Briefwisseling Lidia (coach) en Rianne (pelgrim), deel 2: brief Rianne

Beste Lidia,

De Walk of Wisdom liep ik alleen. Door het interview met jou leek het alsof je een stukje met me opliep. Wat fijn dat we nu symbolisch verder op pad gaan in deze briefwisseling.

Je kan soms zo vast komen te zitten in je eigen leven, in wat je doet, in wat je denkt. Het bekende, op een bepaalde manier comfortabele, even achterlaten, dat is wat ik deed met het lopen van de Walk of Wisdom. Om mezelf en het andere dat één is te ontmoeten in het onbekende en nieuwe. Om helder te zien en voelen.

Door jouw vraag bedenk ik me dat ik bij terugkomst bij de Stevenskerk aan die man had kunnen vragen wat het was wat hij zag in mijn ogen. Dat was een mooie vraag geweest. Wat ik vermoed: Een bepaalde openheid, levendigheid, twinkeling, enthousiasme. Doordrongen van de eenheid van alles.

Hoe ik ruimte maak voor wat zich aandient, heeft hier ook mee te maken. Ik geloof dat wat ik tegenkom op mijn pad, een reden heeft. Dus die onrust tijdens mijn rustdag, de blessure, wat willen die mij vertellen? Het is een gegeven dat het er is, aan mij de keus hoe er mee om te gaan. Of zoals tijdens het avondeten tijdens mijn eerste dag van de Walk of Wisdom. Er was voor binnen mijn budget één optie: een snackbar/pizzeria. Dat bleek een drukke, TL-verlichte plek te zijn met de aanwezige televisie afgestemd op een muziekzender. Niet de omgeving die ik zelf uit zou kiezen. Maar juist in het hebben van geen keuze, vond ik rust. Het is zoals het is. Zoals weten dat na de nacht, de dag weer aanbreekt, het heeft geen zin om dat te willen veranderen. Dus leg ik me daar bij neer. Accepteren en de humor ervan inzien. Dat ging als vanzelf die eerste avond en dat gaf me vertrouwen voor de rest van de Walk of Wisdom.

Mooi, jouw vergelijking van het huidige kale sociale leven in verband met corona en de herfst. Voor mij is de natuur inderdaad een spiegel waarvan we kunnen leren. Wat laat de natuur ons nu zien? Dat het prima is om kaal te worden, om tot de kern terug te dringen. Dat dat zelfs nodig is om in het voorjaar weer tot volle bloei te komen. Wat kan ons dat leren? We worden meer op onszelf teruggeworpen. Hoe is de relatie met onszelf? Hoe vinden we het om in ons eigen gezelschap te verkeren met minder afleiding van buiten? Wie zijn we zonder al die aankleding? Voor mij nodigt de herfst hier bij uitstek toe uit, een van de redenen dat ik de Walk of Wisdom in de herfst liep.

Nu zie ik veel kramp om mij heen in de vorm van verzet, voorstanders en tegenstanders. Hoe zou het zijn, voor onszelf en de gemeenschap, als we de kramp er afhalen? En wat denk jij? Als we ons vaker zouden oefenen in ons in onverwachte, nieuwe situaties bevinden, zouden we dan minder krampachtig omgaan met bijvoorbeeld de huidige corona situatie? Bijvoorbeeld een pelgrimstocht lopen, weg van het bekende, het onbekende tegemoet, als oefening voor het leven.

Rianne

Lees de brief van Lidia aan Rianne hier

Foto: Anne Kaere Fotografie