Een ‘walk of wisdom’ in de praktijk
Het eerste deel van de Walk of Wisdom wordt geopend op 21 juni op een route van 136 kilometer rond Nijmegen. Hieronder een verhaal van de ervaren pelgrim Jan Veltman over wat pelgrimeren met je kan doen.
Jaren geleden heb ik op een creatieve wijze mijn levensweg uitgebeeld. De tekening laat een weg zien naar de horizon, die steeds smaller wordt en daar verdwijnt. Mijn weg in die tekening gaat steeds van links naar rechts op en neer langs die weg naar de horizon.
Het bewandelen van mijn levensweg is gaandeweg een pelgrimsweg met verrijking geworden. Pelgrimeren is voor mij een bijzondere manier van wandelen namelijk zingevend met een religieus karakter én daarnaast de vele ontmoetingen. Deze ontmoetingen ervaar ik als een cadeautje.
In 2000 ben ik met mijn broer en schoonzus vanuit Nederland naar Santiago gelopen. Een begin van een mooie “loopbaan” als pelgrim. Maar mijn onlangs afgelegde franciscaanse voettocht in mijn eentje, was echt anders. Tijdens deze tocht van Florence, naar Assisi en vervolgens naar Rome, ben ik veel meer op mezelf geweest. Veel meer op niet gebaande paden. Dit gaf ruimte voor veel ontmoetingen. Dit heeft me veel gebracht. Ik ben er nog steeds mee bezig. Het alleen pelgrimeren viel niet altijd mee. Het kon zwaar zijn. Dan kwam ik soms helemaal kapot aan. Toch voelde dit als de ware vreugde want de dag erna was ik de zwaarte van de voorgaande dag al weer vergeten. Ik kon er weer helemaal tegen.
In het teken van het woord “vertrouwen” heb ik deze pelgrimstocht gelopen. Onderweg heeft me dit veel bezig gehouden. Het betekent veel voor me. De essentie van vertrouwen voor mij is geloven dat je ondersteund wordt wanneer je los laat. Het is voor mij een wijze van denken en handelen geworden. Loslaten is moeilijk, maar moeten loslaten overkomt iedereen, soms gewild, vaak ongewild. Dat kan uiterst pijnlijk zijn. Maar nu, tijdens het lopen, in mijn eentje, in de natuur, merkte ik dat afstand nemen beter ging. Een besef van loslaten groeit dan. Het bijzondere tijdens deze tocht was ook dat Ik steeds het gevoel heb gehad dat Franciscus met me meeliep. Dat is bijzonder, en hielp me met mijn gedachten onderweg te zijn.
Doorlopen, is voor mij de enige oplossing om ergens te komen. Ik zie dit niet alleen als een noodzakelijke praktische oplossing wanneer ik tijdens mijn pelgrimstocht de weg kwijt ben. Het is voor mij een metafoor voor hoe om te gaan met de moeilijke momenten in mijn leven.
Regelmatig ben ik bijzondere mensen tegengekomen. Andere pelgrims of vakantiegangers waar ik intense gesprekken mee gehad heb. Doordat ik veel van mijn ervaringen en beleving te delen had en ik ook veel terug kreeg, waren dit bijzondere ontmoetingen. Voor mij waren deze gesprekken ontmoetingen met Franciscus en soms mocht ik even Franciscus voor hen zijn.
Dat lijkt een contrast; alleen zijn en veel ontmoetingen. Maar tijdens het lopen ontstaan er veel gedachten. Daar heb je ruimte en tijd voor. Je komt meer tot jezelf. Maar ook allerlei ballast laat je los. Veel gedachten en ervaringen heb ik in mijn boekje opgeschreven. Dat is intens, je komt steeds meer tot de kern van wat wezenlijk is. Dit delen met mensen, die je tegenkomt maakt de ontmoetingen ook intenser en waardevol. Alleen zijn, ik heb het als schitterend, fantastisch beleefd. Ook dat lijkt een contrast, maar juist de tegenstelling met de ontmoeting vult deze begrippen zo goed aan. Ik voel me zeker ook een mensenmens.
Mijn ballast droeg ik mee in mijn rugzak en ik zag dat in beeldspraak als de schaduwkanten van mijn leven, die ik altijd met me mee tors. Je ziet het niet, maar het is er wel. En de last draagt ieder met zich mee. Het is goed om te beseffen dat deze schaduwkanten je helpen om een betere balans in je leven te vinden.
Ik ben misschien in mijn aard wat druk en gehaast. Maar bij tijd en wijle geeft een voettocht veel rust, heb ik ervaren. Ik rem af, kom meer tot me zelf, vindt weer meer balans. Zo gaat het misschien wel met alle tegenstellingen. Door bewustwording van een kant van je zelf, krijgt het tegendeel ook meer ruimte zich te manifesteren en te groeien. Als het ware zoals met het lopen, om en om zet je je linker en rechterbeen naar voren om vooruit te komen. Doorlopen, het is de enige oplossing om ergens te komen.
Afsluitend van mijn pelgrimsverhaal is mijn ervaring dat ik tijdens mijn pelgrimstochten, aanvankelijk onbewust, maar nu toch intens voelbaar mijn pelgrimstochten naar mijn innerlijke bron heb ervaren. De buitenkant groeit naar de binnenkant. Vanuit die binnenkant ontstaat de vreugde die ik deel met anderen, de buitenkant , maar uiteindelijk gaat het om de binnenkant.
Baarn, maart 2015.
Jan Veltman
