Vanochtend iets na zonsopgang las eindredacteur en tekstschrijver Lucy Holl in de Stevenskerk een bladzijde voor uit Seizoenen van het Leven: een hedendaags getijden- en pelgrimsboek. Het was de vierde pelgrimslauden, een bezinningsmoment bij zonsopgang, iedere eerste zaterdag van de maand. Een verslag door pionier Damiaan Messing.

Het kost me moeite om uit bed te komen: het is 05.30u op een zaterdagmorgen midden in de vakantie. Ik kleed me aan en ga lopen. Buiten tref ik verlaten straten. Het licht is er al, maar de nacht is niet weg. De stadslantaarns staan nog aan en een floers van schemering ligt over stenen en bomen. Een merel zingt, terwijl een jong stelletje uitgelaten het centrum uit komt fietsen. Floep: de lantaarns gaan uit.

Ik zie twee verspreide wagens op een anders drukke weg, verder rust. Overal dat zachte licht van de morgen dat alles vriendelijk maakt, voordelig uit laat komen. Langzaam kleurt aan één kant van de hemel de lucht oranje. Ik sla de hoek om van een winkelstraat: tussen de gevels rijst hoog de Stevenkerk boven de daken.

Het is vijf voor zes, een uur later al dan twee pelgrimslauden terug. Achter de kerktoren grijstinten. In de paar minuten die ik over de kasseien naar de kerk loop, tipt de zon vanachter me héél licht wat wolken aan.

Met een man of negen gaan we de kerk in en lopen traag een omgang door de verlaten kerk. Met een sierlijk gebaar tilt de Stevenspedel het getijdenboek uit de bekisting en vleit deze op een lezenaar. De voorlezer van dienst schuift aan:

“Als je naar buiten gaat…

‘Als je naar buiten gaat, ga je niet naar binnen.’
Deze polaire stelling vond ik – toen ik hem ooit las – als een paal boven water staan.
Tenzij je pelgrimeert? Want dan ga je immers in de letterlijke zin naar buiten, juist met de bedoeling om met aandacht je innerlijke weg te gaan.
Als je zo buiten loopt, speelt vanzelf in je op wat nog niet tot rust gekomen is. En om je heen biedt de natuur metaforen die iets bij je aanraken. De ene keer zie je je gespiegeld in een uitgeholde, scheefgegroeide knotwilg met zijn rechte sprieten de lucht in. Een andere keer meen je iets te herkennen in een rustende koe die heerlijk ligt te herkauwen.
Een hele kunst om tijdens het lopen het denken te laten varen, te laten komen wat er komt en weer te laten gaan. Langzaam stilte gewaarworden en steeds minder een strakke scheiding tussen binnen in en buiten je. Mogelijk voetje voor voetje naar minder verdeeld, naar meer één zijn.

Trinette van Schijndel, beeldend kunstenaar (link)
In: Seizoenen van het Leven: een hedendaags getijden- en pelgrimsboek. Meer

De volgende pelgrimslauden is zaterdag 1 september om 06.48u.

Voorlezer van dienst: Lucy Holl: link

Bestuurslid Hans Peerden in Schotland

Aanstaande zondag is de tweede stiltewandeling in de serie ‘de Walk of Wisdom in een jaar rond’ (link). Het is inmiddels ook de tweede keer dat we als stichting deze bezinningsronde aanbieden. Een interview met ons bestuurslid Hans Peerden, die vorig jaar de hele serie meeliep.

Wat trekt jou aan lopen in stilte met elkaar?
“Door stil te zijn, kan ik veel meer ervaren wat er om me heen gebeurt. Dan zie en hoor ik beter en beleef ik de natuur sterker. Het opmerkelijke is dat juist doordat er mensen om me heen lopen ik meer ervaar dat het stil is, omdat je het zo met elkaar hebt afgesproken. Ik loop vaak alleen in de natuur en dan is het ook stil, maar ben ik me er veel minder van bewust.

De Walk of Wisdom is voor mij een bijzondere, integere vorm van zoeken naar een goede omgang met de wereld om mij heen. Dat zijn mensen, dat is de natuur, dat is wat er in het verleden is gebeurd en hoe onze wereld zich ontwikkelt. Net als veel anderen maak ik mij zorgen over het voorop stellen van het individu en de dominantie van winst en efficiëntie. Dat vind ik een verlies in de relatie met de ander en mijn relatie met het leven.

Leven heeft voor mij een overstijgende waarde. Een waarde die ik telkens wil onderzoeken en uitdragen naar anderen. Deze stiltewandelingen zijn voor mij een goede manier om dat te doen en om mee te zorgen dat ook anderen dat ervaren. De prachtige route nodigt hier zeker voor uit.”

Hoe vond je dat de eerste ‘Walk of Wisdom in een jaar rond’ ging?
“De mensen die het eerste jaar deelnamen, waren positief en enthousiast. De intentie van de Walk of Wisdom van verbinding met de natuur en de mensen om je heen, kwam goed naar voren. Voor de deelnemers heeft dat een duidelijke meerwaarde. Het was voor sommigen ook een prettige manier om een stuk mee op te trekken en zo kennis te maken met de WoW.

Door het jaar heen hebben we daarnaast mooi verschillend weer gehad, soms te koud, soms te warm, vaak prachtig zonnig. Door verschillende mensen zijn er thema’s ingebracht, die aansloten bij de route of die periode. Hierdoor heb ik zelf ervaren dat de WoW meer is dan alleen een wandelroute.”

Hoe kijk je aan tegen de toekomst van de bezinningsronde?
“Ik zie in de stilteronde een mogelijkheid van een jaarlijks ritueel. Het is mooi om in deze vorm de route in een jaar achter elkaar te lopen en de routedelen aaneen te laten sluiten. Het heeft een eigen betekenis naast het dagen achter elkaar lopen. Wat dat betreft zal ook komend jaar vermoed ik ook wel goed ‘lopen.’

Ik ben benieuwd of deze vorm van beleven inderdaad een ritueel kan worden en of er nieuwe mensen geïnteresseerd raken.”

De volgende stiltewandeling is op zondag 10 juni: link.