Alles wordt mooier als je anders kijkt – door Marit Polman (e.a.)

In november organiseerden we de foto- en schrijfworkshop ‘details van het leven’. Deelnemers liepen traag en in stilte een stuk van onze route. De opdracht was om onderweg een foto te maken van een detail dat hen opviel, raakte of inspireerde. Wie wilde, schreef na het lopen die ervaring met dit ‘detail’ uit. Hieronder een verslag van mede initiatiefnemer Marit Polman – met daarvoor en – na bijdragen van deelnemers.

Alles wordt mooier als je anders kijkt

Op zaterdag 2 november wandelden Damiaan en ik met 12 enthousiaste  ‘detail-verwonderaars’ de eerste 750 meter van de Walk of Wisdom tijdens de workshop ‘Details van het leven’. Ik was nieuwsgierig welk detail mijn blik zou vangen en wat de andere ‘verwonderaars’ op de route zouden zien.

In het begin was mijn oog nog wat geforceerd op zoek. Maakte een versleten fietslampje bungelend aan een stuur een mistroostige indruk op mij. Naarmate ik meer stappen zette, vertraagde mijn pas en die van de andere verwonderaars. Mijn blik ging op een natuurlijke manier meer details waarnemen. Een nieuwe scheut stak eigenwijs uit een afgesnoeide tak. Zo geeft elke snoei weer nieuw leven. De stilte en de traagheid gaven ruimte om mijn gedachten te laten komen, te overdenken en weer los te laten.

Ik werd verrast door de vele details die zichtbaar werden terwijl ze er al die tijd al waren. Een restant van een regenboogvlag hing met verloren pride aan een lantaarnpaal. Een weerspiegeling in een autodeur maakte de rechte lijnen van de put krom. Een mengeling van details in natuur en stad kwam op een verrassende manier uit het ogenschijnlijke niets naar voren. Met andere ogen nam ik de mij zo vertrouwde omgeving van Nijmegen waar.

Vanachter hun ramen uitten bewoners hun onrust in zwart-witte affiches. De kleur van gevallen herfstbladeren gaf schoonheid aan mijn pad. In de bosjes van het Valkhofpark lagen plastic bekers die het verhaal van een zomer vol plezier vertelden. Bij het Infocentrum WO2 zag ik het “nu” in de weerspiegeling van vroeger.

Ik liet mij raken door al wat mijn pad omvatte. Details gaven gedachten en gedachten gaven woorden. De woorden kwamen los. Eenmaal terug in de Sint Stevenskerk stroomde met het uitspreken van de woorden de ervaren verbinding met de details samen.

De stilte van de tocht, de traagheid en de details lieten mij door hun eenvoud rijker voelen. In weinig woorden gaf ik mijn verbinding met mijn details weer. Met de andere deelnemers deelde ik ze. Zo ontstonden mooie gesprekken en genoot ik van een warme cappuccino met heerlijke appeltaart. Welk detail zich ook liet onderscheiden, alles wordt mooier als je anders kijkt.

Ik zweef 
Gedachteloos
Onbegrensd in ruimte
Onzichtbaar verbonden

Ongevleugeld en toch vederlicht

Marit Polman 

Loslaten: ruimte voor iets nieuws

Een foto kan meer zeggen dan vele woorden. Toen ik hoorde over de door de Walk of Wisdom georganiseerde fotografie/schrijf workshop, gepland op de dag voorafgaand aan de laatste etappe van de serie stiltewandelingen, was het mij meteen duidelijk. Meedoen was zinvol, als onderdeel van reflectie op wat deelname aan de stiltewandelingen mij had gebracht.

De intentie die ik tijdens de vertrekceremonie in de Valkhofkapel had uitgesproken was simpel: alles loslaten wat mij niet langer diende. De uitvoering was een stuk moeilijker. Bij elke etappe kwam deze intentie voorbij. In de aanloop naar de laatste wandeling maakte ik aantekeningen over de stand van zaken: waar stond ik, wat wilde ik nog loslaten en wat was daarvoor nodig.

Weer liep ik van de Stevenskerk naar de Valkhofkapel, in stilte, met de opdracht foto’s te maken van wat me opviel. Een boom trok mijn aandacht, de plek waar een tak had gezeten  in het bijzonder. Ik wilde een foto van alleen de boom, met die plek, zoomde in met mijn daarvoor niet echt geschikte telefoon en drukte op de knop. Eigenlijk begreep ik niet zo goed wat er in die compositie nou zo de moeite waard was.

Ik liep langzaam verder, om de Valkhofkapel heen met de klok mee en besloot mijn oogst van die ochtend te bekijken. Toen zag ik het: de boom, geamputeerd door het verlies van een tak, de hartvormige goed genezen wond die daarvan het gevolg is en de groei van een nieuwe, nog kleine tak, met groene blaadjes. De foto weerspiegelt de uitkomst van mijn innerlijke proces tijdens het afgelopen jaar. Het is ongelofelijk.

Joke Buringa

Mos op een zadel

Geboorteplaats Nijmegen
Geboren, getogen
Baby, peuter, kleuterdeuntjes,
lagere school, studeren, eerste baan
En daarna weggegaan

Nu heel wat jaren later
Herinneringen
als mos op een zadel
van een leven lang

Net mijn moeder overleden
Net met pensioen
Veel tijd voor mezelf
Wat ga ik daarmee doen?

Carla Beks

Wat leren we ervan?

Weerspiegeling, van het verleden in het heden
Wat zegt dat over de toekomst?
De verwoeste stad is weer opgebouwd.
De littekens blijven.
Litteken was ooit likteken – lijkteken.
Leven en dood.
Wat dragen we over aan de volgende generatie?
Welke waarheid weerspiegelt?
Wat blijft hangen van wat ooit was?
En wat doen we er mee, wat leren we er van?
Hoop en vrees strijden om voorrang.
De jeugd kan niet zonder hoop.
Dat weet ik uit eigen ervaring.

Wim Ballemans