Een weg zonder doel

Ik weet niet hoe het met u zit, maar de laatste weken word ik soms overvallen door somberheid: er lijkt zo veel verdeeldheid en zo weinig bereidheid naar elkaar te luisteren. Woorden worden verdraaid als het zo uitkomt en de eerlijkheid en het algemeen belang verliezen het van het resultaat en het eigen belang. Wat zou ik me nog inspannen voor een pelgrimstraditie rond verbinding en verdieping, rust en bezinning?

Als ik zo denk, ontsnapt me de inspiratie en val ik stil. Ik zit in een vertrouwd huis te schrijven en herken de geluiden om me heen – de buurvrouw boven, de auto op straat. Maar ze lijken op afstand te staan, los gezongen van de grote verbanden die ik eerst zag.

Wat me verrast: ik vind deze melancholie of beter nog rouw – verfrissend. Plots bevind ik me in het zo vaak bezongen nu, het moment dat op zich zelf staat onafhankelijk van een doel erbuiten. Hetzelfde gisteren, op de fiets door de stad: ik herkende de straten, maar keek door de beelden van mijn herinnering heen. Alsof ik er niet werkelijk woonde, maar slechts op doortocht was. Dat zijn we natuurlijk allemaal op deze wereld: op doortocht.

Ik projecteer plannen op de wereld en als de plannen zijn uitgevoerd – gelukt of niet – doe ik hetzelfde met mijn herinneringen. Maar onder al het ‘ik’ van mijn herinneringen en plannen ligt een veel grotere wereld. Een wereld die zich opent als ik uit mijn hoofd en de groef van mijn routine stap. Uit de kaders van mijn gedachten springen de vormen en kleuren van de dingen zoals ze op dit moment zijn.

Ik loop dit pad in mijn leven niet omdat het ergens uitkomt, maar omdat het mij betekenis geeft nu – en het is uit die verbinding dat ik wil werken.

Damiaan

Afbeelding: Marjoke Schulten, Constellatie – de reis. In: Seizoenen van het Leven, een hedendaags getijden- en pelgrimsboek