag vanuit het klooster in Velp zijn gekomen. Zij waren daar niet over te spreken (grappig, zo anders dan wat ik eerder hoorde).

Overal geef ik de gastvrouw/heer een World Peace Flame kaarsje. Nu toepasselijk in verband met Bevrijdingsdag. Eerder vonden ze (toevallig?) een goede bestemming voor dierbaren die te jong overleden zijn.

Hopelijk zal er uiteindelijk ook Vrede in Syrië en in de hele wereld heersen. En kunnen we in ieder geval een stukje vrede aan de kinderen geven in de vorm van een uitje. Inmiddels is het streefbedrag bijna verzesvoudigd! Hartelijk dank, allemaal.

Etappe 7: Hernen – Puiflijk (B&B)  06-05-2021 | 17:33

Heerlijk geslapen in een (duur) bedje.
Gister met de drie vrouwelijke mede-pelgrims pizza gegeten, door de gastheer gehaald.
Deze dames pakken het weer heel anders aan: zij skippen hele stukken en gaan na afloop shoppen in Nijmegen. Ik vind het heel leuk om te horen hoe ieder op haar (tot nu toe alleen vrouwen gesproken) wijze deze tocht maakt. Het is de enige goede wijze: de EIGENwijze.

Vanwege druk op mijn (grote) tenen besluit ik vandaag op sandalen te lopen. Dat kan ik iedereen die gevoelige tenen heeft, aanraden: sandalen meenemen! (En preventief: Gehwohl crème dik smeren voor het lopen of schapenwol / vette watten tussen je tenen vlechten (dat had ik dus niet gedaan). Oh, wat voelen m’n tenen zich VRIJ! Ik weer BLIJ!

De tocht begint bij het kasteel van Hernen: ‘Een van de oudst bewaard gebleven middeleeuwse kastelen van NL’, heel mooi! De paden en tuin eromheen ademen oudheid.

Ik geniet van het mooie weer, de zachte ondergrond, de cadans van mijn stappen, de prille geurige natuur, en het gezang van de vogels. In de stilte die valt tussen de liedjes van de vogels voel ik me helemaal NU. Wat is de natuur toch geweldig!

Bij de Kapelberg in Bergharen is een Kruisweg alwaar schildjes en tekst niet synchroon lopen. Ik dwaal een beetje en ga uiteindelijk weer terug naar waar ik het laatste schildje heb gezien. Daar kan ik de (enigszins andere) draad weer oppakken. Het is niet erg, anders ben ik toch weer te vroeg bij de B&B. De drie dames die ik ergens ingehaald had, zitten te picknicken in het gras. Zij zagen mij op afstand fout lopen.

Het is goed picknick-weer, dus op een bankje eet ik eindelijk de broodjes op die al heel lang met mij meehobbelen. De rugzak is inmiddels een deel van mezelf geworden. Ze houdt me stevig op de aarde.

In Afferden zit ik een poosje in een kapelletje van de oude toren. Er ligt een soort dagboek voor een vrouw die jong overleden is. Zo te lezen, was zij bijzonder. Mooi dat haar dierbaren steeds hier naartoe komen om voor haar te schrijven en haar te herdenken. Ik zoek haar graf op met een mooie foto van haar erbij.

Buiten komen de drie dames net aan en samen lopen we naar café-restaurant de Tabaksplant, een ringetjes-ophaal-plaats en de plek waar mijn gastvrouw mij op zal pikken. Het is weer veel te vroeg en daarom besluit ik naar haar, in Puiflijk, toe te lopen, plm 4 km.

Een heel hartelijk welkom, in een smaakvolle B&B. Wendy wil zelf ook graag de WoW lopen, na alle enthousiaste verhalen van pelgrims. Ze wil alleen gaan, maar vindt dat ook spannend. Ik moedig haar aan om vooral alleen te gaan. Het is zo fijn om je eigen pad te kunnen volgen!

Nu zit/lig ik op een super bed met voeteneinde en rugleuning omhoog. Wendy serveert straks warm eten. Heerlijk en luxe.

Etappe 8: naar Weurt  07-05-2021 | 18:00

Heerlijk ontbijtje met bananen-pannekoekjes en muesli/yoghurt/fruit. Enthousiaste gastvrouw Wendy verheugt zich op de WoW. We praten vooral over ‘de Walk’ en aanverwanten. Als ik gereed ben, brengt ze me met de auto naar de route. 

Van Afferden naar Weurt loop ik afwisselend op de dijk, langs de rivier en er tussenin over Klompenpaden, net waar ik uitkom.

Aan weerskanten van de dijk zijn zogenaamde Wielen/Waaien: ‘Door de kracht van het naar buiten stromende en rondkolkende water ontstonden bij een dijkdoorbraak diepe gaten, nu zijn het kleine diepe poelen’ (uit de WoW).

Ik passeer dijkhuisjes (waar gereedschap was (en is?) om de dijk te onderhouden) en pijpen van steenfabrieken. (Misschien heb ik in Afferden zelfs nog in een steenfabriek les gegeven…)

Op het rivierstrand schijnt de zon en het lijkt wel een dagje aan zee. Maar dan met lekkere rivierlucht. Een vrouw roept me: of ik pleisters heb. Nou, ik heb van alles dus plakt de vrouw pleisters en tape op haar ontvelde hielen. Haar partner is geïnteresseerd in de Walk en maakt een foto van het boekje. In ruil krijg ik een kopje koffie.

Het is een soort spiegelbeeldige tocht als de eerste dag: toen op het pad ‘bisons’ bij de Bisonbaai, nu koningspaarden met wie ik paden kruis. Volgens mij ook weer zwemgelegenheid, net als toen. In verband met alle pleisters ga ik er nu maar niet in.

Op een gegeven moment loop ik tegenover de dijk waar ik morgen tegengesteld naar huis zal lopen.

Aan het eind wacht een gezellig hotelletje, ook net als de eerste dag. Met – alweer – een leuke gastvrouw, die mij er ‘blij’ uit vindt zien (heb ik alle reden toe). Grappig, dat vind ik ook van haar, misschien zien we ons spiegelbeeld?

Ondertussen op deze een-na-laatste dag voel ik me een beetje weemoedig en vraag me af of ik genoeg ‘in stilte’ geweest ben. Ook alle foto’s die ik maak: wil ik alles niet teveel ‘vasthouden’? Enfin, ik heb het gedaan zoals ik het deed en dat is goed.

Keuzestress was er eigenlijk niet. Misschien door het vastliggende pad en de van tevoren geboekte overnachtingen. Door alle uiteenlopende mensen die allemaal hun unieke keuzes maken, begrijp ik dat alles ok is. (En misschien ligt zelfs alles al vast.)

Ondertussen heb ik mazzel met het weer. De prachtige wolkenluchten laten maar een paar spatjes regen vallen. Het is fris maar de wind heb ik (ook) mee. Zwaluwen vliegen om me heen en soms zie ik een ooievaar. Schapen en lammetjes liggen te herkauwen en ik zie een mooi ‘werkpaard’.

Nu wordt mijn eten geserveerd.

Via Nijmegen terug naar huis (Valburg)  08-05-2021 | 17:11

Zoals steeds word ik vroeg (plm 6 uur) wakker. Om 8:45 ben ik niet meer te houden en vertrek ik, eigenlijk te vroeg omdat de Stevenskerk pas om 11 uur open gaat.

Al snel kom ik Nijmegen binnen. De hele sfeer heeft iets apocalyptisch: de sluis, verlaten fabrieken, alles beschenen door een waterig zonnetje. Ook ineens weer veel meer mensen. Het verschil met de voorafgaande dagen is groot.

Via de Snelbinder ga ik de Waal over en op het eilandje bij Lent ga ik via de spoorbrug weer terug de Waal over. 

Omdat ik toch te vroeg ben, loop ik, samen met twee eenden, het stenen labyrint op de kade. Ingenieus hoe zoiets gemaakt wordt. Als ik in het midden uitkom, komt spontaan ‘Ik ben mijn beste vriend’ in mijn hoofd op. Mooi en ik mijmer er op door. Dus ik heb deze tocht met ‘mijn beste vriend’ gelopen… Nou dat is heel goed bevallen!

Aangezien het nog steeds te vroeg is, loop ik het labyrint weer terug. Vervolgens raak ik toch nog de route kwijt en dwaal door de oude stad. Ik loop om de Stevenskerk heen en ga naar een leuk kinderboekenwinkeltje. Ik wil een kaart voor Sonja kopen. Als ik afreken, zie ik mijn favoriete jeugdboek: ‘De brief voor de koning’ van Tonke Dragt, nu voor (veel te) weinig geld. Ik vind het een heel mooi cadeau voor mijn nieuwe beste vriend, dus koop het. Best wonderbaarlijk dat ik daar nu juist tegenaan loop. Maar uit eerdere ervaringen weet ik dat als iets klopt, klopt met mijn hart, wonderen neerdalen.

Nadat ik de kaart beschreven heb, is het tijd om mij bij de kerk te melden. De ontbrekende ringetjes worden aangevuld. (Vaak zaten de ringetjes in vogelhuisjes op aangegeven plekken langs de route. Maar op één lokatie was daar een vogel gaan zitten broeden.) Ook krijg ik een stempel in mijn routeboekje.

Ik mag ook nog even de kerk in. En daar overvalt me een enorme ontroering. Het is bijzonder om in die mooie, grote, oude kerk in mijn eentje rond te lopen.

Op weg terug loop ik ineens weer de route die ik ‘had moeten lopen’. Ik neem een cappuccino to go en wissel weer van schoenen om te zien of dat gaat. Dat gaat. In omgekeerde richting ga ik naar Valburg. Ik probeer zoveel mogelijk ‘wijze’ Wisdom paden te bewandelen. En zo kom ik al snel op de strook grasland tussen dijk en Waal die eigenlijk tot aan Slijk-Ewijk te volgen is. Grappig, gister liep ik aan de overkant. Een verkwikkend regentje daalt op mij neer en de wind is gedraaid dus blaast mij – warmer dan tot dusverre – terug naar huis.

Zo dichtbij huis is het ook heel mooi. In het kerkje van Slijk-Ewijk is een expositie van Lincy en daar neem ik een kijkje. Ad belt me, hij is met de auto gekomen om me in verband met de regen op te pikken. Buiten zien we elkaar maar ik wil graag mijn tocht met rugzak en al volbrengen.

Vlakbij huis kruist het pad met buurvrouw Els die van harte meegeleefd heeft en die ons voor straks uitgenodigd heeft om te komen eten.

Thuis word ik hartelijk ontvangen door mijn schAd en door de poezen, die nu heerlijk naast me liggen te slapen. Ad heeft het hele huis schoon gemaakt en prachtige bloemen gekocht. 

En zo eindigt mijn fantastische tocht. Dank voor het meeleven en meelezen. En dank voor het mooie bedrag dat we voor de Vluchteling kinderen bij elkaar gespaard hebben.

Claartje.

meer over Claartje: link