Briefwisseling Lidia (coach) en Rianne (pelgrim), deel 1: brief van Lidia
Beste Rianne,
Ik interviewde je bijna 1 jaar geleden om jouw ervaringen te horen met de Walk of Wisdom. Het lukte me maar niet om tijd te vinden het interview uit te werken. Je herinnerde me er deze week ‘fijntjes’ aan met je vriendelijke mail. Dat gaf mij meteen de impuls voor deze brief.
De herfst is net begonnen, een corona herfst. Deze 2e golf is anders dan de 1e in mijn beleving. De sensatie is er af, het nieuwe, onze ‘we zetten de schouders eronder’ is ook niet meer zo voelbaar. We zijn wat sleets geworden met de corona. Naar binnen gekeerd, moe van het dagelijkse nieuws, zien de kaalheid van het sociale leven. Het lijkt wel herfst. Daar had jij het toch over, dat je de natuur als spiegel ziet en dat dat inzicht geeft?
Je vertelde me hoe rijk jouw start van de Walk of Wisdom was. Je had mensen uit je omgeving gevraagd om een zegen-wens voor je op te schrijven. In de Stevenskerk, het startpunt van de Walk of Wisdom, las je alle wensen. Blij en ontroerd met zoveel mooie zegeningen.
Voor jou was het lopen van de Walk of Wisdom, bijzonder en normaal tegelijk. Elke ochtend wakker te worden en te weten dat je alleen maar hoeft te lopen. Dat is veel normaler dan de hele dag op een stoel te zitten.
Ik kijk naar mijn dagen deze maanden. Ook ik trok de conclusie dat de hele dag zitten met een laptop voor me, niet normaal is. Via Marktplaats was een heuse bartafel zo gevonden. Maar het is ook niet normaal om de hele dag achter een bartafel te staan! Wat is dan wel normaal? Je dagelijkse dingen doen met alle beweging die daar bij hoort. Natuurlijk bewegen binnen en buitenshuis. Als ik luister naar mijn lichaam, dienen zich heel veel momenten aan dat ik wil bewegen. Daarom is het juist zo heerlijk om je over te geven aan een pelgrimstocht, waarin bewegen juist de norm is.
Jij vertelde me juist dat je tijdens het lopen weer opnieuw ontdekte dat je het eigenlijk heel goed kan doen met wat er is. Je werd daar zelfs heel blij van in plaats van trekken, sturen en duwen aan het leven. Hoe maakte je ruimte voor wat zich aandient? Ook als dat lastig is, zoals de onrust tijdens je rustdag en je blessure.
Je tocht kwam aan zijn einde, je naderde de Stevenskerk. Toen je voor de deur stond was de kerk dicht. Maar je werd gezien, je werd herkend aan je ogen. Een vrijwilliger van de Stevenskerk zei: “Je bent van de Walk of Wisdom, inmiddels weet ik dat, ik zie het aan de ogen” en liet je binnen. Wat zou dat zijn geweest dat de ander zag in jouw ogen?
Je voelde je een reiziger, voor jou was de WoW een ode aan het reiziger zijn. Een reiziger in je eigen leven, altijd op weg. Een mooi beeld.
Hartelijke groet,
Lidia
Vrijwilliger bij de Walk of Wisdom
Begeleider vertrekceremonie en pelgrimscoach
