De eerste week van augustus was er een speciale wandelweek op de Walk of Wisdom. Mede-ontwikkelaar van de route Manja Bente en bestuurslid Thomas Hontelez bedachten deze bijzondere tocht met als thema de bezinning op de verhouding met de aarde. Manja schreef onderstaand verslag.

Het was spannend om te vertrekken. Ik kende Thomas – met wie ik de groep begeleidde – wel, maar was nooit samen met hem op reis geweest. Het waren bovendien allemaal onbekende pelgrims die mee op stap gingen. Verder had ik nooit eerder een reis begeleid. Allemaal ingrediënten voor nieuwe avonturen op mijn pad.

We hadden afgesproken bij café De Bruijn tegenover het welbekende Marikenbeeld. Natuurlijk waren Thomas en ik de eersten en we konden zo iedereen zien aankomen lopen. Een leuk gezicht, want van iedereen die met een rugzak aan kwam lopen, wisten we zeker: die gaat mee.

De rugzak die mee op reis ging, was het gesprek bij de eerste kennismaking en iemand die heel weinig bij zich had zei: het inpakken van mijn rugzak was al een reis op zich.
Daar gingen we dan! Er was voor onze groep een speciale vertrekceremonie georganiseerd, waar iedereen zijn intentie uitsprak voor de komende week. Een prachtige start en daarna vertrokken we … in stilte. We hebben de hele tocht in stilte gelopen. Er bleef immers genoeg tijd over om tijdens de pauzes en avonden met elkaar te praten.

Brief aan de aarde

Iedereen had ter voorbereiding thuis een brief geschreven aan de aarde: hoe zijn/haar verhouding was ten opzichte van de aarde en wat je eventueel in je leven wilde veranderen om duurzamer te leven.

Elke dag werden er een paar brieven voorgelezen en hierdoor merkte ik dat er verdieping ontstond in de relatie met de aarde. Prachtig hoe je dit op verschillende manieren kunt beschrijven. We hebben afval opgeruimd en ieder heeft ergens op de route een ongebakken kleitabletje achtergelaten met een voornemen voor de aarde.

Verbinding

Het was een bijzondere ervaring om te merken hoe snel er in de groep verbinding met elkaar ontstond.
Voor sommigen was het ook een pad vol uitdagingen: het was die week heet!! Een aantal dagen zelfs boven de 30 graden. Een van de pelgrims kon op een gegeven moment haar tas niet meer dragen. Samen hebben we naar een oplossing gezocht zodat ze de tocht tot het einde kon uitlopen. Iemand anders had enorm veel blaren en werd liefdevol verzorgd door groepsgenoten. Bij sommigen kwamen emoties los. Al die dingen die op een reis soms heftig zijn, zorgen ook voor mooie, diepe ervaringen. We werden door elkaar opgevangen.

Overnachten

We hebben op heel verschillende en bijzondere plekken geslapen. Van een luxe hotel (waar wel elk half uur de kerkklokken klonken alsof ze naast je bed geluid werden) tot een tipi op een romantische landschapscamping. Geslapen op veldbedjes wat verre van luxe was. Op een boerderij overnachtten we in een heus tuinvogelreservaat met zijn vieren op een kamer en de laatste nacht sliepen we in een klooster waar weer iedereen een eigen kamer had. Iedereen bewonderde elke nieuwe plek en de kleine ongemakken werden gedragen als een echte pelgrim: het hoorde erbij en de volgende dag was het weer anders.

Het eten was fantastisch met regelmatig een vegetarisch 3-gangenmenu. Op de camping kwam speciaal een kok voor ons koken met biologische streekproducten versierd met eetbare bloemen.

Een aantal herinneringen eruit gelicht die me bij is gebleven:

• De eerste dag met een aantal in de Bisonbaai in de Ooijpolder gaan zwemmen was dat heerlijk bevrijdend.
• De gemoedelijke stilte in de pauze bij Kranenburg, iedereen uitgeteld op het gras liggend. We konden praten maar niemand wilde.
• Het buiten slapen bij de tipi en kijken naar de sterrenhemel.
• Er was ’s ochtends geen koffie bij de tipi. Tijdens de boodschappen in Mook was er een koffiekransje in de supermarkt, wat genoot iedereen van dat kopje koffie.
• ’s Ochtends vroeg om 7 uur in stilte op een heuvel staan en kijken naar de prachtige Vennen.

Eindpunt

Na vijf dagen van 28 graden en meer hebben we de laatste kilometers in de regen gelopen, wat was dat lekker. Daarmee kwamen we bij ons voorlopig eindpunt Ravenstein. De reis zat erop. We wilden afsluiten met wat lekkers in stadsherberg de Keurvorst, maar helaas bleek de herberg dicht. Voor een raam aan de overkant wuifde een wat oudere dame of we bij haar wilden komen.
Het was de plaatselijke VVV, waar we gebruik konden maken van een vergaderruimte en zelfs een kopje koffie kregen. Ik heb er Bossche bollen bijgehaald van de bakker (Ravenstein is Brabant) om het te vieren. Dit zijn nu echte pelgrimsgebeurtenissen, plannen kunnen niet doorgaan, maar er komt altijd iets voor in de plaats en soms is dat veel beter dan jezelf had bedacht.

Twee mensen gingen de tocht meteen afmaken en de anderen hebben het nog in het verschiet. Met een voldaan gevoel hebben we afscheid genomen. Bedankt pelgrims en lieve aarde: het was mooi!

Manja

Foto’s: Thomas Hontelez