Zwijgzaam samen voortzwoegen – verslag van Erica en Richard Lichtendahl (pelgrim 2606 en 2607)

Mijn vrouw Erica en ik hadden sinds een jaar of vijf geen trektocht van betekenis meer gemaakt en langzamerhand ontstond het plan om nog eens een pelgrimage met rugbagage te maken. Omdat wij al meerdere keren in Frankrijk en Spanje hadden gelopen met einddoel Santiago, wilden wij nu wat dichter bij huis blijven. 

Lees hier het verslag van Richard en Erica Lichtendahl uit Den Haag.

Zo lieten wij ons deze keer inspireren door de publicaties over de ‘Walk of Wisdom’ in de Jacobsstaf, een periodiek van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Wij wilden het ‘pelgrimsgevoel’ in Nederland beleven in de vorm van een ‘rondwandeling’, zonder lastige voorbereidingen, heen- en terugreizen. Met het toenemen van de jaren merk je toch dat je krachten verminderen of je dat nu leuk vindt of niet. Het was nu zaak om onze rugzakken met nog meer zorg dan anders te pakken, zodat wij qua gewicht op 6 kg (Erica) resp. 7,5 kg (mijzelf) uitkwamen.

Onze auto konden wij in een parkeergarage in Nijmegen kwijt en zo begonnen wij meteen de dag van aankomst aan onze tocht. Wij hadden daar 8 dagen voor gereserveerd, wat ons op een gemiddelde van zo’n 17 km per dag kwam. Dat moesten wij als min of meer ongeoefende wandelaars aan kunnen. Wij beschouwden onze dagelijkse wandeling van een uur met onze hond in de duinen van Kijkduin niet als een echte voorbereiding, maar wel voldoende om ons plan uit te voeren. Na ons gemeld te hebben in de Stevenskerk bij dhr. Rens,die ons vriendelijk ontving en enige formaliteiten te hebben vervuld, konden wij vertrekken.

Het pelgrimsgevoel kwam al na korte tijd over ons. Het zwijgzaam samen voortzwoegen over niet al te gebaande bospaden en landweggetjes. Het genieten van de prachtige natuur onderweg. Het overvloedige zweten. De rust van de omgeving met nagenoeg geen geluid van druk verkeer. Inde verte opdoemende kerktorens, die schijnbaar maar niet dichterbij lijken te komen en elke keer de laatste kilometers van de dag, die altijd weer even zwaar aanvoelen. Ook betrapte ik mij de eerste dagen weer op het bekende gevoel van irritatie: “Moeten wij weer zo nodig?” en: “Kan ik er beter niet mee stoppen in plaats van door te gaan met dit doelloze gezwoeg?” Deze gevoelens waren mij van eerdere trektochten bekend en ik gaf er dan ook niet aan toe, maar probeerde mijzelf af te leiden door aan andere dingen te denken en meer om mij heen te kijken.

Ik overdacht ook regelmatig wat ik in de laatste decennia aan wijsheid gewonnen had en de balans sloeg maar een weinig in mijn voordeel door. Het is verbazingwekkend hoe vaste patronen je psyche bepalen en hoe moeilijk het is om jezelf werkelijk te blijven vernieuwen. Om elke ochtend op te staan met het gevoel dat alles nieuw en sprankelend is in plaats van je in je vaste routines mee te laten voeren. Ach ja, een mens is maar een mens,nietwaar?
Tijd genoeg onderweg ook om beiden onze recent overleden jongere broers te gedenken en te memoreren hoe betrekkelijk het leven is en hoe je ondanks alles, weer wordt gegrepen door de waan van de dag.

Wel bedachten wij ons gelukkig te mogen prijzen met gezonde kinderen en kleinkinderen.

De eerste vier bed & breakfast adressen uit het routeboekje hadden wij van tevoren besproken en de ontvangst en de faciliteiten waren prima. Vooral het bakhuisje van Machteld was bijzonder en wij werden daar vriendelijk ontvangen met een behaaglijk brandende houtkachel. Dat kwam goed uit want het was vochtig en kil die dag. Daarna moesten wij iets meer improviseren. Bijvoorbeeld dat wij na een hele dag lopen 2,5 km van de route af moesten om in Velp bij motel Koolen een onderkomen te vinden. Nota bene op Erica’s 72-ste verjaardag, liepen wij de hele dag in de regen. Ondanks onze regencapes, kwamen wij toch door nat aan. Om onszelf te troosten vierden wij ‘s avonds haar verjaardag, bij gebrek aan een wat feestelijker eetgelegenheid, in het nabijgelegen pannenkoeken-restaurant. Gelukkig waren daar wel naast de vele soorten pannenkoeken ook lekkere slaschotels verkrijgbaar.

De z.g. ‘vogelringetjes’ die wij aan de leren veters om onze hals droegen, kregen wij bij de in het wandelboekje aangegeven adressen. Dit waren meestal horecagelegenheden, die ons zeer van pas kwamen voor een kop koffie ’s ochtends of thee in de middag. Wij hadden geen moeite deze te vinden op één keer na, vlak voor het plaatsje Ravenstein, waar wij er niet op bedacht waren, dat vlak voor aankomst in deze plaats, ook nog een adres moest worden bezocht.
Overigens voelden wij ons erg thuis in dit mooie, historische plaatsje, waarin wij ons in stadsherberg De Keurvorst lekker lieten verwennen met een heerlijk diner en een uitstekende kamer.

Bij terugkomst in de Stevenskerk werden wij uiterst vriendelijk ontvangen door de koster, die ons in het getijdenboek bijschreef en ons van een bijzonder mooi stempel voor in het routeboekje voorzag. Wij hoorden daar ook dat inmiddels ruimschoots het getal van 3000 deelnemers was overschreden. Wij hadden lagere nummers, n.l. 2606 en 2607, omdat wij ons plan om in het voorjaar te lopen wegens onvoorziene familieomstandigheden niet hadden kunnen uitvoeren.

Al met al hebben wij een mooie tocht gehad. Contacten met andere langlopers onderweg hadden wij nauwelijks. Omdat Erica van ons beiden het meest contactueel is aangelegd, vond zij dat belangrijker dan ik. Dat werd gelukkig gecompenseerd door ervaringen uit te wisselen met diverse logementseigenaren,die vaak ook fervente wandelaars en/of natuurvrienden bleken te zijn.

Wij kunnen deze tocht aan een ieder die wandelen wil, aanbevelen.