Ivanhoe!

Vorige maand viel ik in als de ‘Stevenspedel’, degene die onze eigentijdse pelgrimslauden Zie de zon! in goede banen leidt. Op de eerste zaterdag van de maand ging ik iets na zonsopkomst gekleed met een brokaat blauwe mantel, chique wandelstok en moderne bolhoed voorop bij een ceremoniële omgang door de Nijmeegse Stevenskerk (1273). De omgang leidt naar de bijzondere uitgave van het getijden- en pelgrimsboek Seizoenen van het Leven, waar een speciaal uitgenodigde ‘voorlezer van dienst’ een beschouwing uit voorleest.

Het was leuk om de ceremonie een keer te mogen begeleiden, maar ook een beetje vreemd. Ik draag zelf nooit een bolhoed of brokaat blauwe mantels, zeker niet ten overstaan van een groep. De mantel verwijst naar de Middeleeuwen – de tijd van de drie Nijmeegse gebroeders van Limburg, door wie Seizoenen van het Leven is geïnspireerd.

Op driekwart van de omgang hield ik halt om met aandacht de bijzondere uitgave van Seizoenen van het Leven uit zijn bekisting te tillen. Van de uitgave bestaat slechts één exemplaar en het bevat alle originele kunstwerken die in de populaire editie in reproductie staan. Het prijsverschil is navenant: de populaire editie kost €19,95 en de bijzondere €15.000,-!

Zo’n bijzonder boek pluk je niet zomaar uit de kast. Vandaar deze maandelijkse bezinningsceremonie erom heen. Het boek staat in een op maat gemaakte bekisting in de Stevenskerk náást het grote beeld van ons symbool Pelgrim. Slechts één keer per maand slaan we een pagina om – bij de pelgrimslauden. Welke pagina dat is, wordt bepaald door de ‘voorlezer van dienst.’ Dat was dit keer Manja Bente, mede ontwikkelaar van de Walk of Wisdom. Ze koos een beschouwing van Leyla Cakir, de eerste vrouwelijke voorzitter van een moskee in Nederland.

Het was de pelgrimslauden van juni en we waren er dus vroeg bij (05.34u). Maar net als andere keren verbaasde ik me hoe licht het al is als je rond zonsopgang naar buiten gaat. Het is een mooi en zacht licht. De sfeer in de verlaten, oude kerk voelde als het rijk van Doornroosje waar alles en iedereen wacht om te worden wakker gekust. Wij waren die kus: onze voetstappen die door de hoge ruimte galmden; mijn stok tikkend op de grond, Manja die haar stem verhief om te spreken.

Na de overweging stonden we voor de grote ramen van de kerk stil om naar het opkomende zonlicht te kijken. Eenmaal buiten kreeg ik de geest en bood aan om in vol ornaat als Stevenspedel een pelgrim te begeleiden over de eerste 700 meter van haar tocht. De straten waren uitgestorven op een enkele nachtbraker na en een paar marktkoopmannen die verderop hun kraampjes opbouwden. Een groep musjes rolde kwetterend door de lucht om niet veel later weg te tuimelen in de weelderige klimop van een muur. Bij het Valkhofpark zwaaiden Manja en ik de pelgrim uit.

Op de weg terug naar de kerk passeerden we een kraampje, waarvan de koopman blij verrast naar me opkeek. Hij zwaaide: “Ivanhoe…!.”

Volgende pelgrimslauden zaterdag 3 augustus, 06.31u: agenda
Meer over Seizoenen van het Leven: een hedendaags getijden- en pelgrimsboek: link.