Stilstaan bij… de Walk of Wisdom: halverwege (verslag van pelgrim Simone Venderbosch, deel 2 van 4)

,

Tekst & beeld: Simone Venderbosch

Op de zesde dag van mijn Walk of Wisdom heb ik een goede routine te pakken. Inmiddels heb ik mijn eigen ritme gevonden en het alleen zijn gaat me goed af. Ik red me prima, geniet enorm van het onderweg zijn, het ontdekken van een nieuwe omgeving en steeds weer andere mensen ontmoeten. Het is ook de eerste dag dat ik na de hete dagen te maken krijg met een weersomslag en de daarbij behorende regen/onweer.

Gelukkig weet ik de onweersbuien te ontwijken en loop ik intens tevreden en ontspannen richting de camping. Ik vind het solo kamperen toch zó ontzettend leuk! Het eerste wat ik doe als ik op mijn nieuwe campingplek aankom, is een praatje maken met de buren. Voor het contact, maar ook heel praktisch voor het lenen van een hamer om mijn haringen in de gortdroge grond te krijgen. Naast een hamer, krijg ik meestal ook nog wat anders aangeboden. Hoeveel kopjes koffie, bordjes eten of uitnodigingen ik onderweg wel niet heb gekregen! Er zijn echt heel veel aardige mensen op de wereld!

Uitslapen

Deze keer krijg ik naast de hamer ook een stoel van mijn buren aangeboden. Het voordeel van 1.60 meter zijn, is dat ik er op mijn zij opgekruld in mijn slaapzak op kon liggen. Het was fris en er stond een harde wind. En dat was lekker liggen!  Ik ben die middag dan ook lekker in de stoel in slaap gedommeld. ‘s Avonds heb ik echter gewoon in de tent geslapen. De volgende dag slaap ik uit tot half 8. Ik zet tijdens deze wandeltocht trouwens bewust geen wekker, ik slaap tot ik vanzelf wakker word. Vandaag voelt het alsof ik héél laat ben, want ‘buurman hamer’ zit al aan het ontbijt en ‘buurvouw waterkoker’ doet al een handwasje! De tent is voor de eerste keer vochtig als ik hem wil inpakken. Het is trouwens ook de eerste camping zonder mieren of muggen!!

Een kletspraatje maken

Ik ontbijt met mijn complete inboedel bij de gemeenschappelijke ruimte, waar ik de aandacht trek van de opa van de camping. Hij heeft wel zin in een kletspraatje vandaag. Een andere vrouw schuifelt zich bij ons aan en zo ontstaat er spontaan een mooi gesprek. Na een tijd excuseer ik me dat ik nu echt weg moet. Als ik wegloop, vang ik nog net op wat die twee tegen elkaar zeggen: ‘Mooi hè?’ ‘Ja, prachtig’.

Halverwege

Iets verderop stuit ik op een Mariakapelletje. Op deze plek (die ongeveer halverwege de Walk of Wisdom ligt) steek ik een kaarsje aan. Er is ook een logboek voor pelgrims. Wat heerlijk om de verhalen van anderen te lezen! En een mooi moment om even stil te staan bij wat de tocht me tot nu toe gebracht heeft. Ik probeer dat samen te vatten in woorden. En nu staat het daar, op papier. Het is heel tastbaar opeens. Als ik na het schrijven even om mij heen kijk, zie ik dat Maria aan mijn voeten ligt terwijl ik schrijf. Ik zie ook dat op het altaartje Maria met haar hand naar mijn kaars wijst. Wauw, wat magisch dit. Het is echt een serene plek. Goh, ben ik echt al halverwege?

Het volgende stuk langs de uiterwaarden is warm en er valt onderweg weinig bijzonders te zien. Wel bijzonder is dat de wind me zo’n rustgevend gevoel geeft. Alles ruist op m’n pad. Ik loop in een prettige cadans. De lange stukken op de uiterwaarden richting Grave én de wind geven me de rust om in mezelf keren. Grave komt dichterbij en eigenlijk wil ik nog niet in een dorp zijn. Geef mij nog maar even de stilte. Bij een maïsveld ga ik zitten, schrijf een stukje en geniet van de wind. Op het terras krijg ik mijn volgende ringetje. Een zwart ringetje met de tekst ‘from the Grave’ erop. Galgenhumor.

Buiten Grave loop ik rustig de laatste kilometers richting het klooster. Het is een bizar contrast; links van me staan de aardappels te verpieteren door de droogte en rechts van me staat het water van de beek heel hoog! Zo hoog zelfs, dat ik het laatste stuk over het prikkeldraad moet klimmen, omdat m’n pad onder water staat.

Een sobere kamer?

In het klooster word ik warm ontvangen en krijg ik, naar wat ze zeggen, een sobere kamer. Hoewel, sober kun je het nauwelijks noemen. Ik heb zelfs een naamkaartje op de deur! En wifi, en katoenen lakens! Top man! Ik eet samen met de beheerder een warme maaltijd in de refter. Wat een mooie zaal! Na het eten doen we gezellig samen de afwas in de grote keuken, geweldig toch? En nu zit ik bij een zitje aan het water. Mooier kan het niet…

En het houdt niet op. De beheerder is namelijk van alle markten thuis; morgenvroeg om half 8 heb ik nog een stiltemeditatie met hem in de kapel. Ik heb er geen woorden meer voor… het is zo overweldigend.

7.30 meditatie

…Dat ik mag aanvaarden wat is,

mag vertrouwen wat komt,

mag loslaten wat was,

op adem mag komen ieder moment

niets bezittend ben ik vrij.

Loslaten, vertrouwen en vrij zijn. Kleine woorden met een grootse betekenis. Wat vatten deze woorden toch prachtig samen wat deze pelgrimage me tot nu toe gebracht heeft. De woorden en het verblijf in het klooster hebben een grote impact op mij. Het voelt dan ook als een soort kantelpunt in mijn reis. Ik ben bij mezelf gekomen, ik heb ervaren wat hierboven in die vier woorden is gevat, ik ben oké, ik ben aangekomen. Het voelt alsof mijn reis is voltooid, ik hoef eigenlijk niet verder.

Toch scheur ik me los te van dit memorabele moment en besluit ik dat ik de wandeling toch echt graag af wil maken. De Walk of Wisdom heeft de vorm van een vliegende vogel en ik wil dan ook beide vleugels van deze wandeling uitslaan. Het duurt alsnog erg lang voordat ik echt wegga en weg ben. Ik drentel en loop langzaam. Blijkbaar ben ik nog niet helemaal klaar voor het leven om me heen. Ik was graag nog even een dagje gebleven om dit gevoel vast te houden. Maar ik stap gestaag verder, het klooster langzaam achter me latend. Ik zet muziek aan en dat houdt de stilte nog even in mij.

Het Emmausklooster: het oudste klooster van de Kapucijnen, een orde geïnspireerd door het gedachtegoed van Franciscus van Assisi (1181-1226). Deze Franciscus zag namelijk alle mensen, dieren en zelfs de zon en maan als ‘broeders en zusters’.

“Franciscus, you’re my man”


Even voorstellen:

Mijn naam is Simone Venderbosch. Ik hou van wandelen, in m’n eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent.  Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.


Lees het eerste deel van de serie van vier hier.