Sneeuwwit stil: voor het eerst alleen op stap (pelgrimsverslag)

Helma Mollenkamp maakt van het begin af aan muziek voor de Walk of Wisdom samen met haar partner Ben Dirks (Duo Messingh). Helma heeft ondertussen zelf de route gelopen en schreef onderstaand verslag.

Ik had mijn starterspakket allang in huis toen ik in maart 2018 besloot te gaan lopen.

Ik heb het nodige meegemaakt de afgelopen 10 jaar, het was geen makkelijke tijd en ik was mijzelf een beetje kwijtgeraakt. Het moeilijkste voor mij is: voor mijzelf kiezen en grenzen stellen. Ik wilde allang gaan lopen, maar er waren steeds andere zaken die mijn aandacht vroegen. Ik besloot en nu kies ik voor mijzelf, startte met de voorbereidingen en regelzaken en ging toen eindelijk echt van start. Ik vond het een uitdaging en vooral ook spannend, want een aantal dagen in je eentje op weg, dat had ik nog nooit gedaan.

Ik vertrok vol goede moed, het was koud maar ik genoot vanaf de eerste stap. Zo leuk om vanuit je eigen stad via bekende paden te vertrekken. Op het Waalstrand kwam ik mijn eerste uitdaging tegen….oei daar stonden een paar hooglanders…diep ademhalen en rustig doorlopen, ik was blij en trots toen ik ze voorbij was. Bij Oortjeshekken mijzelf getrakteerd op koffie en in alle rust over het eerste stuk nagedacht. Vanaf daar doorgelopen naar Beek waar ik de eerste overnachting wilde doen (op de bonnefooi) maar het weer werd slechter, kouder en er vielen dikke natte regendruppels, nog net geen natte sneeuw. En daar was het voetgangerspontje….

En natuurlijk lag het aan de overkant! Vol goede moed begon ik aan het karwei om hem naar mij toe te trekken maar na een half uur, vol frustratie, helemaal verkleumd en in tranen was de pont nog geen halve meter mijn kant op. Helemaal verdrietig heb ik toen Ben gebeld; wat moet ik nu, ik weet het niet meer en hij kwam mij halen en heeft mij in Beek afgezet. Zo gek, ik kwam niet op het idee om een andere weg te nemen, en dan een stukje om te lopen, ik was finaal geblokkeerd. Nu weet ik inmiddels dat er meer wegen zijn die naar het eindpunt leiden, dat inzicht kwam later onderweg.

Ik heb heerlijk geslapen en ben de volgende dag met zon gestart en heb door het prachtige Filosofendal gewandeld, overal hoorde en zag ik vogeltjes. De eerste dag heb ik veel lopen denken, de 2^e dag heb ik al veel meer rondgekeken en ben ik minder in mijn hoofd bezig geweest. Toen ik bijna de grens over ging richting Kranenburg, begon het te sneeuwen, met flinke wind dus het leek wel een klein sneeuwstormpje. Ik was goed ingepakt en had het niet koud en vond het wel heel bijzonder, normaal gesproken was ik niet gaan wandelen maar de wind die om je oren giert en sneeuwvlokjes die je verblinden, het werkte voor mij wel rustgevend. En toen ik eindelijk (want het was toch ook zwoegen) in de luwte van het bos kwam werd ik verrast door de stilte… een klein wit sneeuwlaagje en een roodborstje op mijn pad…  adembenemend.

Vervolgens aangekomen bij de Draisine, tijd voor koffie en een leuke ontmoeting met een andere pelgrim. Vervolgens besloten om door te lopen naar Milsbeek door het Reichswald. Dat was een spannend tochtje, het had pas gestormd en er lagen overal om gevallen bomen op de paden, ik moest klauteren en klimmen, bekaf was ik. En het waaide nog steeds en ik hoorde alle bomen kraken en kreunen, ik moest mijn weg vinden op de kaart en het was behoorlijk donker in het bos, spookachtig zelfs maar op het hoogste punt stond een bankje en keek ik uit over de stille wereld en werd daar zelf heel stil van, wat kan je genieten als je je ervoor openstelt, zo een mooie ervaring…

Mijn weg vervolgd, met grote blaar op mijn teen, verder geklauterd over bomen en nadat ik het bos achter mij liet, erwtensoep bij “de Diepen” gegeten. Ik heb daar verschillende telefoontjes gepleegd maar kon nergens een overnachtingsplek te vinden. Toen maar weer Ben gebeld en in Nijmegen geslapen en de volgende morgen weer gestart bij “de Diepen”. Voor mij kwam toen het mooiste stukje van de tocht, de zon begon te schijnen en ik kreeg het zelfs zo warm dat de jas open kon, en ik zag weer overal vogeltjes. Het gebied was heel herkenbaar want ik heb daar vroeger met mijn moeder veel gewandeld. Het was volop genieten met een leeg hoofd.  

Bij aankomst in Molenhoek heb ik besloten om van de route af te wijken omdat ik bij mijn vriendin in Malden ging slapen. Geleerd van de eerste dag; er zijn meer wegen om jouw WOW te lopen. Bij Petra aangekomen kwam ik letterlijk en figuurlijk in een warm bad. De volgende dag door de Hatertse vennen gelopen, het geboortegebied van mijn moeder, heel bekend en toch heel anders als je alleen loopt. Ik heb ervaren dat wandelen in je eigen tempo en alles tot je laten komen heel fijn is. Het weer bleef ook de komende dagen mooi en ik wandelde langs bekende en onbekende paden.

Halverwege de tocht staat de Mariakapel, daar heb ik de tijd genomen om wat over mijn wandeling en mijzelf op te schrijven, een ontroerend moment van bezinning en ook hier scheen de zon door het glas in lood op mijn gezicht. Daarna doorgelopen naar Grave en de volgende dag via Keent, een prachtige route, naar Ravenstein. Hier moest ik stoppen omdat de knobbel aan mijn voet protesteerde, verdrietig ging ik naar huis maar thuis op de bank heel tevreden en gelukkig over dat wat ik gevonden had tijdens de tocht; een stuk verwerking en acceptatie van wat gebeurd is de afgelopen jaren, trots om het alleen te kunnen, genietend van de dingen die mijn moeder mij geleerd heeft; oog voor de natuur en bovenal voor het eerst meer rust in mijn hoofd en een stukje van mijzelf teruggevonden. Ik ga sindsdien regelmatig een stuk alleen lopen en het doet mij goed…. En dat laatste stuk van de route dat komt nog wel.

Helma Mollenkamp

bovenste foto en veerpont: Paul Spierings