Voorbereid op pad met een pelgrimcoach

, ,
Vertrekceremonie
Vertrekceremonie Walk of Wisdom, door Yolanda van Diepen

De eerste dag ontbeerde ik nog het lef om tegen mensen die me aanspraken te zeggen dat ik met een reden liep. Maar de derde dag – notabene tegen twee mannen! – flapte ik het eruit: ik loop voor de liefde.

Laura van Vliet (40) liep tussen kerst en oud op nieuw de Walk of Wisdom om na een verwarrende tijd meer klaarheid te krijgen. Voor en na de tocht zocht ze ondersteuning van een coach: Lidia van Engeland.

Door Damiaan Messing. Foto's onder Laura. Omwille van de privacy is de naam van Laura fictief.

Liefdesverdriet

Laura: “Mijn aanleiding om te gaan lopen, was liefdesverdriet. Ik had intens verdriet dat de “grote, ware” liefde van mijn leven op een teleurstelling was uitgedraaid. We pasten zó goed bij elkaar en het klikte ook zo goed met zijn kinderen. Maar het werkte niet. Toen ook mijn baan niet helemaal goed voelde en een nieuwe relatie stuk liep, kreeg ik het gevoel alsof ik overal steeds de verkeerde keuzes nam. Ik wilde mijn innerlijk kompas terugvinden. “

Het toeval wilde dat ik met die nieuwe relatie in de omgeving van Nijmegen had gewandeld. ‘Hé, lopen jullie de Walk of Wisdom?’ werd ons gevraagd. We kenden het pad niet, maar nadat de relatie uit ging, dacht ik: ik moet daar iets mee. Ik ging op jullie site kijken en het voelde meteen goed. Ik wilde tijd om bij mijzelf te komen om van daaruit opnieuw keuzes te maken.”

Damiaan: “Je bent een van de eersten die daarbij een coach inschakelde, waarom deed je dat eigenlijk?”

Laura: “Ik wilde vrijuit praten zonder dat mijn moeder een nacht lang wakker zou liggen of een vriendin zou gaan huilen. Een coach kijkt onbevangen met je mee, terwijl je omgeving er juist helemaal in zit. Ik dacht: ik gun mezelf dat.” [Breed glimlachend:] “Ik zou iedereen dat gunnen.”

Coach Lidia: “Ik denk dat veel pelgrims juist een drempel ervaren.”

Laura: “Vanuit mijn werk had ik al ervaring met coaching rond leiderschap dat ik het als een investering kon zien. Ik heb er veel aan gehad. Dat is ook de reden dat ik ja zei tegen dit gesprek: ik denk dat meer pelgrims hier iets aan kunnen hebben.”

De voorbereiding

Laura had twee keer een afspraak bij Lidia: voor en na de tocht. Tussentijds hebben ze een keer gebeld, maar dat was eigenlijk overbodig.

Coach Lidia: “Je hebt je goed voorbereid en je afgevraagd: wat heb ik nodig om deze wandeling fijn te lopen?” Laura: “Jij hebt me daarop geattendeerd! Goh, ga afbouwen, spreek dagen vantevoren minder af. Een leeg weekend.”

Damiaan: “Begon je tocht in dat lege weekend?”

Laura: “Nee. Mijn tocht begon op het moment dat ik besloot om te gaan lopen. Ik ben altijd ‘on the move’ en kan slecht stil zitten. Mijn besluit om te lopen, zette dan ook een heel proces in gang. Ik ging verhalen lezen op jullie website en facebookpagina. Ik was nieuwsgierig en vroeg me af: wat kan ik verwachten?”

Coach Lidia: “Je deed wat je graag wilde doen.” Laura: “Ja, door het besluit om de tocht te gaan doen, moest ik het voor mezelf ook mogelijk maken. Ik moest me aanmelden. Ik kreeg een startpakket met een gedicht dat me raakte. Die week ging ik dingen opschrijven. “

Coach Lidia: “Dat is mijn tip voor iedereen die gaat lopen: laat het op je inwerken. Ga er eens met iemand over praten, om in te dalen. “

Laura: “Ik ben van het typetje veel prikkels en richtingen, maar ik wilde gevoel krijgen waar het naar toeging.” Coach Lidia: “Er speelde zoveel en Laura probeerde het allemaal een plaats te geven: één dag lopen met als thema de grote liefde, één dag over haar nieuwe vriend, één dag voor haar baan…” [Ze kijkt plagend naar Laura] “Ik zei tegen haar: Laat die mannen toch thuis!”

Samen gingen ze op zoek of ze alles konden terugbrengen tot één thema.

Engel door Huub en Adelheid Kortekaas

Waar zit je eigen ik?

Laura: “Tijdens het lopen was mijn vraag: waar zit mijn eigen ik?”

Coach Lidia: “We hebben daar tijdens ons coachingsgesprek een vertaalslag van gemaakt: Hoe kun je die vraag lopen? Hoe ervaar je jezelf tijdens de wandeling? Niet verstandelijk, maar in de beweging van het wandelen.

Interessant is dat juist de praktische voorbereiding van de tocht hier veel nuttige informatie voor gaf. Laura: “Ik had eerst 25-30 kilometer per dag in mijn hoofd. Ik dacht: Kom Van Vliet, je bent gezond, je bent toch geen oud wijf!” Coach Lidia: “Dan ben je dus een groot deel van de dag bezig om op tijd in de herberg te zijn. ” Laura: “Dat heb ik dan ook los gelaten.”

Coach Lidia:“Veel mensen komen ergens in terecht, niet alleen bij de voorbereiding op zo’n tocht. Maar al je normen hoe je iets moet doen: kijk daar even naar. Waar gaat de controle over? Kun je openstaan voor wat je tegenkomt? Ik zeg dan: doe eens lief! Maak het jezelf niet zo moeilijk. Geniet van het hotel of het restaurant. Er gebeurt toch wel wat er moet gebeuren”.

Laura: “Ik heb me dat advies onderweg goed herinnerd. Ik kwam al vroeg een bankje tegen en hoorde mezelf zeggen: Van Vliet, je bent net bezig: doorlopen. Maar ik ben tóch op dat bankje gaan zitten. Het was een mooi bankje met uitzicht. Door het bankje groeide een boom in een speciaal daarvoor gezaagd gat. Het was tussen kerst en nieuw en toen ik omhoog keek, zag ik aan een tak van die boom een engeltje bungelen, gemaakt van stro. Daar gaat je hartspier toch van ontspannen, dan voel je je toch gezegend!”

De coaching werkte op die manier goed voor Laura: “Het waren toch de woorden van Lidia waar ik tijdens het lopen aan dacht en die me op een zachte manier stuurden. Waar zit mijn eigen ik? En dan haar antwoord: ‘Dat weet je als je het voelt.'”

Coach Lidia: “Dat gevoel is ook je kompas. Het was een vorm van krachtcoaching: je gaat naar een ervaring waar je je heel krachtig voelde. Een sleutelmoment. Je kunt naar dat gevoel terug.”

VERRASSENDE WENDING

Laura: “Het voelen is inderdaad terug gekomen. Ik heb vier dagen gelopen en na die vier dagen moest ik sterk aan de nieuwe relatie denken met wie ik ooit toevallig op het pad was beland. Goh, dacht ik, wat zou het fijn zijn als hij hier was. Ik wilde hem bellen, maar dacht: doe ik daar wel goed aan? Mag dit wel van Lidia? Het was niet het plan: laat die mannen toch los!

Ik ben een pils gaan drinken in een kroeg waar ik aan kwam. Ik was al behoorlijk bij me zelf. Nog meer alleen lopen, was meer van hetzelfde, besefte ik. Ik ben waar ik moet zijn. Daarna heb ik hem gebeld. Hij kwam meteen en we hebben twee dagen samen gelopen.”

“Een van de eerste dingen die me bij het samen lopen opviel, was toen we bij de boom kwamen waar je een lapje aan kunt hangen met iets dat je achter je wil laten. Ik besefte dat ik niets om in de boom te hangen had. ‘Heb jij nog iets om in de boom te hangen?’ vroeg ik Johan. ‘Nee.'”

Toen zijn we verder gelopen. Het regende een beetje en we schuilden bij het kapelletje in Alverna, precies halverwege de route. Daar zagen we een logboek van de Walk of Wisdom. We wisten niet dat het daar lag en hebben er een tijdje in gelezen. Daarna heb ik een kaarsje opgestoken: “Vanaf hier loop ik samen met Johan”. Op oudejaarsdag hebben we zo ons verkeringsritueel gehad.”

Zo werken rituelen?

Ik vertel Laura dat ik het mooi vind hoe haar tocht inhoud kreeg door daar in de vorm ruimte voor te maken. De wonderlijke momenten en de verbondenheid met haar vriend had ze tevoren niet kunnen regelen, ze ontstonden.

Laura antwoordt dat dit de kracht is van rituelen. Laura: “Ik ben niet gelovig opgevoed, maar kan wel de meerwaarde zien van diegenen die wel geloven en bijvoorbeeld voor het eten bidden. Een natuurlijk moment op de dag om bij een diepere laag van jezelf te komen. Voor mij werkte deze pelgrimage zo. De symboliek, de mooie natuur. Als je vroeger bij de kerk was, had je misschien de ouderling met wie je eens kon praten, nu had ik Lidia. “

Coach Lidia vult aan: “Ik heb wel eens het idee om in organisaties een mobiele biechtstoel neer te zetten. Als een plek om te vertellen wat er aan de hand is. Ik zie soms zoveel negativiteit in organisaties. Dan vertrouw je daar iets van toe op die biechtstoel en het is klaar. De rituelen uit de religie hebben geen vervolg gehad.

Laura: “In de Stevenskerk nam een vrijwilliger mij aan het begin van de tocht mee naar de uitgang: daar is de route. Nee, dacht ik, ik wil nog een kaarsje opsteken. Als ik in een kerk kom, steek ik meestal kaarsjes aan, voor mijn oma, voor… noem maar op. Het was kerst, er hingen overal kerstspullen, er stond een mooie stal. In de stiltekapel ben ik even gaan zitten.”

Zonder dat ik het verwachtte, heb ik daar een kaarsje aangestoken voor mijn ex. Ik zei: ‘God, ik weet niet of je bestaat, maar ik laat Martijn hier bij je achter.’ Voor mijn gevoel rust het daar nog steeds. Ik heb al die dagen niet meer aan hem en de jongens gedacht. Zo werken rituelen dus!

Het was soms ook gewoon ruk

Laura: “Laat ik eerlijk zijn: het was soms ook gewoon ruk. Dan zat ik ’s avonds alleen op de kamer of had ik me verheugd op een restaurant en was die dicht! En later kwam ik in een restaurant te zitten tussen twee families, de vrouw was vol trots op haar kinderen, terwijl ik daar in mijn eentje zat, ik vrouw van veertig, geen kinderen…. ik kon wel janken.”

Toch waren die gevoelens van eenzaamheid de tocht waard. Laura: “Ik zit vol met oordelen, maar ik ben op de tocht opener en vertraagder geworden. Zo was ik bij een B&B in Duitsland, de mensen deden alles voor me. In die kou van december is een thermoskan met heet water essentieel, je kunt er alles mee doen: noedels, koffie. De eigenaresse haastte zich om water te koken tot ik zei: ‘ik heb de tijd’. Ik legde een hand op haar arm, ze ontspande meteen. Goh, dit is dus het gevolg op anderen, dacht ik, tijd voor je zelf is ook tijd voor de ander. Ik maak het gebaar nu vaker.”

Laura: “Ik zit nu weer in de goede energie: behalve de hernieuwde relatie heb ik sinds een half jaar een leuke nieuwe baan. Ook ben ik door de tocht gaan nadenken hoe ik mijn innerlijk leven vorm kan geven. Ik ben niet gelovig, maar het is fijn om een tijd of plek te hebben om daarbij stil te staan.

Lidia van Engeland
Coach Lidia van Engeland

Lidia: “Zo’n coaching raakt mij ook. Als de ander oppert waar hij of zij mee bezig is, kom je bij de onderstroom die mensen met elkaar verbindt. De ander geeft je een inkijkje en ik ben blij als daar iets gebeurt. Filosofe Joke Hermsen noemt dat ‘Cairos’: beleef de tijd. Als de tijd voor even breder wordt dan de doelen die we ons stellen. De wereld heeft zo veel te bieden.”

Lidia van Engeland is een pelgrimcoach met wie we samenwerken. Ze heeft de route ook zelf gelopen. Meer hierover.