Caroline van Oost – Verslag van pelgrim 16.609

Caroline van Oost liep de Walk of Wisdom als 16.609e pelgrim ooit en schreef onderstaand verslag. Met een prachtige boodschap voor alle pelgrims en vrijwilligers. Dankjewel Caroline!

Deze tocht dacht ik uit te gaan zoeken hoe ik mijn werk- en woonsituatie wil vormgeven in de toekomst. Het liep anders. Het waren namelijk de meer praktische zaken die me bezighielden, zoals: kan ik het wel aan om in mijn eentje in zeven dagen 138 kilometer te lopen en vind ik wel op tijd een plek om te overnachten?  En ja, ik kon het aan. Ook het vinden van een slaapplek bleek al snel geen probleem en toen ik dat vertrouwen had, leek al het andere niet zo belangrijk of in elk geval geen ‘issue’ meer. 

Het was een geweldige ervaring om alleen te lopen, zonder me ook maar een moment alleen te voelen. De ene voet voor de andere te zetten en zo in zes dagen, in plaats van zeven, de tocht af te leggen. Met elke stap raakte mijn hoofd leger.

Door niet alles van tevoren te plannen kwam ik op verrassende plekken terecht. Zo kreeg ik onderweg de tip om in een klooster te verblijven en ervaarde ik dat dingen soms vanzelf goedkomen. Want na per vergissing het verkeerde nummer te hebben gebeld, bleek ik opeens toch een slaapplaats te hebben voor de komende nacht.

Ik denk met veel plezier terug aan de bijzondere ontmoetingen. 

Caroline van Oost

Met Tim, de dakloos geraakte ondernemer met NAH die volledig aan de grond zat maar alles in zich heeft om er ook weer bovenop te komen én me onbewust de moed gaf om de volgende dag 35 kilometer te lopen. Met Roel, de kok in opleiding die me zo enorm gastvrij onthaalde en rondleidde in het klooster en de maaltijden met een ongekende toewijding opdiende. 

Met Heli en Drikus waarbij het even aftasten was ‘wie we voor ons hadden’ maar waarbij de reserves bij de thee met iets lekkers wegvielen. Wat een gastvrije, lieve mensen. 

En de vos natuurlijk! Die zomaar mijn pad kruiste op de Freudenberg. 

Onbetaalbaar was het warme onthaal door de mensen van de Stevenskerk op de dag van aankomst. 

De ontmoeting die me echter het meest is bijgebleven was tijdens de eerste dag waarop het onophoudelijk regende. Ik loop door de Ooijpolder als een reiziger op een zwaarbepakte fiets mijn pad kruist, me schuin vanonder zijn capuchon aankijkt, zijn vuist strijdbaar opsteekt en gestaag verder fietst. Dit woordloze gebaar van onverzettelijkheid geeft me moed voor de hele week en vervult me iedere keer als ik eraan denk met een soort trots. Ik doe dit, ik kan dit. Waar een klein gebaar groot in kan zijn.

Kortom: ik heb van begin tot eind genoten, ook van het afzien waarbij ik vaak om mezelf heb gelachen. 

Om mijn geworstel met de routekaart die de eerste dag al zeiknat werd omdat ik er niet aan had gedacht een plastic hoesje mee te nemen. (Gelukkig was er op de derde dag een wandelaar die me hielp een GPS-track op mijn telefoon te installeren waardoor de route volgen een eitje was.) Om mijn gehannes met de wandelstokken. Of dat ik vergeten was een vogelringetje op te halen een paar kilometer terug. Het kon me allemaal niet echt deren. 

En de antwoorden op mijn vragen? Ik ga gestaag verder, net als de man op de fiets en kijk wat de toekomst me brengt. 

Tot slot nog één, niet onbelangrijk ding. Heel veel dank aan al degenen die deze tocht hebben uitgezet en nog steeds mogelijk maken, aan alle pelgrims die mij voorgingen en een ‘vuist’ voor al degenen die hem nog gaan lopen. Je kunt het!

Caroline

Caroline van Oost