‘In ongeborgenheid gaan nieuwe deuren open’ (Lucy van Norel, pelgrim 1011)
Hoe ontroerend om onder een haag zingende mensen door te lopen als start van het lopen van de Walk of Wisdom… En het is een grote haag van mensen: mijn vertrek is de afsluiting van een feestelijk samenzijn ter gelegenheid van het vertrek van de 999e pelgrim van dit geweldige initiatief!
Daags voor mijn vertrek lees ik een gedicht waarin ik geraakt word door een zin:
“…..want het pad dat jij zult lopen | verspreidt meer licht | dan je ooit had durven hopen…”
En daarmee ga ik op pad, mijn pad van groeien in wijsheid en liefde voor het leven…
De engelen die de route van dit pad markeren, zijn niet de enige: op de een of andere manier vallen mij steeds ‘engelen’ toe in de vorm van teksten of gedichten. Ik gebruik ze om die ene zin te onderzoeken, mijzelf te bevragen, wat lopend sowieso makkelijker gaat voor mij. Ook lijken bijvoorbeeld de verschillende gezichten van het winterse landschap mij antwoorden aan te reiken…
Ergens in die dagen lees ik een tekst: “Het wezen van de tijd is verandering. Eeuwig voortdurende verandering. … Loslaten is iets anders dan achterlaten. Vasthouden is iets anders dan weigeren om verder te gaan. Loslaten is toestaan dat wat er was in je doorklinkt, terwijl je verder gaat. Vasthouden is toestaan dat je verder gaat, terwijl wat er was eeuwig in je zal nagalmen.”
Op deze tekst kan ik wel een aantal kilometers lopen… En onderwijl kijk ik met een hernieuwde blik naar een voor mij vrij bekend landschap, waarbij ik me vaak laat verrassen door voor mij nog onbekende, dus onbetreden paden: mooi hoe dat samenvalt, die binnen- en buitenwereld…. Zó rijpt, al lopend over het levenspad, meer inzicht over wat mij deze tocht bezig houdt….
In de laatste wandeldagen komt onderstaand gedicht van Hans Stolp op mijn pad, en daarmee lijkt de cirkel van mijn thema en gedachten hierover weer rond….
Durf het oude los te laten
Verlaat je moeder-vaders huis
In ongeborgenheid gaan nieuwe deuren open
Die het leven je wijzen zal
De vrouw van Lot,
zij kon het niet
Zij bleef verlangen naar het oude
maar verloor daardoor zichzelf, versteende
Alleen wie los kan laten
wie en wat haar/zijn houvast was
wie ongebaande wegen gaat
zal vinden waar het echt om gaat
Toekomst laat zich niet in oude vormen persen
zij ontvouwt zich stralend
voor wie los is van wat was……..
Zó wordt toekomst een gestalte van licht
Hans Stolp
Lucy van Norel (pelgrim 1011), december 2016-februari 2017
