Het verhaal van de vertrekceremonie (14): ‘Met de snelheid van de seizoenen’

,
Pelgrimsgetijdenboek
Miniatuur van Patricia van de Camp in Seizoenen van het Leven

Aanstaande zaterdag is weer onze maandelijkse – vroege- vertrekceremonie: de pelgrimslauden. Iets na zonsopgang maken we een rondgang in de stilverlaten Nijmeegse Stevenskerk. Een voorlezer leest daarna een tekst uit ons eerste pelgrimsgetijdenboek Seizoenen van het Leven.

De vertrekceremonie begint om 07.28u, verzamelen bij de deur van Stevenskerkhof 62. Wees op tijd, want de deur gaat dicht! Deelname is gratis, maar aanmelden is noodzakelijk via deze link.
Beluister hier de tekst uit het pelgrimsgetijdenboek dat werd voor gelezen bij de vorige pelgrimslauden. Een tekst van Doeka: ‘Met de snelheid van de seizoenen’.

Met de snelheid van de seizoenen

Het is vroeg in de ochtend. Ik ga zitten om te mediteren. Mijn geest raast als een snelweg. Gedachten denderen door mijn hoofd en ik kijk toe in hun tocht van lawaai.

Na een half uur loop ik naar buiten. Het is donker, maar als ik omhoog kijk, zie ik een heldere nacht. Boomtoppen tasten roerloos in het duister naar omhoog. Ik kijk naar de vrijwel volle maan
waarvoor op eens een kudde wolken trekt, langzaam, in een oud tempo. Ze hangen in de lucht en glijden traag onder de maan voorbij, die door de breuken schijnt en ze één voor één oplicht in een kring van kleur.

Ik loop verder, de straat uit, weg van de zware schaduwen van de stad, om naar omhoog te kijken. Ik voel mijn tenen in de grond terwijl mijn hoofd naar achter valt en ik de vrijheid inadem van de ruimte boven. Mijn ogen schitteren in het glinsterend licht van de maan, die even tussen de wolken door de nacht in kijkt. De maan en ik: stille getuigen van dit uur. Beneden is het windstil, maar boven beweegt de lucht met de onomkeerbare vaart waarmee een kudde primitieve dieren ooit is uitgestorven.

De lucht wordt leeg. De maan blijft. Een fietser passeert met knisperende banden over het asfalt.

DOEKA

Pseudoniem van Damiaan Messing