Aangeraakt door een engel (verslag van pelgrims Jonna en Geertje)

Moeder Geertje en dochter Jonna liepen zomer 2018 de Walk of Wisdom. Geertje schreef onderstaand verslag over hun tocht. 

Geïnspireerd door een bijzondere vriend die mij vertelde: ‘Als je hier het paradijs hebt, hoef je niet naar de hemel.’ Ik heb dit een paar keer in een gastenboek geschreven met een klein verhaaltje erbij. Ik had mijn schrijfboekje bij en heb wat krabbels en aantekeningen gemaakt want ik had niet veel tijd om te schrijven tijdens onze pelgrimstocht. Er was zoveel te beleven.

We hebben onze eigen weg gezocht, ons eigen pad, het pad van onze wijsheid.

Met mijn dochter heb ik een superweek beleefd, vol verrassingen en cadeautjes.
Afgelopen augustus, tijdens die warme zomer hebben we in zeven dagen de Walk of Wisdom gelopen, ongeveer 160 km in totaal, we hebben bij Vrienden op de Fiets geslapen, bijzondere adressen gehad, leuke mensen ontmoet, lekker gestruind, samen gekletst, het was heerlijk.
We hebben liggen slapen in een weiland, we waren verdwaald in het Reichswald, maar we zijn er weer uitgekomen.

De eerste nacht sliepen we in een kamer boven een café, prima hoor en een andere nacht bij een mevrouw die alles goed vond en meerdere gasten in haar huis had die ieder hun eigen ding deden en hun eigen taal spraken. Een nacht sliepen we in Duitsland bij een stel mannen die ons zo verwend hebben met heerlijk vegan eten en volop kaarsen op tafel en een zwembad en sauna en goede gesprekken. Kletsnat kwamen we daar tegen de avond aan en de volgende ochtend vertrokken we helemaal vooral van binnen verwarmd en het eerste stuk begeleid door een van hen het donkere bos in.

Een andere nacht hebben we in een klooster doorgebracht, ook bijzonder, de dag begonnen met mediteren in de kapel en verse groenten uit de kloostertuin.
Ook hebben we nog een keer bij een familie geslapen die paarden had, dat was voor ons natuurlijk ook geweldig, omdat paardrijden een andere grote hobby van ons is. Heli vermaakte ons met haar verhalen en met haar man Drikus kon ik volop over paarden praten.
Een gastvrije Ine zorgde zo goed voor ons, ze was sinds kort gastadres en beleefde zelf veel plezier van haar gasten, waarmee ze snel een klik had.

We wandelden over groene bospaden, soms dwars door de weilanden heen, we kropen onder prikkeldraad door en gingen over kleine bruggetjes en over de grote brug over het Maas-Waalkanaal en de rivier de Maas.
Niet te vergeten het doorkruisen van de Mookerheide en de Heumese Schans, langs spoorlijnen met nummer 12 op weg naar Ede, waar onze dochter wekelijks treint tussen thuis en haar studentenkamer.

Soms liepen we door achteraf straatjes en steegjes, maar ook door Grave en Ravenstein, winkelcentrum Malden, twee keer zelfs, een keer onbedoeld.
We zagen blote mannen met een rugzak om bij de Bisonbaai, we zagen een pup die niet in de regen wilde plassen, we schuilden bij haar baasje in de gezellige keuken tegen de hevige onweersbuien en we beklommen de Duivelsberg.

Onderweg hebben we met verschillende mensen gekletst, een andere pelgrim ontmoet met wie we soms een stukje opliepen.

Met haar zongen we ook dit liedje:
I’ve been travelling a day
I’ve been travelling a year
I’ve been travelling a lifetime,
to find my way home.
Home is where the heart is, home is where the heart is, home is where the heart is,
My heart is with you.

You kan iedereen en overal zijn, vertelde ze er bij.

Een thema wat tijdens die week bij ons een beetje kwam bovendrijven was de vraag: wat is de zin van het/je leven?
Toevallig of niet kwamen we regelmatig mensen tegen waarmee we hierover spraken, of we zagen onderweg tekenen die ons aan de zin van het leven deden denken.
Dit samen met bewustzijn, aandacht hebben voor, stilstaan bij, zorg dragen voor enz.
Al met al maakte dit de dagen samen nog mooier, eigenlijk onverwacht, maar hierdoor hebben we zoveel “cadeautjes” gekregen onderweg.

We kregen de gelegenheid om een wens in een vuurbol het universum in te sturen bij atelier Terrazul, achter in de wei bij het tempeltje.
Met ons tweetjes maakten we er een soort ceremonie van, heel bijzonder.

Op de laatste dag hebben we allebei een ongebakken tegeltje (gekocht bij Terrazul), met daarop iets persoonlijks met een stokje geschreven, aan de natuur terug gegeven, aan de oever van de Waal, tussen de paarden en koeien. Een prachtige dag die niet lang genoeg kon duren.
We merkten ook dat we steeds langzamer gingen lopen, omdat we niet wilden dat er een einde aan zou komen. Niet aan deze dag en niet aan onze speciale zevendaagse pelgrimstocht.
Vooral die laatste dag hebben we zo genoten, van elkaar, van het water van de Waal, van de zon en de wind, van de paarden en de koeien en de boten, van onze rustpauzes, van onze langzame tred om de dag toch maar vooral lang te laten duren.

Struinen langs de Waal, afscheid nemen van een bijzondere week die dus in het teken stond van de vraag: wat de zin is van het leven.

Enkele antwoorden die we onderweg gevonden hebben zijn de volgende:
Genieten en anderen laten genieten.
Zorg en aandacht hebben voor het milieu.
Zorg dragen voor de natuur, onze aarde.
Onderzoeken, leren, vragen, groeien en ontwikkelen (met dank aan Ingo, de fietsende Berliner).

Al lopende heb ik zelf een liedje gemaakt, dat we regelmatig zongen:
Aangeraakt door een engel.
Gedragen door de wind.
Gestreeld door de zon.
Onder een blauwe hemel,
Ben ik in het paradijs.

De inspiratie voor mijn liedje kreeg ik door ons samenzijn onderweg gecombineerd met de uitspraak van mijn vriend: Als je hier het paradijs hebt hoef je niet naar de hemel.
Wij waren hier zelf zo blij mee, dat we het een paar keer in een gastenboek hebben geschreven, bij het kapelletje halverwege de route, in het klooster, bij de vuurbol en bij Ine.
Met de hoop dat velen hun eigen Walk of Wisdom lopen en veel goeds en moois mogen beleven.

Op het eind van de laatste dag, tegen negen uur `s avonds toen we toch echt Nijmegen in moesten, stonden we met ons tweetjes aan de oever van de Waal, onze handen vast en onze armen hoog de lucht in.

We zongen ons liedje. Onze dankbaarheid uitend voor een superweek samen.
Dankjewel voor elkaar. Voor de mensen die we ontmoet hebben.
Voor de mensen van de Walk of Wisdom. Voor de natuur.

Voor het pad van onze eigen wijsheid.

Jonna en Geertje (pelgrim 1674 en 2222) zomer 2018