Stilstaan bij… de Walk of Wisdom: de start (verslag van pelgrim Simone Venderbosch, deel 1 van 4)

,

Tekst & beeld: Simone Venderbosch

Mijn Walk of Wisdom begint op een ochtend in Nijmegen. De stad zuchtte toen nog zichtbaar na van de Vierdaagsefeesten. Er wordt druk gepoetst en er zijn veel mensen in de weer. Na een koffie op het terras, is de Stevenskerk open en kan ik me inschrijven als pelgrim. In een rustig kamertje neemt de dienstdoende man alle tijd om te luisteren naar waarom ik ga lopen, hoe lang etc. Wat een vriendelijke en leuke man, en wat mooi om even de rust te nemen voor de start. Bovendien krijg ik ook nog een kaarsje van het huis. Deze heb ik vervolgens in alle rust ontstoken en mezelf een goede reis gewenst. Na een foto met dé pelgrim in de kerk en een ferme, gemeende handdruk van de man, is het zover. Ik ga.

In het Valkhof park neem ik afscheid van mijn man en de hond. Ik pink even een traantje weg. De hond ook. Onderaan de trap hoor ik haar nog piepen. Even later is het geluid verstomd, zijn mijn tranen gedroogd en begint voor mij de reis. Ik kom gelijk op een mooi stukje, de Waalstranden. Er is geen enkele andere ziel aan het wandelen. Geef ze eens ongelijk… het wordt vandaag namelijk zo’n 40 graden.

Door de zinderende hitte

Bij de Bisonbaai aangekomen, heb ik m’n water al bijna op en loopt het in straaltjes langs m’n rug. Nog even door het warme droge gras en dan ben ik al bij restaurant Oortjeshekken. Net als ik een beetje ben opgedroogd, komt m’n zus eraan! Wat fijn om even samen te kletsen en te eten. Na een lange pauze nemen we afscheid. Ik slinger mijn rugzak om, stap uit de heerlijke koele schaduw en begeef me weer in de zinderende hitte. Er volgt gelijk een stuk door graslanden, pal in de zon. Om het leed wat te verzachten, maak ik mijn handdoek nat en leg ik hem in de nek. Dat helpt iets. Verder stop ik onderweg regelmatig voor een slok water, waarbij ik dankbaar voor elk zuchtje wind.

Na een paar kilometer komt eindelijk Persingen in zicht. Ik moet nog wel even langs koeien onder stroomdraad door. Dat was een hele opgave. Rugzak af, natte handdoek valt en zit onder zand, boekje valt ook, op de blote knieën onder draad door, geklungel om tas weer om te krijgen, tasje met waterfles zit vast om de heupband gedraaid en ik stap in een koeienvlaai. Gelukkig zijn er alleen de koeien die me ontspannen gadeslaan en me zien worstelen met de hitte en mijn bagage.

Verliefd op de camping

Ik ben moe, warm en de tranen zitten hoog. Gelukkig is de camping dichtbij en is er schaduw. Nog nooit heb ik zó verliefd en gelukzalig naar een oude koelkast, stopcontact en een zitje gekeken. En dan komt mijn zus ook nog met koel drinken! Oh, wat ongelofelijk fijn!  Ik heb de neiging om te gaan liggen en niks meer te doen. Na het voelen van het prikkende droge grasveld, besluit ik toch eerst maar in actie te komen. Daarop zet ik in alle rust de tent op (2 kromme haringen, de grond lijkt wel beton van de droogte), neem ik een douche en doe ik een wasje. Pompidom, het is hier zo rustig dat ik bijna in m’n blootje naar de tent loop om m’n toilettas te pakken. Bíjna hè.

Als ik ’s avonds bij mijn tentje zit, voelt het alsof ik vandaag een enorme overwinning heb behaald. Ik heb het uiterste uit mezelf gehaald en ik ben fysiek en mentaal een grens over gegaan, maar… de kop is er af. Enerzijds sta ik te popelen om het avontuur aan te gaan, maar anderzijds vind ik het ook heel spannend. Wat gaat deze bezinning mij brengen? Wanneer slaat alleen zijn om in eenzaamheid? Wat doe ik als het eenzame gevoel blijft overheersen? Dit is denk ik m’n grootste angst. Voorlopig moet ik echter eerst de strijd aan gaan met het warme weer.

Voetveer of martelwerktuig?

Als ik de volgende dag weer op pad ga, kom ik al snel bij het voetveer van Persingen. Ziet er heel idyllisch uit, maar merde, wat een martelwerktuig! Tergend langzaam gaat het en het kost heel veel kracht!

Aan de overkant heb ik al zoveel vocht verloren, dat er nauwelijks tegen te drinken valt! Bij Ubbergen gaat het bovendien al snel aardig steil omhoog. Bizar hoe droog het is! Dit stuk heb ik al vaker bewandeld, maar ik kende dit landschap nog niet in het geel. Na de eerste klimmingen, vraag ik me af wat ik toch aan het doen ben. Ik ben nu al drijfnat, mijn hoofd en lijf bonzen als gekken, terwijl ik toch echt pas een uur onderweg ben. Hier in de heuvels, merk ik goed hoe zwaar m’n rugzak is. Deze klim doe ik dan ook voetje voor voetje: tree omhoog, pauze, volgende tree, pauze. Zo intens, hier moet ik echt aan wennen. Normaal gesproken probeer ik het tempo erin te houden, maar dat is nu echt niet realistisch!

Iets verderop ga ik zitten. Even op adem komen en even bezinnen. Ik neem de insecten voor lief en luister naar het rustgevende gegraas van de koeien. Arme koeien, wat een vliegen. Ik zal het anders moeten gaan aanpakken, dit trek ik niet. Zeker niet met al dat gezweet. Ongelofelijk, wat ben ik veel kwijtgeraakt.

Verder dankzij persoonlijk hitteplan

De omslag komt uiteindelijk iets verderop. Ik zie daar twee oude dametjes met identieke ecru halflange broek en strohoed. Volgens mij zijn het zussen. Zij liepen zo lekker fit en blij, dat ze mij weer nieuwe energie geven. En dat had ik wel nodig. Na het vorige stuk van een uur had ik al het voetveer gehad, de hoge brug over de weg naar Beek en wat trappetjes en klimmingen. Al snel besef ik dat ik dit zo niet de hele dag ga volhouden. Mijn tempo moet omlaag en het aantal de pauzes omhoog. Daarop schakel ik terug naar een traag tempo, met eerbied voor mijn lichaam.

Mijn persoonlijke hitteplan doet wonderen. Lopen, water drinken, zitten, eten en alles langzaamaan doen. Afdrogen, water drinken en rustig verder. Het warme weer leert me weer een les. Ik moet me gewoon aanpassen. Hierbij luister ik naar mijn lichaam en zorg ik goed voor mezelf. Dit gaat me ook steeds beter af als op terrasjes pauzeer. Ik zorg er dan voor dat ik met koud water en, als het nodig is, een volle telefoon weer vertrek. Met een frisse mindset en aangepast tempo kan ik weer genieten. En er vált veel te genieten hier! Het landschap is zo prachtig!

Keerpunt na een week

Na deze start, volgen er nog wat warme, maar mooie dagen door het Reichswald, naar Groesbeek, was er een lieve, bezorgde buurman, moest ik één van de wandeldagen noodgedwongen inkorten, omdat ik me ziek voelde, was er Beethoven in een B&B en zinderende heide. Na een stille zaterdag volgen er echter weer de vertrouwde beproevingen, plezier en zoveel speciale momenten en ontmoetingen, tot ik dankbaar op de 7e dag aankom in Grave, bij het Emmausklooster.

De zevende dag, een keerpunt in mijn wandeling. In mijn volgende verslag, lees je hoe ik het ritme te pakken kreeg en er daardoor ruimte kwam voor een ander proces. Hoe lopen stilstaan werd.

Even voorstellen:

Ik ben Simone Venderbosch. Ik houd van wandelen, in m’n eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent.  Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.