Lopen in vertrouwen (pelgrim Wil Kouwenberg)
‘Het universum regelt de details’ is een van de zinnen die ik meedraag in mijn leven. Ook gedurende mijn Walk of Wisdom. Een cadeau aan mezelf uit dankbaarheid dat ik weer kon lopen na een heftige periode van veel complicaties na een val. Maar ook de behoefte deze walk te lopen als respect en eer aan mijn leven, mijn leven precies zoals het was en is.
Op pad op Hemelvaartsdag
Ik vertrok op hemelvaart met de bedoeling om op mijn 73e verjaardag weer binnen te komen. Twaalf dagen die ik hard nodig had om met behulp van mijn ‘stokken’ de benodigde afstand te realiseren. Ik ging het aan en was bereid het op te geven als ik mezelf bleek te overvragen… Van te voren regelde ik slaapplaatsen want die onderweg regelen zouden me te veel spanning opleveren.
Vol goede moed op weg in het vertrouwen dat ik geleid werd. Er waren twee afstanden waarvan ik wist dat ze te groot waren en waar ik een oplossing voor moest vinden. Niet wetend nog dat dit al voor me ‘geregeld’ was door het universum!
Toen ik aankwam bij het eerste logeeradres bleek het overboekt. Moe, bezweet en teleurgesteld hoorde ik het aan. Hier had ik zo graag geslapen als herinnering aan vroeger… Hoe kon dit? De eigenaar zei: Laten we ons daar niet mee bezighouden en het oplossen. Dat gebeurde en na het krijgen van een maaltijd en na verschillende telefoontjes werd ik door een van zijn personeelsleden naar het volgende dorp gebracht. Ondanks de teleurstelling voelde de vriendelijkheid als een engel, en ik realiseerde me verwonderd dat het probleem van het eerste te lange traject voor de volgende dag hiermee was beslecht…
Schrijven vanuit mijn hart
Enkele dagen later zat ik in de Mariakapel en vond het boek met de engel van de Walk of Wisdom met de uitnodiging tot schrijven. Ik besloot het niet te doen, het was nog nieuw, had moeite daar als eerste in te schrijven. Op het laatste moment pakte ik het boek toch en schreef vanuit mijn hart. Ook een bemoediging en aanmoediging aan de pelgrim na mij om zich niet te verzetten tegen wat dan ook…
‘s Avonds in het klooster hoor ik dat de volgende pelgrim had gevraagd of de vrouw die eerder arriveerde Wil heette. De gastvrouw moest mij zeggen dat mijn woorden haar erdoorheen gesleept hadden. Hoezo niet schrijven…! Zij was het die nu mijn blaren doorprikte waar ik zelf niet bij kon.
De een na laatste dag kwam ik uitgeput bij mijn slaapadres en weer: de herberg is vol. Foutje!
Hier geen vriendelijkheid, zoek het maar uit. Ik sjokte terug naar het dorp, niet boos, niet in paniek maar verwonderd, wat kreeg ik nu weer aangereikt in die aardige details van hierboven?
Ik wilde alleen maar een bankje, een muurtje, een stoel, schaduw. Dan geeft mijn telefoon een piep, op de een of andere manier heb ik mijn telefoon binnen handbereik op dit moment. De reizigster die ik dankzij mijn schrijven had leren kennen, stuurt een juichkreet; nog 7 km en dan ben ik er! Gaat het met jou goed? Ik app dat ik net hoor dat ik geen bed heb… Vijf minuten later biedt ze aan op de camping waar haar vriend verblijft te vragen of ze plek hebben op de B&B daar.
Twintig minuten later stopt de auto van de vriend en ik zeg gekscherend: mag ik met deze onbekende mijnheer mee? Hij reageert met: ik ken jou wel al een beetje… Hoezo, is mijn vraag.
Hij vertelt dat zijn vriendin zo geraakt was door mijn woorden, geschreven in de kapel, dat ze een foto van de tekst nam en die doorstuurde naar hem. Ik ben perplex en vraag me af wat ik in godsnaam geschreven heb. Maar voor de tweede keer heb ik een bed en is mijn probleem voor het tweede te lange traject opgelost.
Dankbaar glimlachen
Ik kan niet anders dan dankbaar glimlachen en realiseer me dat ik door niet boos te zijn en niet in paniek te raken de piep van de telefoon gehoord heb! Het Universum heeft me weer laten zien: vertrouw me. Ik voel me geleid en gesteund door vele engelen op mijn pad. Blij dat ik ze kon herkennen en aanvaarden.
Soms zag ik niet direct dat het engelen waren, verpakt in lastige situaties.
Soms miste ik ook de herkenbare engelen op palen en wegen en verwaalde ik even.
Maar elke keer opnieuw kwamen ze in beeld.
En ik die niets had aan het kompas aan mij gegeven, die geen kaart kan lezen en maar met kleine stapjes voortging. Ik heb het gehaald!
Met dank aan alle soorten engelen op mijn pad, deze walk is voltooid. Mijn grote levenswalk is ook bezig aan de laatste etappe, ik weet niet hoeveel kilometers nog, hoeveel vinden en dwalen, maar de engel van de Walk of Wisdom blijft op mijn netvlies als symbool!!
Wil Kouwenberg
