“Dit boek is geen facebook: hier kan je alles in kwijt”

Halverwege de route is een prachtig kapelletje. Op zich niet het mooiste stuk van de route, maar dat kapelletje doet wonderen. Je kunt er schuilen voor de regen en voor de zon. Je kunt er even je boterham opeten of jezelf meegebrachte koffie of thee opdrinken.

Er ligt ook een boekje waar je iets in kunt schrijven. Er staan ontroerende stukjes in. Mensen die lopen met een dierbare die is overleden. Mensen die een verhaal schrijven aan moeder Maria. Mensen die genieten en komen in het nu. Pelgrims die andere raad geven, gedichten en tekeningen.

Het raakt me hoeveel complimenten we krijgen over de route: dat doet ons goed!

Nadat ik twee boekjes doorgelezen had die nu bij mij thuis zijn beland, begon het woord genieten me op te vallen. Er schrijven heel veel pelgrims dat ze zo genieten. Genieten: is dat nou pelgrimeren? Kan je de hele dag lopen te genieten? Ben ik misschien stiekem jaloers dat mensen de route alleen genietend rondlopen? Is de route zo mooi dat je alleen maar kan genieten? Of is het misschien toch facebook-taal die hier de overhand heeft?

Maar wat is nu eigenlijk genieten? Ik las in de boekjes: één zijn met de natuur, de stilte, bijkletsen met vrienden, verbondenheid. Houd je dat de hele dag vol? Word je ook niet moe, doen je voeten geen zeer, loop je misschien samen in onmin. Ben je al een paar keer verkeerd gelopen, ben je vergeten boodschappen te doen. Hoe verhoud je je ten opzichte van de onprettige dingen.

Genieten is volgens mij vaak ook wat we willen. We hebben ons voorbereid op de week en willen dat het mooi wordt. In hoeverre bepaalt de gedachte onze ervaring. In hoeverre ontvluchten we de schaduw? Of willen we onze schaduw niet delen?

Alles heeft zijn schaduwkant: als het ene er is, is het andere er ook – leerde ik laatst van een kabbalist. Wat is de schaduwkant van genieten, ongelukkig zijn? Als je ongelukkig bent, is geluk er ook, alleen zie je het even niet.

De kunst van het ongelukkig zijn is heel belangrijk stelt de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. Als je als doel hebt gelukkig te zijn, zorgt dat voor veel “onprettigheid”.  Het kunnen leven met lastigheden is juist de kunst van het leven, volgens De Wachter. Als we onze lastigheden delen met anderen en we ons kwetsbaar opstellen, komt volgens hem de liefde kijken. We hebben het nodig om de liefde te ontmoeten en dat doen we als we ons kwetsbaar opstellen en open staan voor verbinding. 

Wat lastig is dat de cohesie van onze samenleving aan het uiteenvallen is en we niet makkelijk met ons oprecht verdriet bij de ander terecht kunnen. Ik bedoel hiermee niet de mantra van klagen, maar je open stellen en je verdriet in al je kwetsbaarheid tonen.

Volgens mij zit hier veel wijsheid in. We zijn grootmeesters geworden om een lastig gevoel of gebeurtenis op te vullen met onze telefoon, filmpjes, enz. Het aankijken van minder mooie gevoelens uit de weg te gaan.

Laten we met elkaar delen als het niet goed met ons gaat en schrijf het op in het boekje dat in het kapelletje ligt als je er even doorheen zit. Je zult zien, als je het durft op te schrijven kan dat je helpen en ondersteunen. Maar genieten mag natuurlijk ook. “Dit boekje is geen facebook: hier kan je alles in kwijt”.

Lieve groet,

Manja